Bronnie Ware is een vrouw die vele jaren in de terminale thuiszorg heeft gewerkt. Door naar haar cliënten te luisteren heeft zij een top vijf kunnen samenstellen van de dingen waarvan men het meeste spijt had, zo aan het einde van het leven.
1. I wish I’d had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me
Ik wenste dat ik de moed had gehad om het leven te leven dat dichter bij mijzelf stond/ meer trouw aan mezelf was gebleven dan het leven dat anderen van mij verwachtte.
2. I wish I didn’t work so hard
Ik wilde dat ik niet zo hard had gewerkt
3. I wish I’d had the courage to express my feelings
Ik wenste dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
4. I wish I had stayed in touch with my friends
Ik wilde dat ik meer in contact was gebleven met mijn vrienden
5. I wish that I had let myself be happier
Ik wenste dat ik mezelf had vergund wat gelukkiger te zijn.
Nr 1 spreekt mij het meeste aan, want hoe doe je dat? Wanneer weet je gedurende je leven dat je dicht bij jezelf bent en/of trouw aan jezelf bent. Je kunt dat pas onderscheiden, denk ik, wanneer je dingen hebt gedaan die juist ver van je af stonden. Je moet het verschil gaan leren ‘voelen’. Plus dat je moet leren om nee te zeggen. Dat gaat ook niet zomaar. Althans niet bij mijn generatie en in mijn sociale omgeving. Daar is het heel gewoon om anderen te ‘pleasen’ en niet te moeilijk te doen. Klaar staan voor anderen is een christenplicht. Zo nodig ten kostte van jezelf. Zie op Jezus. En bij mijzelf merk ik ook enige irritatie wanneer mensen glashard nee zeggen op een verzoek of een doorzichtige smoes ventileren. Maar dat zijn de kleine dingen van het leven. Zouden er mensen zijn die in de grote keuzes van het leven toch teveel doen wat anderen van hen verwachten? Banen, huwelijken, woonplaatsen e.d. Zou dat dan aan de opvoeding kunnen liggen?
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat mensen juist teveel in hun eerdere, oprecht gemaakte keuzes blijven hangen ook al ‘groeien’ ze er vandaan. Dat is soms onontkoombaar. Zelf heb ik de keuzes gemaakt die ik wilde zo denk ik. Anderen vonden dat ik beter voor de klas had kunnen gaan staan, maar ik moest zo nodig mensen redden. Het welzijn van deze aardkloot hing tenslotte van mij af..… Het blijft natuurlijk de vraag of dat een dicht bij jezelf blijven is of het toegeven aan een Florence Nightingale complex. Er werd in mijn omgeving nogal lovend gesproken over verpleegkundigen en als dat dan ook over mij zou kunnen gaan……Het brein is een wonderlijk iets.
Nr 3 spreekt mij ook wel aan want dat is ook wel lastig. Je kunt je gevoelens wel uiten maar als er niemand is die echt luistert…..mensen zijn tenslotte toch vooral met zichzelf bezig. Dit blogberichtje is daarvan weer eens een bewijs…
Nr 5 daar kan ik het minste mee. Er zijn nu eenmaal dingen in het leven die niet te sturen zijn. Ik denk dat geluk vooral in jezelf zit, maar hoe komt het daar? Kwestie van genen? En er zijn teveel factoren die er invloed op kunnen hebben zoals (geestelijke)gezondheid en leefomgeving. Daarom geloof ik niet dat gelukkig zijn een keuze is. Dat is te kort door de bocht. Ook al willen veel lifestyle goeroes ons dat laten geloven en ons daarmee verantwoordelijk houden voor ons eigen levensgeluk.
Na deze introspectie is het verder aan de lezer om zijn/haar voordeel te doen met deze vijf punten voor het te laat is….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten