 | |
De geschiedenis speelt zich af in het stadje ‘Winden’ ergens in Duitsland. (neem
ik aan want ze spreken Duits) Er zijn
vier families die de hoofdrol spelen en dat is al lastig genoeg; zeker wanneer
er ook nog cyclussen van 33 jaar opgevoerd worden. Het jaar 2019, 1986 en 1953
met hun personen in verschillende leeftijdscategorieën .
‘Het einde is het begin en het begin is het einde.’
Het zijn de families Khanwald, Nielsen, Tiedemann en Doppler.
In dat stadje staat een kerncentrale. Gebouwd in 1953.
Het verhaal begint met de zelfmoord van de vader van Jonas Kahnwald gevolgd door
het verdwijnen van Mikkel Nielsen in 2019. Mikkel is het broertje van Martha en
Magnus.
Drieëndertig jaar eerder is er ook al een jongen verdwenen: Mads Nielsen, zijn ‘oom’;
broertje van zijn vader Ulrich. Het blijft Ulrich steeds maar dwars zitten en
is politieagent geworden om dit soort zaken beter te kunnen aanpakken.
Dit alles gelardeerd met regen en een sombere sfeer die versterkt wordt door de
muziek.
De kerncentrale is gebouwd in 1953 boven een
heel gangenstelsel waar nu o.a. afval is opgeslagen.
Kinderen spelen daar graag, lekker spannend. Jonas vindt tekeningen daarvan met allerlei vreemde aanwijzingen en gaat op onderzoek uit. Er
blijkt een deur met tekens te zitten. Een rood koord ( de draad van Ariadne?) wat je kunt
volgen en dan blijkt dat je via het koord, door de deur in een andere tijd kunt
komen. Dan wordt het nog boeiender want dan kun je gebeurtenissen in de tijd
gaan beïnvloeden. Kan Jonas bijvoorbeeld de zelfmoord
van zijn vader voorkomen? Kan de klokkenmaker met zijn eigen gebouwde apparatuur zijn verongelukte zoon, schoondochter en kleinkind kan terughalen? Kan
Ulrich zijn broertje vinden?
Iedereen heeft wel iets wat hij/zij graag anders zou willen hebben zien gaan.
Dat is denk ik de rode draad in het verhaal: kun je, teruggaand in het verleden,
het heden beïnvloeden? Maar wordt het dan beter? Zijn wij mensen daartoe in staat?
Dan is er nog de dreiging van de Apocalyps op 27 juni 2020 en Noah die in opdracht
van Adam een schimmige rol speelt.
Adam, de oude Jonas wil alles vernietigen, de mensheid is slecht; ‘Eva’, de oude Martha is daar faliekant tegen. Ze leven
in twee werelden, maar komen erachter dat ergens gezamenlijk je schouders onder
zetten toch wel handiger is.
Hoe de oude Jonas = Adam aan dat gezicht vol littekens komt wordt niet
duidelijk.
Er komen ook filosofische kwesties naar voren. Dat is wel
leuk. Het derde seizoen begint met een quote van Schopenhauer: “De mens kan
doen wat hij wil maar hij kan niet willen wat hij wil.”
Het is een ingewikkeld verhaal en er zitten nogal wat lossen eindjes aan. En een zeer storende fout die niet hersteld wordt. Of ik begrijp het niet, dat kan ook. Maar het is toch vreemd wanneer Elizabeth Doppler doof is en zich uitdrukt in gebarentaal en in een andere, na-apocalyptische tijd – die ik ook niet snap- gewoon kan praten en haar zus Franziska in gebarentaal spreekt.
Dan is er nog iets met muntjes waar de heilige Christoffel opstaat. De
beschermheilige van reizigers.
Ook de gele regenjas, in de eerste helft van de serie gedragen door Jonas; de
tweede helft door Martha zal wel iets te zeggen hebben wat mij ontgaat.
De verwondingen van de vermiste kinderen, die op een gegeven moment gevonden
worden, begrijp ik ook niet.
Het roze huis waarin alles begint heeft de trap naar boven de ene keer links en
de andere keer rechts zitten. Ik heb nog gepoogd of dat ligt aan de familie die
er woont, maar dat werd niks. Dan mis je weer teveel van het verhaal.
Lastig is ook die verschillende leeftijden van de personages, die door andere
acteurs worden gespeeld. Ze hebben wel geprobeerd om het duidelijk te maken in
haardracht en schrammen maar dat is maar gedeeltelijk gelukt.
Ik concludeer dat er teveel ingestopt is om het echt bevredigend te kunnen
volgen.
Es war alles ziemlich dunkel.
Gelukkig kunnen we wel concluderen dat die Apocalyps op 27 juni niet
doorgegaan is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten