Het gedicht ‘Hemel’ moest worden besproken. Ik had er grote moeite mee maar heel langzaam aan heb ik haar daarna leren waarderen. Ze heeft een bijzondere kijk op de wereld om haar heen die ze ook nog eens verpakt in woorden.
In dit gedicht bekijkt ze de wereld vanuit een ander perspectief en ik moest even aan ‘de Matrix’ denken.
Ach, misschien zij ook wel ....... maar dan anders.
Gebeurt alles misschien
Gebeurt alles misschien
in een laboratorium?
Onder één lamp overdag
en miljarden ’s nachts?
Zijn we wellicht maar een proefgeneratie?
Van het ene reservoir in het andere gestort,
in reageerbuizen geschud,
geobserveerd door iets meer dan een oog,
wordt ieder afzonderlijk
tenslotte met een pincet opgepakt?
Misschien anders:
zonder ingrepen?
De veranderingen voltrekken zich
volgens plan, vanzelf?
De naald van het diagram tekent langzaam
de zigzags die werden voorzien?
Misschien is er tot nu toe niets interessants te vinden?
Worden de controlemonitoren zelden ingeschakeld?
Alleen als het oorlog is en dan het liefst een flinke,
of bij zekere vluchten boven onze aardklomp,
of bij aanzienlijke migraties van punt A naar B?
Of misschien andersom:
hebben ze liever onbeduidende voorvalletjes?
Een klein meisje naait op het grote scherm
een knoopje aan een mouw.
De sensoren beginnen te fluiten,
het personeel loopt te hoop.
Ach, wat is dat voor wezentje
met binnenin zo’n kloppend hartje!
Wat een bevallige ernst
terwijl ze de draad rijgt!
Iemand roept verrukt:
Ga het tegen de Baas zeggen,
hij moet zelf komen kijken!
Wisława Szymborska (1923 – 2012)
Uit: Einde en begin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten