Het vioolconcert nr 1 van Max Bruch is één van mijn favorieten. Vanwege het melodieuze en de expressiviteit die ik er zo duidelijk in voel/hoor. Al bij de eerst tonen schoten de tranen in mijn ogen en werd het slikken geblazen. Je gaat daar natuurlijk niet zitten blèren.
Maar het concert begon met een werk van Mendelsohn wat ik niet kende: Ouverture Ruy Blas. Ook prachtige muziek. Van Felix hou ik ook best wel.
Daarna dan Bruch. Al die dubbelgrepen kwam er smetteloos uit. Ik heb daar een hekel aan, bij mij klinken ze zelden goed. Maar daar ben ik amateur voor. Zij beheerste dat al op haar elfde.
De opperste concentratie van haar was ook mooi om te zien en dan die brede gulle lach naar de dirigent bij de laatste noot…heel haar gezicht brak open.
Dat is toch het mooie van een live uitvoering. Heerlijk, al die energie die loskomt. Ondanks het gehoest van sommigen bij een pi-pi-pi-pianissimo, -sufferds- en het gefluit ergens van een gehoorapparaat, -domkop-.
Als laatste symfonie nr 3 van Saint-Saëns, die ook wel bekend staat als de orgelsymfonie. (Yvonne Keeley en Scott Fitzgerald hadden in de zeventiger jaren een hit met het thema.) Zoals de violen hun partij inzette, zo klinkt de wind in het hiernamaals denk ik. Prachtig. Ergens ook een stukje met vierhandig piano, net kabbelend water. En dan het orgel, lekker magistraal met het hele orkest, inclusief bekkens en triangel.
Al met al was het genieten, vooral ook omdat ik een ega ‘ bezit’ die als VIP een eigen parkeerplek heeft in hartje Rotterdam, vijf minuten lopen van de Doelen. Zo in December is het stadse leven wel erg gezellig. Zouden we vaker moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten