op een stoel die er niet staat,
de sensatie dat iets plotseling niet is
waar je het zonder twijfel had verwacht,
een onzichtbare duw van voren.
Verbaasde berichten naar alle spieren:
Mayday! Mayday! We zweven! We vallen!
Uitklapreflex van beide armen.
Daarom zit de Rietveldstoel zoals hij zit,
zo laag en rood en blauw en goed,
als om erop te wijzen dat men af en toe
eens moet gaan zitten op een stoel
die er niet staat.
Een gedicht van Ingmar Heytse (1970)
Hij kan dichten exclusief rijm, inclusief muziek.
Dit gedicht doet mij denken aan de keer dat ik als wijkverpleegkundige bij een cliënt thuis kwam.
Ik zag daar een Rietveldstoel staan en reageerde met: ‘O wat leuk, u hebt een Rietveldstoel.
Mag ik er even in zitten?
De cliënt reageerde met: ‘Nou, nou, een verpleegstertje die een Rietveldstoel herkent.....’
Toen kreeg ik voor het eerst een hekel aan de mensheid.
Niet aan stoelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten