Omdat ik op Fuerteventura zat - ook een zonnig eiland – was het niet moeilijk om mij in mijn hoofd te verplaatsen in Kefalonia , het Griekse eiland waar het verhaal zich afspeelt.
Een aantal verhaallijnen lopen door elkaar. Een lijn van Pelagia, de dochter van een arts in een dorpje op het eiland. Een lijn van Antonio Corelli, een kapitein van het 33ste Italiaanse regiment der infanterie dat op het eiland is gestationeerd en een lijn van Carlo, een soldaat met een geheim.
Het is een verhaal wat zich voornamelijk afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Je kunt merken dat de Bernière in het leger heeft gezeten. Daar ligt zijn interesse en schrijft daar uitgebreid over.
De aardbeving van 1953 speelt een rol. Helaas zijn daarbij de meeste karakteristieke huizen verwoest. Daarna werd er veel meer 'aardschokbestendig' gebouwd. Ook vorig jaar waren in die contreien regelmatig schokken. In het boek lopen die feiten en fictie gezellig door elkaar.
Het is een verhaal van liefde, vriendschap, trouw, verzet en overgave.
Om het begin moest ik al lachen; Stamatis wordt door de plaatselijke arts Iannis, vader van Pelagia, afgeholpen van doofheid; er zat al jaren een erwt vast in zijn oor.
O, wonder. Genezen van doofheid. Een poosje later komt Stamatis weer bij Iannis en vraagt of hij dat ding er weer in wil stoppen want hij kan niet meer ontsnappen aan het gezeur van zijn vrouw.
Aan het eind van het boek duikt die verrimpelde erwt – in één zinnetje - in een potje weer op.
Ik hou wel van die kleine details.
Ik hou ook wel van de humor in dit boek.
Dr. Iannis tegen Corellie: ‘Italianen handelen altijd zonder na te denken, dat is de glorie en de ondergang van uw beschaving. Een Duitser bedenkt een maand van te voren hoe zijn ontlasting met Pasen zal zijn en de Britten plannen alles achteraf, zodat het altijd lijkt of het precies zo is gegaan als ze bedoeld hadden. De Fransen maken overal plannen voor, al maken ze de indruk een feestje bij te wonen en de Spanjaarden….nou ja , dat mag God weten.’
De mandoline speelt vanzelfsprekend ook een rol. Antonio Corelli heeft een mandoline die hij Antonia heeft genoemd. Zijn vrouwelijke variant.
Hij is eigenlijk veel meer een musicus dan een soldaat. Hij wordt gestationeerd in het huis van dr. Iannis met zijn dochter Pelagia en er ontstaat een gecompliceerde liefde tussen die twee.
Dan is natuurlijk de vraag: krijgen ze elkaar of niet?
Ik had het einde graag anders gezien. Maar misschien is dit wel meer realistisch.
Zulke dingen gebeuren.
Gewoon een stevige vakantiepil.
O ja, via marktplaats heb ik zelf ooit een oude mandoline gekocht. Omdat de grepen te vergelijken zijn met die van een viool dacht ik dat ik het mandolinespelen wel snel onder de knie zou kunnen krijgen. Dat viel behoorlijk tegen.....
Maar het blijft een gezellig mediterraan geluid. Ik tob halsstarrig nog een poosje voort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten