Ik hoorde het van een zeereerwaarde
en hoogbejaarde dominee:
De Here wou met deze aarde
Niet één dag langer meer in zee.
Al zouden wij Hem overstelpen
met eredienst en dankgebed
het zou geen ene moer meer helpen:
Er werd een punt achter gezet.
Maar zie: daar was diezelfde morgen
zo’n rotjoch in de grote stad
een doodziek duiffie aan ’t verzorgen
Dat-ie op straat gevonden had.
‘Kristus, wat mot je dan? Wat wil je?
Ja, kijk me maar es effe an.
Godsallejeisis, beest, wat tril je.
Leg nou toch effe rustig, man.’
Toen heeft de Heer Zijn toorn bedwongen,
Want Hij kreeg schik in het geval
Hij spaarde dus de kleine jongen,
De zieke duif en het heelal.
Willem Wilmink
Het is vandaag de dag van het gedicht.
Dit gedicht hangt bij mij al jaren op het toilet en ieder keer vind ik het weer mooi. Het idee dat wij met z’n allen misschien leven bij de gratie van een heel ‘onbetekenend’ gebeurtenisje op deze kleine blauwe planeet, dat fascineert mij. Dat houdt een mens bescheiden.
Op een dag waren de ‘vloeken’ in het gedicht op mijn toilet doorgekrast door godvruchtig opgevoede pubers. Zij voelden kennelijk de tegenstelling niet aan die Wilmink hier tekende. Precies zoals in sommige boeken van mijn kinderen op de reformatorische school alles doorgekrast of verwijderd was wat riekte naar ‘wereldgelijkvormigheid’ zoals verwijzingen naar evolutie of bioscopen. En zoals de EO soms doet met filmfragmenten.
Ja, je kunt lastige vragen maar beter voorkomen in plaats van ‘er doorheen’ gaan……./sarcasm
Maar het komt vast wel goed met die pubers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten