Vorstelijk personages

en andere geschriften.
Geschreven door Hilary Mantel.
In september 2021 verschenen in een Nederlandse vertaling. Ik las een digitale editie.

In het Engels in het in 2020 verschenen en zijn het ‘Mantelpieces’ wat ik leuker vind.
Het zijn verschillende stukken, geschreven naar aanleiding van een boek of een personage.
Geen recensies in de strikte zin van het woord maar meer zoals ik schrijf, associërende stukken naar aanleiding van iets of iemand. Alleen doet zij dat ietsje uitgebreider en beter doorwrocht.

Ik ben verliefd geworden op haar schrijfsels sinds de 'Cromwell Trilogie'. Ze heeft een enorm ruime woordenschat, een beeldend vermogen, een kritische geest en onderkoelde humor.
Ze is bij voorbeeld verbolgen over de opmerking van Virginia Woolf in ‘On Being ill’ dat de taal om over ziekte te schrijven zo gebrekkig is.
En dan trekt Hilary even een blik open….

Verschillende personen passeren de revue: Rousseau, Danton, de laatste heks van Engeland, de maagd Maria, de moord op de kleine James Bulger, een ervaringsverhaal na een zware operatie, Madonna en vele anderen.
Allemaal met de nodige humor en scherpzinnigheid.

Het verhaal over haar periode in een ziekenhuis (Een ontmoeting met de duivel) sprak me enorm aan. Ik heb -gelukkig-  alleen maar weet van de andere kant; de kant van verpleegkundigen.
Wanneer ze na een zware buikoperatie weer langzaamaan mobiel wordt gaat ze schrijven en tijdens het verbinden van haar wond, schrijft ze gewoon in haar hoofd. Zo is een boek over Thatcher ontstaan. Want pijn aangeven dat is een beetje moeilijk: ‘Ik wil het ze naar de zin maken en mijn pijn afstemmen op hun behoeften.’

Hilary is Rooms Katholiek opgevoed maar nu ongelovig én spiritueel. Ze gelooft wel dat er een metafysische wereld is. Dat ze het Rooms katholieke geloof achter zich heeft gelaten maakt dat ze  kritisch schrijft over de ‘heilige anorexia’ van Theresia van Lisieux  en Gemma Galgani en over Maria.

‘In de ogen van buitenstaanders lijkt de Mariacultus misschien een onschuldige, alleraardigste traditie, maar zij legde een gruwelijke druk op het leven van ieder katholiek meisje, en in de geest van elk katholiek jongetje plantte zij een ideaalbeeld waaraan een vrouw onmogelijk kon voldoen.’

En over het woord ‘alma’ uit de Bijbel wat jong meisje betekent en niet maagd schrijft ze: ‘de vroeg christelijke denkers waren erop gespitst de joden duidelijk te maken dat zij hun eigen Schriftuur niet snapten.’

Het stuk over de Engelse royalty’s deed nogal wat stof opjagen toen het boek uitkwam. Ze zou nu weer opnieuw munitie genoeg hebben om er over te schrijven gezien de laatste ontwikkeling rond Andrew.
Ik kan me de foto ook nog herinneren van Diana toen haar verloving bekend werd gemaakt met Charles.
Ze was omgeven door kleutertjes van de school waar ze werkte en de fotografen hadden haar gepositioneerd met tegenlicht zodat haar benen door haar rok te zien waren.
‘Het was de eerste ontering’.  
Verder heeft ze niet zo heel veel met het koningshuis en schrijft pittige dingen: ‘Ons huidige koninklijke huis heeft niet de voortplantingsproblemen die panda’s hebben, maar panda’s en vorstelijk personen zijn even duur om in leven te houden en even slecht aan de huidige omstandigheden aangepast.'
Dan begrijp ik dat de koninklijke familie bepaald 'not amused' is.

Fijn dat ik nog een trilogie van haar heb liggen.
Over de Franse revolutie.
Ik verheug me erop.