De begraafplaats van Praag.

Het was weer smullen van de nieuwste van Umberto Eco. Het gevoel wat blijft hangen is: in hoeverre worden we in deze wereld voorgelogen en door wie? Hoe eerlijk en integer zijn mensen nu eigenlijk. Of waren ze alleen in de negentiende eeuw zo corrupt? Of is het toch maar een heel klein percentage wat zo is, maar dat kan dan verregaande gevolgen hebben zoals de vleugelslag van een vlinder die aan de andere kant van de wereld een storm kan veroorzaken.
Het verhaal wordt weergegeven vanuit drie perspectieven: Een verteller, Dhr. Simonini, een jurist maar ook vervalser en abt Dalla Piccola. Heel handig is dat er verschillende lettertypen worden gebruikt wanneer deze mensen aan het woord zijn zodat je op een gegeven moment aan het lettertype kunt zien wie er aan het woord is. Anders wordt het toch wel onoverzichtelijk.
Verder moet je van geschiedenis houden. Een gedeelte speelt zich af in Italië en het grootste gedeelte in het Parijs van de negentiende eeuw.
Op een gegeven moment ging ik via Google dingen controleren en tot mijn verrassing gaat het dus over waar gebeurde feiten……..voor zover we weten….en als ze niet vervalst zijn…
De zaak Dreyfus komt voorbij en de uiteindelijke vraag is wie nu eigenlijk die Protocollen van de wijzen van Zion* schreef, waardoor het antisemitisme afschuwelijk groteske vormen kon aannemen.
Simonini is door opvoeding een antisemiet ook al heeft hij er in zijn jeugd nooit één ontmoet. Hij heeft er zelfs een moord voor over om te voorkomen dat hij mogelijk joods nageslacht verwekt heeft.
De riolen van Parijs die onder zijn huis doorlopen zijn een handige bergplaats.
Verder spelen het satanisme, de jezuïeten, de vrijmetselarij en allerlei spionage- en oplichtinggeschiedenissen een rol. Ook de Franse en Russische geheime diensten van die tijd blijven niet onbetuigd. De hele geschiedenis wordt verteld m.b.v. flashbacks want na het eerste hoofdstuk van de Verteller komt Simonini aan het woord en hij weet niet meer wie hij is. Op aanraden van ene dr. Froid (*hi-hi*) die hij in een restaurant tegenkomt gaat hij alles opschrijven en langzamerhand komt er weer van alles bovenborrelen.
Ik hou van die stille verwijzingen zoals deze:
“Veel mensen gingen vroeger naar Chez Magny om van een afstandje toen al beroemde schrijvers als Gautier en Flaubert te bewonderen, en daar vóór die tuberculeuze Poolse pianist die onderhouden werd door een dégénérée die rondliep in een broek.” (Chopin en Georg Sand) Ongetwijfeld zal ik verschillende verwijzingen niet hebben opgepikt.
De nodige humor is aanwezig: “…Monet is een kladderaar van wie ik wat schilderijen heb gezien waarop het net lijkt alsof hij met waterige ogen naar de wereld kijkt.”
Nog wat wijsheden: “Als ik ooit de onthulling van een samenzwering aan iemand zou moeten verkopen, dan moet ik niet met iets oorspronkelijks komen, maar uitsluitend met iets wat hij of al wist, of gemakkelijk ook via andere wegen zou kunnen vernemen. Mensen geloven alleen hetgeen ze al weten, dat was de schoonheid van de Oervorm van de Samenzwering.”
En: “ Als je explosieve informatie in één keer toedient, slaat die weliswaar in als een bom, maar zijn de mensen alles binnen de kortste keren weer vergeten. Je moet de berichten daarom mondjesmaat verstrekken, want dan zal elk nieuw bericht het voorgaande weer in herinnering roepen.”


* http://nl.wikipedia.org/wiki/Protocollen_van_de_wijzen_van_Sion