De hemel verslinden

Geschreven door Paolo Giordano (1962) in 2018. Ik kende hem van het bekende boek: ‘de eenzaamheid van priemgetallen’  een coming of age roman over Alice en Mattie die door het leven gaan als die ondeelbare priemgetallen.

Ja, weer een Italiaanse schrijver. Zij schrijven met de zon in hun zinnen. Dat vind ik prettig in dit jaargetijde wanneer ik om vier uur ’s middags al begin te rillen.

Dit boek gaat over Teresa en Bern. Teresa gaat met haar vader in de zomervakanties naar het huis van haar oma in Zuid- Italië. In een klein dorp in Puglia, de hak van de laars.  Specifieker: In Speziale tussen Bari en Brindisi.
Naast het huis van haar oma woont een religieus gezin met drie jongens waarvan er  één – natuurlijk – erg interessant is. En ja, spoiler alert, ze krijgen elkaar en verliezen elkaar en vinden elkaar en verliezen elkaar weer op een heel bijzondere manier. Waar ik dan wel weer koude rillingen van kreeg. Letterlijk.
Maar niet zonder hoop voor de toekomst.

Om de liefde heen spelen idealen, overtuigingen en zingeving een rol. De leden van het buurgezin zijn op hun manier wereldverbeteraars. Het verhaal zou zich ook in de zestiger jaren hebben kunnen afspelen maar hier hebben de zonnepanelen en smartphones hun intrede al gedaan. Echter niet in het huis van de buren. Dat is een zo genoemde ‘masseria’; een boerderij met ruimte voor gasten en die proberen zelfvoorzienend te zijn.
Je kunt er inderdaad verschillende bezoeken in dat deel van Italië.
Het gezin in dit boek leeft heel basic naar hun eigen overtuigingen en tradities.
Milieuactivisme is een item wat ruimschoots voorbijkomt.
Maar soms vond ik het allemaal wat overdone. Wat een gecompliceerde levens. Pffft. Dan heb ik nauwelijks geleefd wanneer je dit alles leest.

Ik heb me suf gepeinsd over de titel. Wat bedoelt Giordano daarmee?
Ik denk dat je het moet lezen op de manier van boeken verslinden. Bern maakt een hele ontwikkeling door wanneer hij de wereld buiten de masseria ontdekt. Hij wil alsmaar meer en meer. Hij slobbert het leven. Zijn liefste wens is een plek op deze aarde ontdekken waar nog nooit iemand is  geweest.
Hij zoekt zijn eigen paradijs, maar beseft niet dat met de stap van de mens in zo’n paradijs het geen paradijs meer is.
Ach ja, Paradise Lost.

Meest opvallende zin: 'je doet er eindeloos over om iemand te leren kennen....Je kunt er beter helemaal niet aan beginnen.'