Ik las een digitale editie naar de negende druk uit 1973.
Hij kreeg de Nobelprijs voor de literatuur in 1954 en ontving ook de Pulitzerprijs. (voor ‘The old Man and the Sea’)
Dit zou zijn beste boek zijn.
Ik vraag mij af waarom. Het hangt als los zand aan elkaar. Steeds verwachtte ik een soort van climax maar er gebeurt niets. Ik twijfelde ook of de dagdelen wel klopten maar ik heb geen zin om dat na te zoeken.
Misschien moet ik meer denken aan ‘het vernieuwende voor zijn tijd’?
Dat voortkabbelende wat de tijdgeest moet typeren van ‘A Lost Generation’.
Gezien de teksten voorin uit Prediker (1:4-7) en van Gertrude Stein ('Gij allen zijt een te gronde gaand geslacht')zal dat wel het geval zijn.
Korte zinnen, zinloze opmerkingen die ook niet echt de sfeer weergeven, losse eindjes en een verhaal wat maar niet opgang wil komen.
Wanneer dit schrijfsel valt onder de categorie: ‘vernieuwend-voor-zijn-tijd-dus-kunst dan neem ik aan dat het zo is maar die regel op zichzelf vind ik onbegrijpelijk.
In ieder geval: Jake Barnes is een zeer integere man die als journalist werkt voor een Parijse krant en heeft een aantal vrienden waaronder Brett Ashley waar hij verliefd op is en blijft.
Ze blijft echter voor hem onbereikbaar terwijl ze het verder met Jan en alleman aanlegt. Toch blijft hij haar hoogachten.
Er wordt veel geluierd, geleuterd en heel veel gedronken en gereisd tussen Parijs en Pamplona.
Daar worden voornamelijk de stierengevechten gevolgd waar Hemingway ook groot fan van was.
Zo’n bekende ‘grote’ naam; het viel mij erg tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten