Doorleven

De debatten over het levenseinde blijven de gemoederen bezig houden. Vooral over wat te doen bij dementerende ouderen die eerder hebben aangegeven niet te willen verder leven wanneer ze de controle over zichzelf verliezen.
Al eerder schreef ik over euthanasie.

Zaterdag in de krant een ingezonden brief van een ervaringsdeskundige. Deze mevrouw had samen met haar man ook alle denkbare formulieren ingevuld voor een ‘waardig’ einde.
Nu was het dan zover. Haar man is inmiddels totaal wilsonbekwaam.
Deze mevrouw sluit haar ingezonden brief af met de woorden:
‘Wanneer mij nu om toestemming gevraagd zou worden om het leven van mijn inmiddels volledig wilsonbekwame man te beëindigen, dan zou ik nee zeggen. Waarbij goede afspraken over niet behandelen en palliatieve zorg in geval van fysieke verslechtering zonder meer van groot belang zijn.
Maar als daar geen sprake van is, dan zou die toestemming vooral voelen als een beëindiging van míjn lijden, dat bovendien beslist niet alleen maar lijden is. Het is ook leren, over kwetsbaarheid, over verbondenheid, over liefhebben en loslaten, kortom: over het leven zelf.’

Wat heeft ze dat mooi omschreven en wat ben ik het met haar eens. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar het leven is niet bedoeld om gemakkelijk te zijn. Het is bedoeld om te leren, inzicht te verwerven en daardoor de Schepper te eren.
Om de volgende generatie te leren waardig te leven en te sterven. Ook al is dat in totale afhankelijkheid van medemensen.
Ik hoor de kritiek al: in volle bewustzijn afscheid nemen is ook waardig. Dat is zo. Dat gebeurt ook door mensen die zijn uitbehandeld. Of mensen die afzien van een chemo-lijdensweg. Maar dat gebeurt op dat moment in die omstandigheden. Dat is toch iets anders dan van te voren je plan klaarleggen ‘voor het geval dat’ om toch vooral de controle te willen houden.
Dat komt voort uit angst en we weten dat angst een hele slechte raadgever is.

Ik kan dan ook niet goed uit de voeten met die 57- jarige man in zijn gesprek met Pechthold.
Hij was afgelopen week bij ‘Pauw’. Hij leeft dus nog steeds; is al langer dan een half jaar lid van de organisatie ‘Coöperatie Laatste Wil’ die ‘een middel ter dood’ heeft wanneer je minimaal een half jaar lid bent. Hij gaat er een einde aan maken maar weet niet wanneer.
Nu denk ik wel dat dit een heel bijzonder breinig mens is, maar dan nog. Begrijpen doe ik dat niet.
Waarom zo ingewikkeld doen; de publiciteit zoeken wanneer het zo eenvoudig is om niet meer te eten en te drinken? Mogelijk heeft hij nu in die publiciteit een doel gevonden? En kan hij zichzelf nu motiveren om nog even te blijven. Ik weet het niet en de gesprekken die erover gevoerd worden zijn daarvoor te kort.