Zelf geloof ik niet meer zo in een letterlijke lezing van die verhalen zoals Tosca doet. Daar kleven voor mij teveel bezwaren aan.
Die eerste Bijbelverhalen willen ons, naar mijn idee, denkstof geven om antwoorden te vinden op existentiële vragen. Op deze manier worden die verhalen ook veel interessanter.
Zo startte mogelijk de heilsgeschiedenis - dus niet de wereldgeschiedenis - met twee op God gerichte mensen (Gen 2:7) die de fout in gingen.
Het gebod dat God aan Adam gaf wil volgens mij aangeven dat er een bewustwording van keuzemogelijkheden op gang werd gebracht. Tegelijkertijd vraag ik me dan weer af of er in dit geval werkelijk sprake was van een keuze. Als Eva niet had gegeten zou die paradijselijk toestand dan eindeloos hebben voortgeduurd? Wat was het nut daarvan dan geweest? Of is dat een te menselijke vraag; dat iet s nut moet hebben?
Of was het een kwestie van wachten totdat….? Lag Gods plan met de wereld dan niet van eeuwigheid klaar wat volgens de Efezebrief wel het geval was?
Was het eten van de verboden vrucht werkelijk een daad uit vijandigheid naar God toe zoals mij is geleerd? Terwijl zij, als ‘zeer goed’ mens naar mijn mening vòòr de keuze nog geen vijandigheid in zich had?
In ieder geval is een onbezorgde situatie van grijpen en heersen omgeslagen in de geldingsdrang van be-grijpen en be-heersen. (zo las ik ergens) Die geldingsdrang vind ik het cruciale woord. Maar die mogelijkheid tòt heeft God dan wel in de mens gelegd. Op zichzelf zou dat dan niet verkeerd zijn.
Maar waarom? Als God buiten de dimensies tijd en ruimte staand, alles overziet en in de hand houd, waarom dan zo’n complexe wereldgeschiedenis van lijden en strijden?
Tegelijkertijd denk ik dat het verhaal misschien wel meer wil zeggen. Zou het kunnen zijn dat de vrouw staat voor het gevoel en de man voor het verstand? Dat de mens de neiging heeft om teveel via het gevoel/emotie de fout in te gaan? Dat het verstand moet prevaleren boven het gevoel? Dat om die reden de man wordt geacht de eindverantwoordelijke te zijn in een huwelijk/gezin? Of zoiets.
PS: Een mooie tekst over zijns- en wordingstoestand las ik op de blogspot van G.J.E. Rutten onder het kopje ‘Adam’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten