Geschreven door Gabriël Garcia Marquez (1927 – 2014) in 2004. Een verhaal vanuit het perspectief van een negentigjarige journalist, die nog steeds werkt voor een krant als nieuwsopblazer en later columnist.
Dat woord 'nieuwsopblazer' vond ik mooi gevonden. Is iedere journalist dat eigenlijk niet?
‘Ik heb nooit iets anders gedaan dan schrijven, maar roeping of talent als verteller heb ik niet, de wetten van de dramatische compositie zijn mij totaal onbekend, en als ik me nu aan deze onderneming waag is dat in het vertrouwen dat ik zal worden verlicht door de hoeveelheid boeken die ik in mijn leven heb gelezen.’
Hoe herkenbaar. *gniffel*
Graag zou hij voor zijn dood nog eens een nacht willen doorbrengen met een jongedame. Hij heeft zo zijn connecties van vroeger en de bordeelhoudster Rosa Cabarcas weet wel wat te regelen.
Een veertienjarig meisje wacht op hem, maar is om redenen gedrogeerd door Rosa.
Hij wil haar niet wakker maken en geniet gewoon van haar slapende nabijheid. Een volgende keer hetzelfde verhaal en langzamerhand raakt hij aan haar gehecht, richt de kamer in naar zijn smaak en wat hij denkt dat zij ook mooi vindt en noemt haar Delgadina.
Over haar persoonlijkheid kom je niets te weten.
Via haar herinnert hij zich al zijn vroegere veroveringen. Nu ontdekt hij eindelijk wat het is om gehecht te raken aan iemand. Je zou het bijna liefde gaan noemen.
Rosa: 'Ga niet dood voor je het wonder van neuken uit liefde hebt geprobeerd.'
Wat zegt zo’n zin eigenlijk over de schrijver? Dat neuken uit liefde niet ‘gewoon’ is?
Wat zegt het überhaupt over jezelf wanneer je schrijft wat je vindt, denkt of voelt? Daar ben ik me tenminste altijd wel van bewust, ook al vindt ‘men’ altijd wel wat en kun je dat nooit vóór zijn. Hoe eerlijk ben je/ ik daar dan in?
Hoe vrij voelt een schrijver zich eigenlijk?
Interessante materie.
In ieder geval krijgt de negentigjarige weer levenslust en inspiratie, zijn columns voor de krant worden een succes.
Wat liefde al niet teweeg kan brengen bij een mens.
Tijdens mijn werkzame jaren ontdekt ik al dat de geest van de mens nooit ouder wordt. Wel kan die geest zich verbreden en verdiepen maar niet verouderen. Helaas wel aftakelen bij dementie of Alzheimer. Maar dat heeft dan een fysieke oorzaak.
Zo geloof ik het meteen dat een negentigjarige kan gaan houden van een veertienjarig meisje.
Ik geloof ook dat mensen in bejaarden- of verzorgingshuizen verliefd op elkaar kunnen worden. Die mogelijkheden blijven tot de dood bestaan.
Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten