Pepsi

Soms lees ik dingen in de krant (AD 29-04-15) die op mijn lachspieren werken maar tegelijkertijd in mijn ogen zeer ernstig zijn.
Pepsi verwijdert de kunstmatige zoetstof aspartaam uit de cola; de Amerikanen vinden het niet lekker en de verkoop stagneert. Nu worden twee andere(?), gangbare, kunstmatige zoetstoffen toegevoegd.
Aspartaam zou ook kankerverwekkend zijn en dat is gebaseerd op één Italiaans onderzoek. Ratten kregen aspartaam en ontwikkelden tumoren. Later bleek dat de ratten al kanker hadden vóórdat ze aan het onderzoek werden blootgesteld.
Conclusie: het onderzoek deugt niet en alle andere onderzoeken tonen aan dat alle kunstmatige zoetstoffen veilig zijn bij normaal gebruik.

Ja, ja ......
Ik denk dan: wanneer mensen al kankercellen in hun lichaam hebben – en de meeste mensen hebben die - en vervolgens aspartaam eten/drinken..... dan zou het toch wel eens zomaar kunnen zijn dat die kankercellen zich sneller tot tumoren ontwikkelen?
Of ben ik nu gek?

Volgens mijnheer Japo Ouwerkerk van de frisdrankfabrikant mag het natuurlijke suiker uitsterven.
Natuurlijk....dan zijn we lekker aangewezen op chemicaliën. Dat zal gezonder zijn.
Ik hou het nog even bij het plantaardige Stevia. Een bittere nasmaak krijg ik wel van andere dingen.

Uit dezelfde krant: mannen bluffen vaker dan vrouwen. Vooral over kennis en vaardigheden, salaris en werkervaring.
Vertel mij wat.

Nepal

Verschrikkelijke beelden van de aardbeving in het Himalayagebied en uit Kathmandu. Vorig jaar om deze tijd waren wij o.a. in Pokhara en Kathmandu en genoten van al het moois.
En nu zoveel doden, de verwachtingen zijn dat het aantal zal oplopen tot tienduizend. Tijdens het tandenpoetsen stond ik mij te bedenken: stel je voor dat alles om mij heen nu begint te bewegen en kraken; ik zou geen kant op kunnen en bedolven raken onder puin. Zo verging het velen in Kathmandu.

Tijdens een trekking – een trendy naam voor een lange wandeling - in de omgeving van Pokhara zag ik dat veel huisjes niet zoveel voorstellen. Dat hele dorpen weggevaagd zijn, daar kan ik mij een heel klein beetje iets van voorstellen en ook dat de mensen die het daar hebben overleefd nu in de kou zitten.





Om de Swayambunath Stupa heen is er van alles verwoest als ik zo de beelden bekijk.

Gedeeltes van het Durbar Square zijn verwoest. De Vatsala Durga tempel ligt in puin.
Wanneer ik die achterlijke gekken van IS de cultuurschatten kapot zie slaan, spring ik haast uit mijn vel van woede en machteloosheid over zoveel stompzinnigheid. (Dat deden de Rooms Katholieken bij ons natuurlijk in 1566.) Maar van zo’n natuurramp word ik alleen maar heel verdrietig.
Behalve datgene wat nu in puin ligt: hoeveel zal er nog afgebroken moeten worden omdat het niet meer veilig is?

Vreemd en bizar

Lastige Bijbelverhalen.
Geschreven door Piet Schelling ( emeritus predikant uit de PKN) en vorige week verschenen.
Heet van de naald van het Boekencentrum.
Schelling neemt een paar lastige Bijbelverhalen onder de loep. Verhalen die de wenkbrauwen doen fronsen of erger: ergernis opwekken. Wie kent ze niet?
De Nefillim uit Genesis 6, het offer van Abraham, de vrouw van Lot die in een zoutpilaar verandert en nog meer. Totaal bespreekt hij twaalf verhalen die door andere mensen zijn aangedragen.
Vooraf geeft hij vijf vuistregels voor precies en onderscheidend lezen.
Hij geeft een interpretatie bij de twaalf geschiedenissen en een ‘toepassing’ oftewel wat kunnen wij er in deze tijd van leren.
Ook Schelling gelooft in de betekenis van getallen, de
gematria en verduidelijkt daarmee het één en ander. Daar hou ik wel van. Zijn twaalf verhalen vormen vast ook een bepaalde compleetheid.

Een voorbeeld: het verhaal van Elisa met de beren die twee en veertig kinderen doodden. (2 Kon 2: 23 -25) Ik vind dat ook een vreselijk verhaal en met geen enkel argument goed te praten.
Maar achter de beelden zitten betekenissen. Om er een paar te noemen: De betekenis van die twee en veertig is: 6x7, geen 7x7.
7 is het getal van de volheid, bij 6x7 is er nog een restant, niet alles is verloren. Niet alle kinderen vinden de dood, als dit verhaal al echt gebeurd is. Kinderen zijn de hoop voor de toekomst.
Wij, in onze tijd hebben de impact van het hebben of juist niet hebben van kinderen een beetje verloren, althans in vergelijking met de dagen van toen.
Het 'opgaan' of het 'afdalen' naar heeft een betekenis.

Een leerzaam boekje om vooral goed te leren lezen in de Bijbel en uit te vinden wat de bedoeling is achter de verhalen; te zoeken naar de betekenissen.
Nog één dan omdat het verhaal in mijn hoofd bleef hangen: In het boek Rechters wordt verteld van Samgar die 600 Filistijnen met een ossenstok in elkaar sloeg. Slechts eén vers wordt aan dit voorval gewijd. Rich. 3:31
Ik kreeg visioenen van Amerikaanse films waarin de ‘Good Guy’ op z’n gemak zijn vijanden, die zich altijd netjes één voor één lijken aan te melden, in elkaar slaat. Zo kun je er wel 600 aan.
Hier is ook weer het getal van betekenis. Geen 700, een totaal, maar 600. Niet alle Filistijnen zijn verslagen.
Die ossenstok staat voor de mogelijkheden die Samgar had. Hij werkte met zijn mogelijkheden en in die zwakheid is hij overwinnaar.
“En”, zo schrijft Schelling, “Door gegevens symbolisch te verstaan, werkt het verhaal vandaag ook zonder dat er werkelijk bloed vloeit. Die leeswijze is eveneens legitiem. Het is aan de lezer om een keuze te maken.”

Zo blijft de Bijbel een fascinerend boek.

Lijdenslust

Een essay van Marcel Möring wat hij schreef naar aanleiding van de maand van de filosofie, april 2006.
Na Dimitri Verhulst was ik weer even bevestigd in mijn oordeel over Nederlandse schrijvers maar de naam van Marcel Möring zat nog in mijn achterhoofd dus toen ik in de kringloopwinkel liep….
Weer, voorzichtig, een dun boekje maar bij deze schrijver word ik wel heel nieuwsgiering naar wat hij nog meer heeft geschreven.
‘Lijdenslust’, lust om te lijden.
Een boekje over lijden en het nut daarvan.
Ergens op dit blog herhaalde ik een uitspraak van Jose Martyr: “de mens heeft er behoefte aan om te lijden. Wanneer hij geen verdriet heeft creëert ie het.”
Zelf vertaalde ik dat naar een schreeuw om aandacht. Wanneer je zichtbaar lijdt, lijden de mensen om je heen met je mee. Dat is prettig. Ik ken mensen die op die manier verslaafd zijn geraakt aan ‘lijden’. Het geeft hun leven betekenis. Maar lijden heeft meer betekenissen.
De mens heeft er iets mee. Dat werkt Marcel uit via de hoofse literatuur, Schopenhauer, Pico della Mirandola, Dante en Charles Ryder uit ‘Brideshead Revisited’ naar het nu.
In deze tijd denken we dat we recht hebben op geluk en dat we het lijden moeten uitbannen. Maar juist het lijden kan een betere wereld voortbrengen.
Door lijden krijgen mensen inzicht en leren ze leven. Iets dergelijks schreef ik ook al eerder
Toch zoekt de mens over het algemeen naar geluk en voorspoed en zoekt het lijden niet op. Men wil kennelijk ten diepste niet leren leven, inzicht verkrijgen.
Zou het ook te maken hebben met de ‘lange termijn visie’ en het kunnen ‘uitstellen van de beloning’? (Daniel Coleman schreef ooit dikke pillen over emotionele intelligentie.)
Christenen worden daartoe ‘getraind’.

‘Wat is er mis met lijden? Als de sociobiologen zelf al toegeven dat wij van ons lijden leren, maar gelukgevoelens er alleen maar voor zorgen dat we niets veranderen en blijven eten en neuken, zou het dan niet beter zijn om te leren leed te accepteren als een natuurlijk onderdeel van het menselijke leven en een vormende impuls in ons bestaan?’

‘De mens kan niet gelukkig zijn en heeft het recht niet, als op hetzelfde moment andere mensen van honger of dorst of ten gevolge van oorlog sterven.’

Mooie zinnen, met de eerste ben ik het wel eens maar bij de tweede steekt de pragmaticus in mij de kop op: wat heeft het voor zin om ongelukkig te gaan zitten zijn vanwege dingen waar je niets aan kunt veranderen?
Bij de keuzes in mijn eigen leven heb ik niet altijd voor het gemakkelijkste gekozen maar daar wil ik dat grote woord ‘lijden’ niet aan verbinden. En het leed van de ander mee (helpen) dragen?
Dat deed ik o.a. vaktechnisch. Mijn zorghormonen zijn nu uitgeput.
Ik herinner me als klein meisje dat mijn vader tegen mij zei: "heb je de klok bij tante X al eens bekeken?
Daarbovenop staat een mannetje met de wereldbol op zijn schouders. Jij kunt de wereld niet dragen zoals dat mannetje probeert te doen, dat doe God." Daar bedoelde hij niet de god Atlas mee. Kennelijk had ik ingewikkelde vragen gesteld.
Möring snijdt basisvragen aan en probeert een antwoord te vinden. ‘Er is geen paradijs zonder dat daarvoor eerst pijn wordt geleden.’
Tegelijkertijd probeert hij het weerzinwekkende platte Hedonisme van deze tijd te lijf te gaan. Terecht.

Salvador Dali. (1904-1989)

Captain Corelli’s Mandoline

In vakantietijd mag je ook best wat lichtvoetiger lezen en zo heb ik mij gestort op het meest beroemde boek van Louis de Bernière , geschreven in 1994. Verfilmd in 2001 met Penelope Cruz en Nicolas Cage in de hoofdrollen, maar die heb ik nog niet gezien. Ik las digitaal een uitgave van 2007.

Omdat ik op Fuerteventura zat - ook een zonnig eiland – was het niet moeilijk om mij in mijn hoofd te verplaatsen in Kefalonia , het Griekse eiland waar het verhaal zich afspeelt.
Een aantal verhaallijnen lopen door elkaar. Een lijn van Pelagia, de dochter van een arts in een dorpje op het eiland. Een lijn van Antonio Corelli, een kapitein van het 33ste Italiaanse regiment der infanterie dat op het eiland is gestationeerd en een lijn van Carlo, een soldaat met een geheim.
Het is een verhaal wat zich voornamelijk afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Je kunt merken dat de Bernière in het leger heeft gezeten. Daar ligt zijn interesse en schrijft daar uitgebreid over.
De aardbeving van 1953 speelt een rol. Helaas zijn daarbij de meeste karakteristieke huizen verwoest. Daarna werd er veel meer 'aardschokbestendig' gebouwd. Ook vorig jaar waren in die contreien regelmatig schokken. In het boek lopen die feiten en fictie gezellig door elkaar.
Het is een verhaal van liefde, vriendschap, trouw, verzet en overgave.
Om het begin moest ik al lachen; Stamatis wordt door de plaatselijke arts Iannis, vader van Pelagia, afgeholpen van doofheid; er zat al jaren een erwt vast in zijn oor.
O, wonder. Genezen van doofheid. Een poosje later komt Stamatis weer bij Iannis en vraagt of hij dat ding er weer in wil stoppen want hij kan niet meer ontsnappen aan het gezeur van zijn vrouw.
Aan het eind van het boek duikt die verrimpelde erwt – in één zinnetje - in een potje weer op.
Ik hou wel van die kleine details.
Ik hou ook wel van de humor in dit boek.
Dr. Iannis tegen Corellie: ‘Italianen handelen altijd zonder na te denken, dat is de glorie en de ondergang van uw beschaving. Een Duitser bedenkt een maand van te voren hoe zijn ontlasting met Pasen zal zijn en de Britten plannen alles achteraf, zodat het altijd lijkt of het precies zo is gegaan als ze bedoeld hadden. De Fransen maken overal plannen voor, al maken ze de indruk een feestje bij te wonen en de Spanjaarden….nou ja , dat mag God weten.’
De mandoline speelt vanzelfsprekend ook een rol. Antonio Corelli heeft een mandoline die hij Antonia heeft genoemd. Zijn vrouwelijke variant.
Hij is eigenlijk veel meer een musicus dan een soldaat. Hij wordt gestationeerd in het huis van dr. Iannis met zijn dochter Pelagia en er ontstaat een gecompliceerde liefde tussen die twee.
Dan is natuurlijk de vraag: krijgen ze elkaar of niet?
Ik had het einde graag anders gezien. Maar misschien is dit wel meer realistisch.
Zulke dingen gebeuren.
Gewoon een stevige vakantiepil.

O ja, via marktplaats heb ik zelf ooit een oude mandoline gekocht. Omdat de grepen te vergelijken zijn met die van een viool dacht ik dat ik het mandolinespelen wel snel onder de knie zou kunnen krijgen. Dat viel behoorlijk tegen.....
Maar het blijft een gezellig mediterraan geluid. Ik tob halsstarrig nog een poosje voort.