Er staan twee overleden volksleiders te wachten op hun staatsbegrafenis.
Kim Yong Il van Noord Korea en Václav Havel van Tsjechië.
Allebei zijn het leiders waarvan ik denk dat ze het beste voor hebben met hun volk. Maar wat een verschil vanuit mijn point of view.
Kim Yong Il een dictator van een strak regiem. Natuurlijk met de beste bedoelingen maar waarschijnlijk kon hij zich niet voorstellen dat anderen onder het ‘beste’ iets anders verstaan. Volledig gespeend van enig empatisch vermogen en een grote behoefte aan macht en aanzien. Een mens, zo denk ik, met een persoonlijkheidsstoornis.
Terwijl Václav Havel als artistiek mens zo heel anders dacht, zichzelf opofferde en juist de vrijheid zocht voor zijn volk omdat hij er ongetwijfeld van overtuigd was dat ieder individu voor zich zelf wel zou kunnen bepalen wat hij of zij wilde in het leven en alleen maar die vrijheid nodig had om er vorm aan te kunnen geven.
Twee mannen, de één een drinker de ander een roker.
Zou God rekening houden met een persoonlijkheidsstoornis?
woensdag 21 december 2011
donderdag 15 december 2011
Twin Towers met wolk
Commotie over een architectonisch ontwerp “ the Cloud”
Het Nederlandse architectenbureau Mvrdv heeft voor Seoul, Korea twee woontorens ontworpen met een wolk er omheen die de twee torens met elkaar verbindt.
Toen ik van verre de krant zag liggen dacht ik bij mezelf; waar zijn er nu weer vliegtuigen in gevlogen…
Maar nee, het was een nieuw ontwerp. En de architecten hebben zich niet laten inspireren door…...zo verklaren zij. Een beetje naïef vind ik dat wel. Al ligt het er wel aan vanuit welke hoek de foto is gemaakt die je als eerste te zien krijgt.
Toen ik het wat beter bekeek vond ik het eigenlijk steeds mooier worden.
Het is gewoon een schitterend ontwerp!
Maar nu de commotie. Amerika op de achterste benen…...dit mag niet gebouwd worden. Dit herinnert teveel aan 9/11. Even een vergelijking trekken. Een heel taboe-aanse vergelijking, ik weet het, want niets is te vergelijken met….. voor je het weet krijg je van alles over je heen maar Israëlische symfonieorkesten hebben tientallen jaren geen muziek van Richard Wagner gespeeld. Dat herinnerde teveel aan Hitler voor wie de antisemiet Wagner een favoriet componist was. Pas in 2001 dirigeerde Daniel Barenboim in Jeruzalem een werk uit de opera Tristan und Isolde, opgevoerd door een Duits orkest en jongstleden juli waagde een Israëlisch orkest het op het jaarlijkse operafestival van Bayreuth in Duitsland. Dat heb ik altijd wel kunnen begrijpen, maar de rest van de wereld speelde de stukken wel. Daar werd door de Israëli’s niet boos op gereageerd voor zover ik weet. En het is prachtige muziek.
Waarom zouden er nu in Seoul dan niet van die torens gebouwd mogen worden? Nota bene aan de andere kant van de wereld. Maar ja, die is klein tegenwoordig…te klein kennelijk.
dinsdag 13 december 2011
De begraafplaats van Praag.
Het verhaal wordt weergegeven vanuit drie perspectieven: Een verteller, Dhr. Simonini, een jurist maar ook vervalser en abt Dalla Piccola. Heel handig is dat er verschillende lettertypen worden gebruikt wanneer deze mensen aan het woord zijn zodat je op een gegeven moment aan het lettertype kunt zien wie er aan het woord is. Anders wordt het toch wel onoverzichtelijk.
Verder moet je van geschiedenis houden. Een gedeelte speelt zich af in Italië en het grootste gedeelte in het Parijs van de negentiende eeuw.
Op een gegeven moment ging ik via Google dingen controleren en tot mijn verrassing gaat het dus over waar gebeurde feiten……..voor zover we weten….en als ze niet vervalst zijn…
De zaak Dreyfus komt voorbij en de uiteindelijke vraag is wie nu eigenlijk die Protocollen van de wijzen van Zion* schreef, waardoor het antisemitisme afschuwelijk groteske vormen kon aannemen.
Simonini is door opvoeding een antisemiet ook al heeft hij er in zijn jeugd nooit één ontmoet. Hij heeft er zelfs een moord voor over om te voorkomen dat hij mogelijk joods nageslacht verwekt heeft.
De riolen van Parijs die onder zijn huis doorlopen zijn een handige bergplaats.
Verder spelen het satanisme, de jezuïeten, de vrijmetselarij en allerlei spionage- en oplichtinggeschiedenissen een rol. Ook de Franse en Russische geheime diensten van die tijd blijven niet onbetuigd. De hele geschiedenis wordt verteld m.b.v. flashbacks want na het eerste hoofdstuk van de Verteller komt Simonini aan het woord en hij weet niet meer wie hij is. Op aanraden van ene dr. Froid (*hi-hi*) die hij in een restaurant tegenkomt gaat hij alles opschrijven en langzamerhand komt er weer van alles bovenborrelen.
Ik hou van die stille verwijzingen zoals deze:
“Veel mensen gingen vroeger naar Chez Magny om van een afstandje toen al beroemde schrijvers als Gautier en Flaubert te bewonderen, en daar vóór die tuberculeuze Poolse pianist die onderhouden werd door een dégénérée die rondliep in een broek.” (Chopin en Georg Sand) Ongetwijfeld zal ik verschillende verwijzingen niet hebben opgepikt.
De nodige humor is aanwezig: “…Monet is een kladderaar van wie ik wat schilderijen heb gezien waarop het net lijkt alsof hij met waterige ogen naar de wereld kijkt.”
Nog wat wijsheden: “Als ik ooit de onthulling van een samenzwering aan iemand zou moeten verkopen, dan moet ik niet met iets oorspronkelijks komen, maar uitsluitend met iets wat hij of al wist, of gemakkelijk ook via andere wegen zou kunnen vernemen. Mensen geloven alleen hetgeen ze al weten, dat was de schoonheid van de Oervorm van de Samenzwering.”
En: “ Als je explosieve informatie in één keer toedient, slaat die weliswaar in als een bom, maar zijn de mensen alles binnen de kortste keren weer vergeten. Je moet de berichten daarom mondjesmaat verstrekken, want dan zal elk nieuw bericht het voorgaande weer in herinnering roepen.”
* http://nl.wikipedia.org/wiki/Protocollen_van_de_wijzen_van_Sion
zaterdag 10 december 2011
Sarah/Bruch
Het vioolconcert nr 1 van Max Bruch is één van mijn favorieten. Vanwege het melodieuze en de expressiviteit die ik er zo duidelijk in voel/hoor. Al bij de eerst tonen schoten de tranen in mijn ogen en werd het slikken geblazen. Je gaat daar natuurlijk niet zitten blèren.
Maar het concert begon met een werk van Mendelsohn wat ik niet kende: Ouverture Ruy Blas. Ook prachtige muziek. Van Felix hou ik ook best wel.
Daarna dan Bruch. Al die dubbelgrepen kwam er smetteloos uit. Ik heb daar een hekel aan, bij mij klinken ze zelden goed. Maar daar ben ik amateur voor. Zij beheerste dat al op haar elfde.
De opperste concentratie van haar was ook mooi om te zien en dan die brede gulle lach naar de dirigent bij de laatste noot…heel haar gezicht brak open.
Dat is toch het mooie van een live uitvoering. Heerlijk, al die energie die loskomt. Ondanks het gehoest van sommigen bij een pi-pi-pi-pianissimo, -sufferds- en het gefluit ergens van een gehoorapparaat, -domkop-.
Als laatste symfonie nr 3 van Saint-Saëns, die ook wel bekend staat als de orgelsymfonie. (Yvonne Keeley en Scott Fitzgerald hadden in de zeventiger jaren een hit met het thema.) Zoals de violen hun partij inzette, zo klinkt de wind in het hiernamaals denk ik. Prachtig. Ergens ook een stukje met vierhandig piano, net kabbelend water. En dan het orgel, lekker magistraal met het hele orkest, inclusief bekkens en triangel.
Al met al was het genieten, vooral ook omdat ik een ega ‘ bezit’ die als VIP een eigen parkeerplek heeft in hartje Rotterdam, vijf minuten lopen van de Doelen. Zo in December is het stadse leven wel erg gezellig. Zouden we vaker moeten doen.
vrijdag 9 december 2011
Geloof en wetenschap. 1
Sinds mijn middelbare schooljaren waarin ik voor het eerst werd geconfronteerd met de evolutietheorie hebben de discussies over de verhouding tussen geloof en wetenschap mij niet meer losgelaten.
In het Darwinjaar 2009 ontstonden prachtige polemieken in de pers en op verschillende fora; kwamen er verschillende boeken uit en velen daarvan hebben mij verder geholpen in het denkproces.
De Bijbel beschrijft in het OT de heilsgeschiedenis. Die is m.i. met een andere insteek, een ander doel geschreven dan de 'gewone' wereldgeschiedenis.
Het scheppingsverhaal is een machtige geloofsgetuigenis over wie aan de oorsprong van alles staat.
Met het argument dat wanneer iets begint te schuiven, alles gaat schuiven kan ik helemaal niets. Elk verhaal moet op de eigen merites worden beoordeeld.
Buiten dat: de Bijbel is een boek dat voor het bevattingsvermogen van de mens is geschreven. (accommodatietheorie van Calvijn.) Het is een boek waarin God zich voortdurend naar ons toebuigt en ons wijsheid wil leren, over Zichzelf en over onszelf.
Stel je voor dat de Bijbel het DNA en RNA en wat dies meer zij had beschreven zoals wij dat nu kennen. Dan hadden veel mensen moeten afhaken in de eerste paar duizend jaren omdat de Bijbel een onbegrijpelijk boek zou zijn geweest. En in de duizend jaren die mogelijk na ons komen was het gedateerd geweest.
Hoe schrijf je een boek dat voor alle eeuwen en voor alle soorten mensen geschikt kan zijn; wat de boodschap overbrengt en de mogelijkheid in zich heeft om mensen van alle eeuwen, plaatsen en culturen te inspireren en tot nadenken te stemmen.
Dat kan niet anders dan dat het een boek moet zijn in geloofstaal. Dat is een andere taal dan die van de wetenschap zoals Wittgenstein al concludeerde.
Dat er kracht van uit gaat heeft het Boek zelf door de eeuwen heen wel bewezen. In die zin geloof ik zeker dat het geïnspireerd is door God zelf.
De Bijbel is wáár; maar niet altijd op de manier waarop wij interpreteren. Interpretaties zijn menselijke activiteiten en mogen ter discussie staan.
Daarom is het niet handig om steeds maar te proberen te bewijzen dat de Bijbel toch gelijk heeft. Zoals b.v. de pogingen van Ben Hobrink (‘Moderne wetenschap in de Bijbel’) en Don Batten, David Catchpoole, Carl Wieland en Jonathan Sarfati (‘Hoe bestaat het’)
Van dit laatste boek staat een uitgebreid hoofdstuk voor hoofdstuk commentaar op het blog van Rene Fransen, wetenschapsjournalist van het ND en christen. (www.Sterrenstof en nog iets)
Ik begrijp de goede bedoelingen maar ze werken niet en zeker niet op langere termijn als verschillende takken van wetenschap vorderingen maken. Hou deze werelden, de theologische en de wetenschappelijke voor zover dat mogelijk is, apart. Het NOMA-principe van S.J. Gould. Het is niet waterdicht maar wel werkbaar, zo denk ik.
Aan de andere kant hebben we ook het recht niet om vraagtekens te zetten bij de Joodse geschiedenis. Dat brengt vervolgens een lastig dilemma met zit mee.
Ik wil ook de wetenschap niet 'ophemelen' maar zoeken naar een evenwichtige balans. Ik geloof niet dat geloof en wetenschap elkaars vijanden zijn, eerder dat ze in elkaars verlengde liggen.
In de Times van vrijdag 10-09-‘10 stond een mooie opmerking van Jonathan Sacks, de hoogste rabbijn van Groot Brittanië.
(Ja, ik spaar aansprekende citaten)
"There is a difference between science and religion. Science is about explanation. Religion is about interpretation. Science takes things apart to see how they work. Religion puts things together to see what they mean. They are different intellectual entreprises...
It is important for us to understand the misinterpretation Professor Hawking has made, because the mutual hostility between religion and science is one of the curses of our age, and is damaging to religion and science in equal measure."
Vrij vertaald: Er is een verschil in wetenschap en religie. Wetenschap gaat over uitleg. Religie gaat over interpretatie. Wetenschap haalt dingen uit elkaar om te zien hoe ze werken. Religie brengt dingen samen om te zien wat ze betekenen. Het zijn verschillende intellectuele ondernemingen…
Het is belangrijk om de verkeerde interpretatie die Prof Hawking maakte te begrijpen, omdat de wederzijdse vijandigheid tussen religie en wetenschap een van de vloeken is van onze eeuw, en beschadigen religie en wetenschap in gelijke mate.
In het Darwinjaar 2009 ontstonden prachtige polemieken in de pers en op verschillende fora; kwamen er verschillende boeken uit en velen daarvan hebben mij verder geholpen in het denkproces.
De Bijbel beschrijft in het OT de heilsgeschiedenis. Die is m.i. met een andere insteek, een ander doel geschreven dan de 'gewone' wereldgeschiedenis.
Het scheppingsverhaal is een machtige geloofsgetuigenis over wie aan de oorsprong van alles staat.
Met het argument dat wanneer iets begint te schuiven, alles gaat schuiven kan ik helemaal niets. Elk verhaal moet op de eigen merites worden beoordeeld.
Buiten dat: de Bijbel is een boek dat voor het bevattingsvermogen van de mens is geschreven. (accommodatietheorie van Calvijn.) Het is een boek waarin God zich voortdurend naar ons toebuigt en ons wijsheid wil leren, over Zichzelf en over onszelf.
Stel je voor dat de Bijbel het DNA en RNA en wat dies meer zij had beschreven zoals wij dat nu kennen. Dan hadden veel mensen moeten afhaken in de eerste paar duizend jaren omdat de Bijbel een onbegrijpelijk boek zou zijn geweest. En in de duizend jaren die mogelijk na ons komen was het gedateerd geweest.
Hoe schrijf je een boek dat voor alle eeuwen en voor alle soorten mensen geschikt kan zijn; wat de boodschap overbrengt en de mogelijkheid in zich heeft om mensen van alle eeuwen, plaatsen en culturen te inspireren en tot nadenken te stemmen.
Dat kan niet anders dan dat het een boek moet zijn in geloofstaal. Dat is een andere taal dan die van de wetenschap zoals Wittgenstein al concludeerde.
Dat er kracht van uit gaat heeft het Boek zelf door de eeuwen heen wel bewezen. In die zin geloof ik zeker dat het geïnspireerd is door God zelf.
De Bijbel is wáár; maar niet altijd op de manier waarop wij interpreteren. Interpretaties zijn menselijke activiteiten en mogen ter discussie staan.
Daarom is het niet handig om steeds maar te proberen te bewijzen dat de Bijbel toch gelijk heeft. Zoals b.v. de pogingen van Ben Hobrink (‘Moderne wetenschap in de Bijbel’) en Don Batten, David Catchpoole, Carl Wieland en Jonathan Sarfati (‘Hoe bestaat het’)
Van dit laatste boek staat een uitgebreid hoofdstuk voor hoofdstuk commentaar op het blog van Rene Fransen, wetenschapsjournalist van het ND en christen. (www.Sterrenstof en nog iets)
Ik begrijp de goede bedoelingen maar ze werken niet en zeker niet op langere termijn als verschillende takken van wetenschap vorderingen maken. Hou deze werelden, de theologische en de wetenschappelijke voor zover dat mogelijk is, apart. Het NOMA-principe van S.J. Gould. Het is niet waterdicht maar wel werkbaar, zo denk ik.
Aan de andere kant hebben we ook het recht niet om vraagtekens te zetten bij de Joodse geschiedenis. Dat brengt vervolgens een lastig dilemma met zit mee.
Ik wil ook de wetenschap niet 'ophemelen' maar zoeken naar een evenwichtige balans. Ik geloof niet dat geloof en wetenschap elkaars vijanden zijn, eerder dat ze in elkaars verlengde liggen.
In de Times van vrijdag 10-09-‘10 stond een mooie opmerking van Jonathan Sacks, de hoogste rabbijn van Groot Brittanië.
(Ja, ik spaar aansprekende citaten)
"There is a difference between science and religion. Science is about explanation. Religion is about interpretation. Science takes things apart to see how they work. Religion puts things together to see what they mean. They are different intellectual entreprises...
It is important for us to understand the misinterpretation Professor Hawking has made, because the mutual hostility between religion and science is one of the curses of our age, and is damaging to religion and science in equal measure."
Vrij vertaald: Er is een verschil in wetenschap en religie. Wetenschap gaat over uitleg. Religie gaat over interpretatie. Wetenschap haalt dingen uit elkaar om te zien hoe ze werken. Religie brengt dingen samen om te zien wat ze betekenen. Het zijn verschillende intellectuele ondernemingen…
Het is belangrijk om de verkeerde interpretatie die Prof Hawking maakte te begrijpen, omdat de wederzijdse vijandigheid tussen religie en wetenschap een van de vloeken is van onze eeuw, en beschadigen religie en wetenschap in gelijke mate.
woensdag 7 december 2011
Doel
De meest intrigerende levensvraag voor mij als gelovige is: Wat is de bedoeling, de zin van alles om mij heen. Daarover breek ik mij al jaren het hoofd. Het atheïsme is een stuk gemakkelijker: er is geen doel, zingeving bepaal je zelf.
Waarom besloot God tot het scheppen van een kosmos; bood Hij de mogelijkheid van goed en kwaad, (ja, dat deed Hij) waarom de 'constructie' van genoegdoening of verzoening door Hemzelf in Zijn Zoon op aarde zoals dat is verwoord in de Bijbel? Waarom zo’n lange, lange lijdensweg van de mensheid om tot volmaaktheid (?) te komen.
'Does anybody know what we are living for'
Wat is het verschil tussen de eerste mensen en wij.
Adam en Eva kenden God als Metgezel, Vriend, Gesprekspartner, maar wisten niet tot hoever Gods liefde kon gaan. Wat echte liefde, naar Gods maatstaven dan, is. Dat weten wij wel, wij hebben het grootste voorbeeld in opofferende liefde gekregen in Jezus Christus. Dus om ons die Liefde en dat inzicht te leren was een zondeval wellicht nodig want ik zie in mijzelf en in mijn omgeving dat mensen in geestelijk opzicht pas iets lijken te gaan leren door ellende en narigheid.
Dan pas schijnt de mens enig inzicht te verwerven. Heel vervelend maar narigheid lijkt een noodzakelijk iets te zijn om inzicht in je eigen ego en in je medemens te krijgen.
Buiten dat: juist in deze wereld kunnen we idealen hebben, kunnen we streven naar volmaaktheid en perfectie en daarvan de lessen leren. Kunnen we leren ons in te zetten voor de ander, naar hen om te zien en met hen mee te lijden waar dat nodig is en leren we onze verantwoordelijkheid kennen.
Juist in dit tranendal kunnen we leren hoe we elkaar vergeven, krijgen we inzicht en leren we wat Liefde is. (Nu blijf ik wel het gevoel houden dat ik slechts de doelpalen verzet, maar dat komt wellicht een andere keer.)
Dat inzicht als ultiem doel werd voor mij op een gegeven moment het cruciale punt en toen kwam ik dit tegen:
Als dus van alle dingen de bestemming beter is dan het ding zelf
(want alles wat ontstaat komt tot stand vanwege een bestemming, en het doel is beter; ja het beste van alles),
en als de bestemming overeenkomstig de natuur datgene is wat in het proces van ontstaan uiteindelijk bereikt wordt bij een ononderbroken voltooiing daarvan;
en als het zo is dat bij de mens eerst het lichaam de voltooiing bereikt waarvoor het bestemd is, en pas later de ziel, en dat in zeker opzicht het betere altijd later komt dan het ontstaan zelf;
en als het ook zo is dat de ziel later komt dan het lichaam, en dat van wat in de ziel ontstaat het inzicht het laatste komt
(want we zien dat dit zich van nature bij mensen het laatst ontwikkelt, en het is om die reden dat dit het enige goed is waarop de ouderdom aanspraak maakt);
dan kan het niet anders of inzicht is onze natuurlijke bestemming, en het verwerven van inzicht is uiteindelijk het doel waarom wij ontstaan zijn. En als wij dan inderdaad bestaan, dan is het duidelijk dat het doel van ons bestaan is gelegen in het verwerven van inzicht en in het leren."
Aristoteles, Protrepticus
Ik ben de vrouw die met de grootste durf ontdekte , wat reeds lang tevoren ontdekt was.
(Met een knipoog naar G.K. Chesterton)
Waarom besloot God tot het scheppen van een kosmos; bood Hij de mogelijkheid van goed en kwaad, (ja, dat deed Hij) waarom de 'constructie' van genoegdoening of verzoening door Hemzelf in Zijn Zoon op aarde zoals dat is verwoord in de Bijbel? Waarom zo’n lange, lange lijdensweg van de mensheid om tot volmaaktheid (?) te komen.
'Does anybody know what we are living for'
Wat is het verschil tussen de eerste mensen en wij.
Adam en Eva kenden God als Metgezel, Vriend, Gesprekspartner, maar wisten niet tot hoever Gods liefde kon gaan. Wat echte liefde, naar Gods maatstaven dan, is. Dat weten wij wel, wij hebben het grootste voorbeeld in opofferende liefde gekregen in Jezus Christus. Dus om ons die Liefde en dat inzicht te leren was een zondeval wellicht nodig want ik zie in mijzelf en in mijn omgeving dat mensen in geestelijk opzicht pas iets lijken te gaan leren door ellende en narigheid.
Dan pas schijnt de mens enig inzicht te verwerven. Heel vervelend maar narigheid lijkt een noodzakelijk iets te zijn om inzicht in je eigen ego en in je medemens te krijgen.
Buiten dat: juist in deze wereld kunnen we idealen hebben, kunnen we streven naar volmaaktheid en perfectie en daarvan de lessen leren. Kunnen we leren ons in te zetten voor de ander, naar hen om te zien en met hen mee te lijden waar dat nodig is en leren we onze verantwoordelijkheid kennen.
Juist in dit tranendal kunnen we leren hoe we elkaar vergeven, krijgen we inzicht en leren we wat Liefde is. (Nu blijf ik wel het gevoel houden dat ik slechts de doelpalen verzet, maar dat komt wellicht een andere keer.)
Dat inzicht als ultiem doel werd voor mij op een gegeven moment het cruciale punt en toen kwam ik dit tegen:
Als dus van alle dingen de bestemming beter is dan het ding zelf
(want alles wat ontstaat komt tot stand vanwege een bestemming, en het doel is beter; ja het beste van alles),
en als de bestemming overeenkomstig de natuur datgene is wat in het proces van ontstaan uiteindelijk bereikt wordt bij een ononderbroken voltooiing daarvan;
en als het zo is dat bij de mens eerst het lichaam de voltooiing bereikt waarvoor het bestemd is, en pas later de ziel, en dat in zeker opzicht het betere altijd later komt dan het ontstaan zelf;
en als het ook zo is dat de ziel later komt dan het lichaam, en dat van wat in de ziel ontstaat het inzicht het laatste komt
(want we zien dat dit zich van nature bij mensen het laatst ontwikkelt, en het is om die reden dat dit het enige goed is waarop de ouderdom aanspraak maakt);
dan kan het niet anders of inzicht is onze natuurlijke bestemming, en het verwerven van inzicht is uiteindelijk het doel waarom wij ontstaan zijn. En als wij dan inderdaad bestaan, dan is het duidelijk dat het doel van ons bestaan is gelegen in het verwerven van inzicht en in het leren."
Aristoteles, Protrepticus
Ik ben de vrouw die met de grootste durf ontdekte , wat reeds lang tevoren ontdekt was.
(Met een knipoog naar G.K. Chesterton)
dinsdag 6 december 2011
Logica- Liefde
Volgens de Britse fysicus Steven Hawking moet er iets als een universele selectieregel bestaan voor realistische uitkomsten van fysische mogelijkheden; daarbij is logica het criterium.
Voor een logisch denkend natuurkundige zoals hij is, die ontdekt heeft dat we God niet nodig hebben om het ontstaan van de wereld en alles om ons heen te kunnen ontleden en begrijpen kan ik mij voorstellen dat hij zo denkt. God past niet binnen onze logica en daar omhebben we hem niet (meer) nodig.
Het blijft voor mij de vraag of dat zo logisch is…..maar misschien ben ik daar vrouw voor.
Het zou best kunnen dat er veel meer om ons heen is wat wij met ons logisch ingestelde brein gewoon niet zien en opmerken. Juist omdat we logisch kijkend en denkend zijn ingesteld. Misschien zouden we nog meer kunnen zien en begrijpen als we ook niet logisch zouden kunnen kijken en denken. Ik denk dat we , wanneer we zulke criteria gaan aanleggen onszelf gaan beperken. Dat is misschien handig om de wetenschappelijke wereld te begrenzen, maar dan moet je je er wel bewust van blijven dat er buiten deze fysische wereld wel eens meer zou kunnen zijn. Is dat logisch of niet?
Even generaliserend: waarom zijn vrouwen gevoeliger en lijken soms een zesde zintuig te hebben? Omdat ze wat minder strikt logisch denken misschien? Daardoor staan ze wat meer open voor andere invloeden, zodat door charlatans op allerlei gebied daar dankbaar gebruik van kan worden gemaakt. Sekteleiders weten het als geen ander: wanneer je de vrouwen hebt komen de mannen vanzelf.
Met een wrange knipoog naar Genesis 3.
Sinds de scholastiek, een tijd waarin steeds maar weer werd geprobeerd om God met de logica te vangen en te bewijzen is er nog niet veel veranderd. Zelf heb ik ook lang geprobeerd om God binnen mijn logisch wereld te trekken. Je moet Hem tenslotte ook liefhebben met je verstand. Ik heb ongeveer drie kilometer apologetische lectuur gelezen en heb daar ook heel veel van geleerd. Maar op een gegeven moment is dat klaar en ben ik tot de slotsom gekomen dat God bestaat omdat ik het me niet anders kan voorstellen. As ik naar buiten kijk, die wilde luchten zie en een hagelbui voor bij zie komen; als ik mezelf in de spiegel bekijk en het feit in ogenschouw neem dat ik mezelf allerlei dingen kan afvragen en kan bedenken, dan moet er achter de schepping een grote Geest zitten.Nee, dat is niet wetenschappelijk, eerder emotioneel. Het zij zo.
Mijn ultieme zijnsgrond is God als Schepper. Opmerkelijk dat ook de Nederlandse Geloofsbelijdenis, het 'schoone boec' als eerste noemt. Zo is inderdaad niemand te verontschuldigen.
Maar om bij de liefde uit te komen….Binnen het geloof is de Liefde het criterium, de Agapè zoals 1 Korinthe 13 ons leert En deze is grenzeloos. Zo hebben we dan toch weer twee werelden, twee Non Overlapping MAgisteria. Wetenschappers doen hun best om aan te tonen dat het altruïsme te verklaren is uit onze zelfzuchtige genen. Maar ik weiger te geloven dat iederéén er naar streeft om er (geestelijk) beter van te worden door liefde te geven.
Voor een logisch denkend natuurkundige zoals hij is, die ontdekt heeft dat we God niet nodig hebben om het ontstaan van de wereld en alles om ons heen te kunnen ontleden en begrijpen kan ik mij voorstellen dat hij zo denkt. God past niet binnen onze logica en daar omhebben we hem niet (meer) nodig.
Het blijft voor mij de vraag of dat zo logisch is…..maar misschien ben ik daar vrouw voor.
Het zou best kunnen dat er veel meer om ons heen is wat wij met ons logisch ingestelde brein gewoon niet zien en opmerken. Juist omdat we logisch kijkend en denkend zijn ingesteld. Misschien zouden we nog meer kunnen zien en begrijpen als we ook niet logisch zouden kunnen kijken en denken. Ik denk dat we , wanneer we zulke criteria gaan aanleggen onszelf gaan beperken. Dat is misschien handig om de wetenschappelijke wereld te begrenzen, maar dan moet je je er wel bewust van blijven dat er buiten deze fysische wereld wel eens meer zou kunnen zijn. Is dat logisch of niet?
Even generaliserend: waarom zijn vrouwen gevoeliger en lijken soms een zesde zintuig te hebben? Omdat ze wat minder strikt logisch denken misschien? Daardoor staan ze wat meer open voor andere invloeden, zodat door charlatans op allerlei gebied daar dankbaar gebruik van kan worden gemaakt. Sekteleiders weten het als geen ander: wanneer je de vrouwen hebt komen de mannen vanzelf.
Met een wrange knipoog naar Genesis 3.
Sinds de scholastiek, een tijd waarin steeds maar weer werd geprobeerd om God met de logica te vangen en te bewijzen is er nog niet veel veranderd. Zelf heb ik ook lang geprobeerd om God binnen mijn logisch wereld te trekken. Je moet Hem tenslotte ook liefhebben met je verstand. Ik heb ongeveer drie kilometer apologetische lectuur gelezen en heb daar ook heel veel van geleerd. Maar op een gegeven moment is dat klaar en ben ik tot de slotsom gekomen dat God bestaat omdat ik het me niet anders kan voorstellen. As ik naar buiten kijk, die wilde luchten zie en een hagelbui voor bij zie komen; als ik mezelf in de spiegel bekijk en het feit in ogenschouw neem dat ik mezelf allerlei dingen kan afvragen en kan bedenken, dan moet er achter de schepping een grote Geest zitten.Nee, dat is niet wetenschappelijk, eerder emotioneel. Het zij zo.
Mijn ultieme zijnsgrond is God als Schepper. Opmerkelijk dat ook de Nederlandse Geloofsbelijdenis, het 'schoone boec' als eerste noemt. Zo is inderdaad niemand te verontschuldigen.
Maar om bij de liefde uit te komen….Binnen het geloof is de Liefde het criterium, de Agapè zoals 1 Korinthe 13 ons leert En deze is grenzeloos. Zo hebben we dan toch weer twee werelden, twee Non Overlapping MAgisteria. Wetenschappers doen hun best om aan te tonen dat het altruïsme te verklaren is uit onze zelfzuchtige genen. Maar ik weiger te geloven dat iederéén er naar streeft om er (geestelijk) beter van te worden door liefde te geven.
Abonneren op:
Posts (Atom)