Op een gemeenteavond was het onder werp (weer eens) het omzien naar elkaar. Er schijnen mensen eenzaam te zijn en zo…
Iemand sprak de interessante vraag uit dat je eigenlijk eerst moet definiëren wat eenzaamheid is. Dat leek mij een wijs woord waar echter verder niet veel op werd ingegaan. Het is ook erg moeilijk om dat te definiëren.
In mijn jaren in de wijkverpleging kwam ik bij allerlei slag mensen. Van chique woonwijken tot in een huis voor verstandelijk gehandicapten. Hoe kun je iets doen aan de eenzaamheid van mensen? Volgens mij is het belangrijkste om eerst eens te luisteren wat de belevingswereld van die ander is. In dat tehuis moest ik in een ander ‘level’ instappen dan in een chique huis aan een singel. Voor mij zo logisch als wat.
Soms probeer ik mijzelf als eenzaam te zien zitten wanneer ik honderd ben of zoiets….en niet dement!…
En er komt iemand zo gezellig langs om me wat afleiding te bezorgen. Leuter de leuter over het weer en over de verhuftering van de maatschappij, bla, bla en of ik nog lekker gegeten heb of boodschapjes nodig heb en me goed voel en dan vervolgens vooral weer over zichzelf te praten….klep, klep, klepper de klep…want die zogenaamde hulpverleners en ‘met elkaar begane gelovigen’ doen het soms toch vooral om zichzelf een goed gevoel te bezorgen.
Eenzaamheid wordt slechts opgelost door enige mate van geestverwantschap.
Als dat er niet in zit tegen die tijd…Laat mij dan maar eenzaam zijn ….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten