Wanneer je het puur zakelijk en theoretisch bekijkt is het een vooruitgang, zeker voor degenen die al zolang wachten op een donororgaan.
Maar.....het gaat over eigen lichaam en dat roept emoties op.
Voorheen was het liefdadigheid om je lichaam of onderdelen daarvan beschikbaar te stellen.
Je wilde iets betekenen voor je naaste wanneer je dat lichaam niet meer nodig zou hebben.
Heel mooi en heel nobel.
Al sinds mijn opleiding verpleegkunde maalt het ook door mijn hoofd. Wat mij tegenhield was de rompslomp rond dit gebeuren, die ik mijn nabestaanden niet wil aandoen en ook weet ik helaas hoe sommige artsen zijn. Het is een heel moeilijk vak om integer te blijven en je niet te laten beïnvloeden.
Ga ik het nu doen? Ik moet er in ieder geval - nog steeds - over nadenken en een beslissing nemen, ook al moet de wet nog goedgekeurd worden door de eerste kamer.
Ik moet een beslissing nemen over iets dat onvervreemdbaar van mij is.
Dat is raar. Heel raar.
Ik vraag me af of ze in de tweede kamer voldoende nagedacht hebben over het ethische/psychologische aspect. Ik hoorde Pia Dijkstra (ik geloof bij Umberto Tan) zeggen/vragen dat wanneer je goed wilt doen en je medemens wilt helpen door te doneren je dat toch nog steeds wil?
Nou nee, er is iets heel subtiels veranderd.
Door de verplichting om erover na te denken wordt de prikkel uit het willen gehaald.
Ik ben tegen deze wet en omdat ik ertegen ben wil ik zeker geen algemeen donor meer zijn en ga ik me als ‘nee’ registreren. Voor mijn eigen familieleden denk ik heel anders.
En omdat ik niet hypocriet wil zijn zal ik – mocht het ooit nodig zijn - ook weigeren een orgaan van een ander in ontvangst te nemen.
16-09
Via de kranten en social media wordt er wat af gediscussieerd.
Een paar dingen die me opvielen. Volgens de krant worden er opeens heel veel ‘nee-ers’ geregistreerd.
Volgens Pia Dijkstra maakt dat niet uit want het schept in ieder geval duidelijkheid.
Welke duidelijkheid vraag ik mij dan af want het was toch al duidelijk?
Het ‘Nee, tenzij… ‘ lijkt mij heel duidelijk. Maar dat was kennelijk een niet-welgevallige duidelijkheid voor D66.
Verder lees ik toch heel vaak van voorstanders dat wanneer mensen geen donor willen zijn zij het recht op een orgaan, mocht het ooit nodig zijn, verspelen. Hoe zit het dan met die wil om goed te doen? Toch niet erg overtuigend, dat ‘voor wat, hoort wat’ gedoe.
Ik denk dat mensen hier misschien ook nog te weinig over nadenken; dat jouw organen misschien in mensen belanden die je zelf helemaal niet zou uitkiezen. Dat jouw organen mogelijk met eenzelfde vaart worden afgestoten en in de vuilnisbak belanden.
Wat mij ook nog te binnen schoot wat destijds op een forum ter sprake kwam: een aantal jaren geleden (2008) sprak dr. Swaab in een tv programma:
“Een EEG geeft alleen informatie over een klein deel van de bovenste hersenschors en al helemaal geen informatie over wat zich in de diepte van het brein afspeelt en dat zijn ook de plaatsen waar de geheugensporen liggen.”
Weten we eigenlijk wel zeker hoe dood ‘hersendood’ is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten