Geestelijk Lied

Ik geloof niet in U, Heer, maar ik heb het
zo nodig in U te geloven dat ik vaak met U praat
en U om iets smeek alsof U bestond.

Ik heb het zo nodig Heer, dat U bestaat
dat ik in U begin te geloven – en geloof
in U te geloven terwijl ik in niemand geloof.

Maar achteraf word ik wakker of denk wakker te worden
en dan schaam ik me voor mijn zwakheid en ik
verfoei U. Ik spreek tegen U die niemand bent.
Ik spreek kwaad van U alsof U iemand was.

Wanneer ben ik wakker, Heer, en wanneer slaap ik ?
Wanneer ben ik het wakkerst, wanneer slaap ik het meest?
Is niet alles een droom, droom ik niet wakker of slapend het leven?
Word ik ooit wakker uit deze dubbele slaap
en leid ik dan, ver van hier, het echte leven,
waar slaap en slapeloosheid maar leugens zijn?

Ik geloof niet in U Heer, maar als U er bent, kan ik
U het beste van mij enkel geven door te zeggen
dat ik niet in U geloof. Wat een vreemde, harde vorm van liefde!
De pijn niet te kunnen zeggen: ik geloof.

Ik geloof niet in U Heer, maar als U er bent, leid me
eens vooral uit deze waan; laat mij goed
Uw gezicht zien!

Neemt U mij mijn nietige liefde
niet kwalijk. Maak dat heel mijn wezen zonder einde
en zonder woorden tot U kan zeggen: U bent. 

Josep Palau I Fabre 
(1917 – 2008)

Vanwege de week van de poëzie die vandaag is begonnen.
Dit prachtige gedicht kun je ook kort samenvatten met de woorden uit de Bijbel die Jaïrus uitsprak: ‘Ik geloof Heer, kom mijn ongeloof te hulp’. (Markus 9: 24)
Het dilematische besef van elke gelovige, denk ik. En dan dat mooie einde: U bent.