Pas dit jaar in een Nederlandse vertaling uitgegeven. Welbeschouwd is de vertaling van ‘The Long View’.
Een boek wat speelt met de tijd. Het is achterstevoren
geschreven, in die zin dat je per hoofdstuk terug in de tijd gaat tot je weer
in de tijd bent waar je was gebleven. Zoiets als de film 'Memento'.
Eigenlijk best bijzonder voor die tijd.
In het eerste hoofdstuk weet je al dat Mw. (Antonia) Fleming
gescheiden is en een kleinkind krijgt via haar dochter van negentien zonder
officiële schoonzoon. Alleen….wanneer je gewoon begint te lezen zoals in elk
ander boek dan weet je niet wat je allemaal moet onthouden en op waarde moet
schatten. Dus toen ik het boek uit had heb ik het eerste hoofdstuk weer gelezen
om alles beter te begrijpen.
In vijf hoofdstukken ontvouwd zich het verhaal. Steeds een stap terug en in
mooie zinnen. Aan het einde de ontmoeting met Conrad Fleming na allerlei
ervaringen die zo kenmerkend kunnen zijn voor die leeftijd, gewoon…omdat je
niet door hebt hoe het leven en de mensheid in elkaar steekt.
Met vallen en
opstaan word je groot, moet je maar denken.
Hoe kan het dat een huwelijk zo loopt zoals het loopt. Dat
een man er plezier in heeft om zijn vrouw zo te kleineren terwijl ze helemaal
niet dom is. Uit een soort minderwaardigheidscomplex, maar juist vandaaruit op
alles en iedereen neerkijkend. Dat zie ik wel meer gebeuren in mijn omgeving. Psychologenvoer.
‘Ze was een aardig, onwetend, ongerust, fantasieloos meisje in een keurslijf
dat er gewoon voor gemaakt was om zich
voort te planten, en terwijl meneer Fleming haar opnam vond hij het moeilijk om
in The Origin of Species te geloven.’
In deze tijd zou hij een stickertje krijgen, regelmatig kreeg ik associaties
met Sheldon uit ‘the Big Bang’.
En een vrouw als Antonia die dit alles maar slikt. Vrouwen in die tijd konden
ook niet veel anders.
‘Ze herinnerde zich dat ze in haar jeugd altijd was gemaand om te denken aan
de anderen die niet zo gelukkig waren als zij; betrekkelijkheid was door haar
familie bij elke tegenslag ingezet als een succesvol afleidingsmiddel.’
Ik weet niet hoe het in het Verenigd Koninkrijk was maar in
Nederland bleven vrouwen tot 1956 handelingsonbekwaam.
Mooi hoe ze onwennig reageert wanneer ze een man tegenkomt die haar ‘gewoon’ behandeld.
Maar voor wie ze niet meer is dan gezellig tijdverdrijf.
Bijzonder boek, mooie zinnen, aansprekende sfeer. Heerlijk
om af en toe zoiets tegen te komen.
O ja, deze was ook mooi:
‘Maar op dat moment kwamen de mannen binnen: teruggekeerd van de
raadselachtige technische gesprekken over geld, over seks, over de
moordzuchtige eigenschappen van de Noord-Koreanen – waarbij ze de belangrijke
zaken even oppervlakkig hadden besproken als de vrouwen in de salon de
oppervlakkige zaken grondig hadden besproken.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten