ter Lindenbladzijde

Gisteravond was Carel ter Linden op bezoek bij Knevel en van den Brink.
Hij kwam uitleggen wat hij in Gods naam hier op aarde doet. Zo is de titel van zijn boek dat pas is verschenen. Misschien heeft hij al wel voldoende gedaan.

Jammer is dat hij veel te snel zijn ‘ding’ moest doen. Ik ben op dit moment in het boek van André Aleman bezig: ‘het Seniorenbrein’ en je ziet zo duidelijk dat de snelheid van denken en spreken van ter Linden zoveel langzamer is dan die van Tijs. Hij voelt zich er duidelijk ongemakkelijk bij. Jammer dat er niet meer tijd was. Zo’n man kan echt niet in tien minuten. Hopelijk komen er nog uitgebreidere interviews met hem.

In ieder geval legde hij uit dat het woord God een riskant woord is. Want wat bedoelen we ermee?
Alle volkeren hadden goden en de Joden hebben ze allemaal in de ban gedaan en er één overgehouden. Die noemen we God.
Waarom gaat hij voorbij aan het feit dat de Joden Hem geen God noemen maar een andere Naam hanteren. Hij is toch theoloog? Heeft dat dan geen betekenis?
Hij sprak erover dat we toch namen en verhalen nodig hebben om dingen te benoemen. Mee eens ja, dat praat wat gemakkelijker. Ook daarom hebben we al die verhalen uit de Bijbel nodig. Anders kunnen we met elkaar moeilijk over zin, zingeving, trouw, liefde, zonde, verzoening/vergeving enz. praten.
Pas ontdekte ik dat weer in een mailgesprek over de man-vrouw verhoudingen. Ik schrijf dan net zo gemakkelijk over een echt bestaande Adam en Eva terwijl ik er niet meer zo letterlijk in geloof. Maar in een gesprek over wezenlijke dingen zijn die verhalen dan heel belangrijk om elkaar direct te kunnen begrijpen.

Verder sprak ter Linden erover dat hij in gesprekken met biologen tot de conclusie was gekomen dat de schepping een ongericht proces is terwijl hij altijd heeft geloofd in een God die doelgericht bezig is. Hij vindt dat een probleem voor de theologie en daarom kan hij niet meer geloven in een persoonlijke God en Schepper.
Dat vind ik dan weer opvallend. Hij gelooft wat biologen dicteren en verbindt daar zijn eigen conclusie aan en denkt niet verder na.
Want wanneer de evolutie zo ‘doelloos’ is hoe komen wij dan aan het ‘instinct’ om toch altijd maar doelen te zoeken? Wanneer de ontwikkeling zinloos is, hoe komt het dat het zin zoeken dan zo in onze genen gebakken lijkt te zitten?
Biologen mogen trouwens vanuit hun professie helemaal niet spreken over doelen en zingeving. Dat behoort niet tot hun takenpakket. Dat moeten ze aan theologie of filosofie overlaten.
Natuurlijk is de mens vanuit de evolutiebiologie een toevalstreffer. Maar dat zegt toch verder niets?

Nu gaat ter Linden zelf zin geven aan zijn leven, wel met behulp van de Bijbel. Want het is een uniek boek. God is een geestelijke werkelijkheid die een appel doet op ons. Die van buiten komt als een tegenover.
Toen hij dat formuleerde verraste me dat wel weer. Eerst dacht ik nog: die man is de weg kwijtgeraakt en dan volgt er zo’n geloofsuitspraak!
Ik ga zijn boek eens lezen.

Van mij mag hij in de PKN blijven, net als toen ds. Hendrikse. Ketters zijn belangrijk, ze dwingen ons om onze geloofsbrieven opnieuw te bezien en goede tegenargumenten te zoeken. Niks mis mee!

Via het CIP is het tv fragment te bekijken en te beluisteren. Over de commentaren onder het bericht zal ik het maar niet hebben.

Roeping

Ruben van Zwieten, gebruikte na zijn verkiezing tot theoloog van het jaar in zijn bedankje een gedicht van Gerard Reve.

ROEPING

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.

Gerard Reve


Ik kende het gedicht niet en vind het mooi.
Gerard ergert zich aan de onrechtvaardigheden in onze samenlevingen en uit dat op deze manier.
Daarbij komt hij uit bij de Rechtvaardige en impliceert dat Hij er weet van heeft en er wel raad mee weet.
Ik denk het ook.

Exodus International

Een nieuwsgarig, vermeldenswaardig, blij makend feit: Exodus International heft zichzelf op.
Exodus International is een Amerikaanse organisatie die sinds 1976 probeert homo’s en lesbiennes te genezen.
Eindelijk komen ze erachter dat het niet werkt. Dat je geaardheid niet kunt genezen. Hoeveel leed en pijn zijn al die jaren veroorzaakt?
We zullen het nooit weten maar ik ben blij dat er een einde aan komt.
In een open brief biedt Alan Chambers zijn excuses aan aan al die mensen die hulp zochten bij de organisatie:

"I am sorry for the pain and hurt many of you have experienced," said Chambers. "I am sorry that some of you spent years working through the shame and guilt you felt when your attractions didn't change. I am sorry we promoted sexual orientation change efforts and reparative theories about sexual orientation that stigmatized parents.

"I am sorry that there were times I didn't stand up to people publicly 'on my side' who called you names like sodomite - or worse. ... I am sorry that when I celebrated a person coming to Christ and surrendering their sexuality to Him that I callously celebrated the end of relationships that broke your heart."

Hij wil zich nu gaan richten op gastvrije gemeentes waar ook de homoseksuele medemens zich kan thuisvoelen.
Zou dit gevolgen hebben voor Nederland of zijn we toch al een stapje verder?
De stichting Different was ooit eens in opspraak dat zij ook homo’s zouden proberen te ‘genezen’; zij ontkenden in alle toonaarden maar liepen toch hun subsidie mis.

Ik volg het met belangstelling.

Nog een bericht in Trouw van vandaag.

Het geheim van de schrijver

Geschreven door Renate Dorrestein in 2000.
Ik kreeg het boek te leen van een schoonzus die ook wel eens schrijft. Maar zoals mijn gevoel mij al vertelde: fictie schrijven is lastig. Dat blijkt ook wel weer na het lezen van dit boek waar de hoofdrolspeler ‘het verhaal’ is.
Zoveel valkuilen om te omzeilen, zoveel dingen om rekening mee te houden voordat je een verhaal hebt.
O nee, het verhaal moet jou hebben.
Dan hoef ik het eigenlijk niet te proberen; een boek schrijven.
Verhalen willen mij niet. Als ik Renate zo lees dan banjer ik wel erg stoïcijns door het leven.
In een verhaal moet een thema zitten; een conflict of innerlijke strijd.(oké, dat valt te bezien) Het moet breed toegankelijk zijn, er moeten specifieke details in voorkomen. Het moet herkenbaar zijn en de lezers moeten zich kunnen identificeren.
Het hoeft niet waar gebeurt te zijn maar het moet waar gebeurt lijken. Daar ging voor mijn gevoel 'Bonita Avenue' het schip in.
Er zijn vier compositorische middelen: perspectief, vorm, structuur en constructie………………..en er is nog veel meer nodig om die Nobelprijs te kunnen winnen.

Het is niet gek dat ze op het schutblad een uitspraak van Ernest Hemingway citeert:
‘Easy reading is hard writing’

Dat het hard en gedisciplineerd werken is geloof ik graag:
Harry Mulisch die nog met een kroontjespen schreef en sommige stukken waar hij onzeker over was met potlood (HB!) zodat je het gemakkelijker kon verwijderen; Ik herinner me nog een beeld van A. F. Th. Van der Heyden, bezig met allerlei paperassen te schikken op zijn bureau. Het gemak van een tekstverwerker was nog niet tot hem doorgedrongen of hij wilde, net als Mulisch niet aan die moderniteiten.
Juist sinds de uitvinding van de computer ben ik zelf pas serieuzer gaan nadenken over de mogelijkheden van schrijven.
Schrijven deed ik als kind al: de kinderbijbel overschrijven.
In kleur. Hij was te zwart-wit.
Het woord ‘lucht’ werd blauw, ‘boom’ groen enz. Maar er bleven teveel onbestemde woorden over zodat ik halverwege het scheppingsverhaal al stokte. Toen ik wat ouder werd heb ik jarenlang dagboeken geschreven.
Een tekstverwerker is echter net zoals Renate aangeeft: “Ik kon, zonder het gevoel te hebben me vast te leggen, gewoon op mijn vertrouwde manier rommelen, associëren en dingen uitproberen om te zien of ze werkten. De zinnen op het beeldscherm waren immers maar voorlopig, ze telden niet, ze hadden niet dat standvastige van schrijfmachineschrift, dat je aanstaarde met het zichtbare voornemen om nooit meer het veld te ruimen.”
Dat er, voordat er een boek is, zoveel kladjes het levenslicht hebben gezien en weer een roemloos einde vonden in de prullenbak had ik toch niet verwacht.
Het is een prettig leesbaar, leerzaam en ruimschoots van humor voorzien, boek.
Maar of ik zelf nog ooit aan mijn Magnum Opus begin…………..

The Devil’s Advocate

Eén van de meest aangrijpende en fascinerende films die ik ooit heb gezien is deze film van Tylor Hackford naar een boek van Andrew Neiderman uit 1997. Hij was zaterdagavond op tv. Hij heeft niets te maken met The Firm/Advocaat van de Duivel van John Grisham, dat is een beetje verwarrend.
Keanu Reeves (Kevin Lomax), Charlize Theron (Mary Ann Lomax) en Al Pacino (John Milton) spelen de hoofdrollen.
Het is een film die je vaker moet zien. Ik heb ‘m nu drie keer bekeken en iedere keer grijpt ie me weer aan.
Al Pacino /John Milton speelt de duivel. Dat weet je de eerst keer niet omdat het pas later in de film aan de orde komt al hangt er wel vanaf het begin een vreemde sfeer om hem heen.
John Milton zal wel een verwijzing zijn naar ‘Paradise Lost’.
Pacino speelt deze rol met verve en met een satanisch genoegen. Dat maakt het des te aangrijpender.
De belichting van zijn gezicht van onder af, in sommige scenes richting einde van de film vergroot het effect. Wij deden dat vroeger in de nachtdienst met de zaklamp ook weleens om elkaar de stuipen op het lijf te jagen. *grinnik*
Grote vragen komen aan bod, zij het wat oppervlakkig, over de vrije wil, de rol van God in de ellende van deze wereld en de zwakheden van de mens.
Je gaat ook een beetje leren om als de duivel naar de mensen te kijken. Net als in het boek van C. S. Lewis: ‘Brieven uit de Hel’.
Het manipuleren van en inspelen op die zwakheden van Kevin Lomax is zo fascinerend. Daar zitten belangrijke lessen in want Milton liegt niet. Hij spreekt de waarheid op zo’n speciale manier dat je hem niet serieus neemt.
Kevin is de zoon van een dominees dochter. Dus hij weet wel het een en ander van geloven, maar wil er eigenlijk niet van weten omdat het hem hindert in zijn carrière als zeer succesvolle advocaat die nooit verliest. Hij krijgt een aanbod van Milton uit New York om bij hem op het advocatenkantoor te komen werken. Daar worden ze in de watten gelegd. Mary Ann, zijn vrouw gaat in eerste instantie met hem mee maar ruikt eerder dan hij het onraad. Wat kost het om een gevierd en succesvolle advocaat te zijn? Verder vertel ik liever niet teveel.
Voor wie er tegen kan om op deze manier geconfronteerd te worden met grote levensvragen is deze film een aanrader.

Een paar uitspraken….het was lastig kiezen:

John Milton: So... have we been treating you well? Hebben we je goed behandelt?
Kevin Lomax: Very well, thank you. Heel goed, dank u
John Milton: And your wife? She had a good time? En je vrouw? Heeft zij het naar haar zin?
Kevin Lomax: She sure has, it's been great. The whole thing's been great. Jazeker, het is geweldig. Alles is geweldig.
John Milton: That's our secret. Kill you with kindness. Dat is ons geheim. Je vermoorden met vriendelijkheid. (Dat lijkt dan een grapje)

John Milton: Guilt is like a bag of fuckin' bricks. All ya gotta do is set it down. Schuld is net een zak met stenen. Het enige wat je hoeft te doen is hem neerzetten.

Kevin Lomax: What about love? Hoe zit het met de liefde?
John Milton: Overrated. Biochemically no different than eating large quantities of chocolate. Overschat. Biochemisch niet anders dan het eten van grote hoeveelheden chocolade.

Kevin Lomax: "Better to reign in Hell than serve in Heaven", is that it? Beter te regeren in de hel dan dienen in de hemel, is dat het? (uit John Milton's 'Paradise Lost; boek 1 zin nr. 63)
John Milton: Why not? I'm here on the ground with my nose in it since the whole thing began. I've nurtured every sensation man's been inspired to have. I cared about what he wanted and I never judged him. Why? Because I never rejected him. In spite of all his imperfections, I'm a fan of man! I'm a humanist. Maybe the last humanist.
Waarom niet? Ik zit er met mijn neus bovenop sinds de hele zaak begon. Ik heb elke sensatie die mensen inspireren gekoesterd. Ik zorg voor wat hij wil en veroordeel hem nooit. Waarom? Om dat ik hem nooit heb afgewezen. Ondanks alle tekortkomingen ben ik een fan van de mens. Ik ben een humanist. Misschien wel de laatste.

En die laatste onvergetelijke zin van Milton:
“Vanity, definitely is my favorite sin.” IJdelheid is zeer zeker mijn favoriete zonde.
Met dat in je achterhoofd de wereld om je heen bekijken.........geinig.

Vuur gaat voor Zijn aangezicht

Ave Maria krijg ik niet over mijn lippen,
voor weesgegroetjes ben ik ongeschikt;
ook dweep ik niet met Mariekes
Marja’s en Mariannes.

Maar in elke stoere psalm
dank ik Jou, stem uit den hoge,
dat we hier op aarde
net aan de zee ontkomen,
voor zingen en spelen Mirjam kregen

en om Jezus heen
een klein meer van vrouwen
die Maria heten: moeder van Hem,
tante, zus, vriendin, bekeerlinge,
genezene…

Zij weten wat het is
Hem te ontvangen en weer af te staan,
en nooit meer te vergeten
het vuur dat in Hem woedt
en door zijn huid heen schroeit.

Manhaftig vrouw, zo gaan zij voor
in dienstbaarheid aan Hem en aan het Rijk,
en steken ons steeds weer aan
met een lofzang op U,
stem uit den hoge,
stem uit het vuur.


Pieter Oussoren



Gewoon mooi, aansprekend, inspirerend en moedgevend.

‘Zorg’managers

Vanmorgen in de krant een artikel over salarissen en vertrekpremies van bestuurders in de zorg.
Je schaamt je plaatsvervangend de ogen uit het hoofd.
Ik roep het al jaren: de marktwerking in de zorg doet diezelfde zorg de das om.
Ooit, in de middeleeuwen, toen ik nog in een ziekenhuis werkte in Rotterdam- Noord was daar een directeur die zelf verpleegkundige was geweest en zich had opgewerkt tot directeur. Voorwaar, een mooie prestatie van deze dame. Ik denk niet dat zij, inflatie e.d. meegerekend zoveel verdiende als de ‘managers’ die sinds de tijd dat zorg concurrerend moest zijn, zijn aangetrokken. Dat was een enorme fout: marktwerking en als gevolg daarvan managers uit het bedrijfsleven aantrekken voor de hogere zorgfuncties.
De salarissen van de zorg en het bedrijfsleven waren en zijn niet te vergelijken. Dat weet ik omdat meneer Cathy al heel lang in het bedrijfsleven werkt. Daar werden blagen, net van school, aangetrokken voor meer dan honderd euro per uur + auto terwijl mijn collega’s het moesten doen van minder dan twintig euro bruto per uur. Dan heb ik de eerste krap en de tweede ruim beschreven en heb ik het over ongeveer tien jaar geleden.
Ja, die zorgers zijn vaak meiden/vrouwen die graag nuttig zijn in de samenleving en niet zozeer carrièregericht. Het zijn vrouwen die (te) snel tevreden zijn. Als ze maar gezellig kunnen werken vinden ze het al gauw goed. Werkers in de zorg laten de medemens niet zomaar stikken. Daarvoor alleen zouden ze veel meer moeten worden beloond in dit scheve land.
En daarvan is ‘Den Haag’ natuurlijk uitstekend op de hoogte.

Alleen….die managers hè, komend uit het bedrijfsleven, die trappen daar niet in. Die zijn er teveel op gericht om vooral goed voor zichzelf te zorgen. Dat de rest van Nederland voortdurend te maken krijgt met een mindere kwaliteit van zorg door ontslagen en steeds hogere zorgpremies…..ach…..collateral damage…..
Hoe kun je een mentaliteitsverandering bewerkstelligen; want dát is hard nodig. Ik geloof niet zo in wettelijke regels en weer controleurs die die regels moeten bewaken.
Mensen zouden uit zichzelf socialer moeten zijn.
Mooie utopie.

Een tip voor ‘Den Haag’ wanneer er maandag gesproken wordt over miljarden bezuinigingen in de zorg: stop met die marktwerking, dat winst maken en concurrerend bezig zijn en knikker al die managers eruit!
Er zijn genoeg werkers in de zorg die ook leidinggevende capaciteiten hebben en dóór willen leren en groeien en die weten een stuk beter waar ze het over hebben en zijn met minder tevreden omdat ze weten dat we het in dit land met elkáár moeten doen.
Je hebt het in de zorg niet over producten en geld, maar over mensen en diensten.
(Zo: even mijn oud-collegae bewieroken.)
Verder: we moeten stoppen met onnodige bezoeken*, behandelingen en medicijnen. Mensen moeten leren dat het leven geen lolletje is en dat het ook nog eens eindig is.
Accepteer dat met z'n allen.


* Zat ik met mijn moeder afgelopen maandag in het ziekenhuis ter controle. Ze is een paar weken eerder een paar galstenen lichter gemaakt via een ERCP .
De arts heeft een paar keer op haar buik geduwd en gevraagd of ze nog pijn had. Dat was niet het geval.
“Eigenlijk”, zei hij, “moet u bij uw eigen arts nog maar even terugkomen, die weet het beter. Daarvoor even bloedprikken en een scan van de bovenbuik laten maken”
Daar ben je dan een hele middag voor onderweg……dat hele bezoek was niet nodig geweest. Hoeveel wordt daarover gedeclareerd bij de zorgverzekering? En over hoeveel van dit soort bezoeken zou het per jaar gaan?
Zo ziet u geachte lezer, dat de problemen in de zorg best wel complex zijn maar dat op vele punten er flink kan worden bezuinigd.
Dat vraagt echter om de eerder genoemde mentaliteits verandering. Het idealisme moet terug.
Dienen in plaats van verdienen.

Op 11-06-'13 met mijn moeder dan bij haar 'eigen' arts terug geweest: Bloed was goed, echo was goed. Een operatie om toch nog de galblaas te verwijderen zag hij gezien haar leeftijd niet echt zitten.
Zo werd ze ontslagen van 'gezondheidsvervolging'. Dat was op zichzelf natuurlijk een fijn bericht.
Maar dat alles had ook prima telefonisch gekund. Dan had het ons geen middag gekost. De declaratie zal wel weer richting zorgverzekering gaan.
Ik bedoel maar......

Na even zoeken op het wereldwijdeweb:
In het Slotervaartziekenhuis kost een niet nader aangeduid consult op de polikliniek 319,46

“One does not learn anything except by believing something, and — conversely — if one doubts everything one learns nothing. On the other hand, believing everything uncritically is the road to disaster. The faculty of doubt is essential. But as I have argued, rational doubt always rests on faith and not vice versa. The relationship between the two cannot be reversed. ”

"Men hoeft niet iets te leren om iets te geloven, en - omgekeerd - als men aan alles twijfelt leert men niets. Aan de andere kant, alles kritiekloos geloven is een rampzalige weg. De faculteit van de twijfel is essentieel. Maar zoals ik heb betoogd, rationele twijfel berust altijd op geloof en niet andersom. De relatie tussen de twee kan niet worden omgedraaid. "

Lesslie Newbigin (1909 - 1998)
een Britse bisschop die zich o.a. bezig hield met de missionaire kerk.
Tijdens een module missiologie kwam hij regelmatig langs.

Inferno

Niet altijd lees ik 'oude' schrijvers: deze is vers van de pers.
Geschreven door Dan Brown. Alweer zijn zesde boek geloof ik, in het Nederlands vertaald dan, met de icono deskundige Robert Langdon als hoofdpersoon.
Handig wel dat ik vorig jaar zelf de Goddelijke Komedie van Dante Alighieri heb gelezen want dit werk speelt een belangrijke rol in het verhaal.
Dat Botticelli daar weer een schilderij van heeft gemaakt wist ik niet. Wél dat echt heel veel mensen door het verhaal zijn geïnspireerd tot het maken van allerlei kunstwerken.
Als ik Dan Brown lees doe ik dat naast de computer. Ik zoek van alles op en leer weer veel.
Deze keer over Firenze/Florence, Venetië en Istanbul. Ik ben in de eerste twee steden allebei een dag geweest met het gezin en ik vond het prachtig. Na dit boek moet ik er toch nog eens naar toe om beter te kijken. De poorten van het Paradijs heb ik niet goed genoeg bekeken. Istanbul staat al langer op mijn lijstje.
En natuurlijk heb ik de Dante Symfonie van Liszt beluisterd via You Tube. Zelf heb ik die niet; wie wil er nu de hel in huis hebben.
Het verhaal vertellen doe ik niet. Ieder leest maar zelf. Het is weer spannend en meeslepend.
Een beetje ongeloofwaardig puntje voor mij was de verhouding dr. Marconi – Ferris – Sienna. Dat rammelde. In het begin van het boek werken Marconi en Sienna samen en later zou ze in Ferris die dr. Marconi niet herkennen?
Waarom zijn die boeken van hem toch zo fascinerend? Ik denk omdat het gaat over misdaad, over kunst en religie en een wereldbedreigend probleem wat best wel eens waar zou kúnnen zijn.
Laten we eerlijk zijn: overbevolking en uitputting van de natuurlijk bronnen, daarmee heeft hij een punt. Allemaal ingrediënten die aanspreken. Voeg daarbij een culturele stad (in Amerika heb je die niet echt) en zie daar……… een werkende formule.
En ja, hij heeft het boek wel weer zo geschreven dat er een prachtige, spannende film van te maken valt. Die man is niet op zijn achterhoofd gevallen.

02-06-13
Een spreuk als voorwoord (en ik heb nog niet kunnen ontdekken waar hij vandaan komt):
“De donkerste plekken in de hel zijn voorbehouden aan hen die zich afzijdig houden in tijden van morele crisis.”
In het licht van dit boek is het een tricky spreuk. Buiten dat: als ik realistisch nadenk dan zal een derde van de mensheid er zich nooit en te nimmer bij neerleggen om onvruchtbaar te zijn. Dat zie ik al genoeg om mij heen. Soms moeten er kosten wat kost kinderen komen, ook al heeft ‘moeder natuur’ besloten dat het niet verstandig is.
Dat maakt dat wij degenereren.