De Druiven der Gramschap

Geschreven door John Steinbeck (1902 -1968) en uitgegeven in 1939. De actualiteit van het boek viel mij op.
Mensen op drift met hoop in hun ogen voor een betere toekomst. Een oud en altijd actueel thema.
Waartoe vervalt een mens wanneer hij/zij geen hoop meer heeft?

Het verhaal speelt zich af rond 1929 tijdens de grote depressie.
Tom Joad komt op proefverlof uit de gevangenis nadat hij zijn tijd heeft uitgezeten voor een moord. Wanneer hij bij zijn ouderlijk huis in Oklahoma komt is hij net op tijd om met zijn familie naar betere oorden te vertrekken. Het land van zijn voorouders is door banken opgekocht en zij worden er afgezet want door de industrialisatie, waarin de huidige bewoners niet de positie hebben om mee te kunnen komen, kan het land meer opleveren.

‘de man die meer is dan de elementen waaruit hij bestaat, kent het land, dat meer is dan een chemische analyse. Maar de machineman, die een dode tractor rijdt op het land, dat hij niet kent en liefheeft, begrijpt alleen techniek en scheikunde en hij heeft verachting voor het land en voor zichzelf.’

Zo worden huis en haard ter verpaupering achtergelaten; de hele familie en het meubilair op een oude vrachtwagen geladen en de blik gericht op Californië waar fruitplukkers worden gevraagd en het goede leven wenkt. Misschien wel een eigen huisje tussen de bloeiende sinaasappelbomen. Via Route 66, die van oost naar west loopt beleeft de familie van alles.
Hoe te overleven met minimale hulpmiddelen; hoe ga je ermee om wanneer je met de nek wordt aangekeken.
Hoe ga je ermee om wanneer je ontdekt dat je bepaald niet de enige bent met je lumineuze ideeën. Hoe overleef je de hitte, de regen, een bestaan op het absolute minimum en de vele tegenslagen en teleurstellingen. Hoe hou je de moed erin wanneer de lonen steeds lager worden doordat er steeds meer werkzoekers komen; de prijzen kunstmatig hoog worden gehouden door oogsten te vernietigen terwijl kinderen omkomen van de honger.
Dat is allemaal niet uit te leggen.
Dan ‘zwellen de druiven der gramschap, en worden rijp; worden rijp voor de komende oogst.’
Er ontstaan vriendschappen en het ‘ik’ verandert in ‘wij’. Niet meer ‘ik heb mijn land verloren’ maar ‘wij hebben ons land verloren’. Een delende cel.
De grootouders bezwijken onderweg. De kinderen zoeken hun eigen weg.

Het boek eindigt wat abrupt naar mijn smaak maar er staat genoeg in om over na te denken.
De parallel met huidige vluchtelingen is gemakkelijk gemaakt.