De uitspraak van Mw Bussemaker kwam tijdens mijn vakantie. Daarom heb ik me er nu pas in verdiept en het NOS filmpje maar eens bekeken/beluisterd want het onderwerp intrigeert mij wel.
Toen ons eerste kind werd geboren ben ik gestopt met werken. Dat was in mijn sociale omgeving toen redelijk normaal; na m’n derde kind weer begonnen (part time) en door blijven werken toen de vierde zich aandiende. Dat was minder normaal.
Ik ben altijd voorstander geweest van de keuzemogelijkheid voor vrouwen in het arbeidsproces. Mijn moeder en schoonmoeder waren van de oude stempel en vonden vanuit hun gereformeerde standpunt dat moeders bij de kinderen thuis moesten blijven. Dat voelde voor mij niet als keuzevrijheid want, zo verbeeldde ik mij, ik had aan de samenleving ook zo het één en ander te bieden en ik wilde zelf kunnen kiezen. (Jawel, een welvaartsgedachte)
Mijn huisvrouwenbaan vond ik niet inspirerend, niet prikkelend, niet bevredigend, niet genoeg erkend en beloond.
Als huisvrouw ben je niets. Vroeger stoorde mij dat, nu kan ik daar om lachen.
Helaas lijkt de keuzemogelijkheid, waar ik door mijn houding naar streefde, voor de huidige jongere vrouwen niet meer te bestaan. Velen schijnen te ‘moeten’ werken. Al vraag ik mij af: van wie dan wel? Om de hypotheek te bekostigen? Om vakanties te financieren? Dan ben je niet vrij maar een slaaf. Keuzes maken in afhankelijkheid van de Mammon geeft geen vrijheid…….
-- sprak zij vanuit een riante positie………. ja ik weet het! *Kreun* --
Naar de overheid toe valt ook wel het een en ander op te merken.
Ooit was een overheidsslogan: ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ met als doel zoveel mogelijk jongedames te laten doorleren. Dat is gebeurt. Prima, niets mis mee.
Met de vergrijzing en de oplopende kosten in de zorg worden ouderen gestimuleerd om zo lang mogelijk in de thuissituatie te blijven. Prima. Lijkt mij ook niets mis mee. Maar dat heeft consequenties. Er moet wel voldoende hulp voorhanden zijn. Die hulpvraag wordt steeds groter en het aantal hulpverleners wordt steeds kleiner. Zeker in deze crisistijd. Degenen die in vroeger dagen bijna vanzelfsprekend mantelzorger werden hebben nu gestudeerd en hebben een baan.
Een ander argument dan geld is dan: de overheid heeft in jou geïnvesteerd, dus moet je wat ‘terug’ doen. Alsof je al je opgedane kennis en vaardigheden bij het oud vuil gaat zetten wanneer je je op je (klein)kinderen richt. ( en ik hou niet van die 'voor wat, hoort wat' mentaliteit; veel meer van de 'allez mensen, met z'n allen voor dit mooie land' mentaliteit)
De oma’s passen vaak op hun kleinkinderen, want de kinderopvang is schreeuwend duur en zij hebben vaak geen energie om ook nog eens hún nog levende ouders of andere arme zielige mensen na te lopen.
Mw. Bussemaker vind het geen goed idee wanneer vrouwen afhankelijk zijn van het inkomen van hun man. ‘Emancipatie vergt onderhoud’. In veel dingen ben ik het met haar eens; mannen en vrouwen moeten gelijke kansen krijgen op de arbeidsmarkt, ze moeten voor hetzelfde werk evenveel salaris krijgen. Het is schandalig dat het nog steeds niet het geval is.
Zij is in het kabinet Balkenende 4 staatssecretaris van volksgezondheid, sport en cultuur geweest en nu minister van onderwijs cultuur en wetenschap en zij weet als geen ander hoe het op de markt van de volksgezondheid toe gaat. Neem ik aan.
Wat willen ze nu daar in Den Haag? Dat iedereen werkt en onafhankelijke is, (want stel je voor dat je gaat scheiden) of dat we meer mantelzorg op ons nemen. Het is het één of het ander want met een part time baan kun je jezelf ook niet onderhouden. (Stel je het geval voor dat je gaat scheiden)
De ministers Schipper en Bussemaker moeten maar eens samen om de tafel gaan zitten; uitzoomend naar deze maatschappij kijken en een eenduidig plan maken dat gaat werken want nu wringt het aan alle kanten. Ik wens ze veel succes.
Mw. Bussemaker doet geen uitspraken over individuele situaties. Gelukkig maar, want ik neem opnieuw de vrijheid om zelf te kiezen en nu afhankelijk te zijn van het salaris van mijnheer Cathy, terwijl ik me ook had kunnen laten afkeuren en een uitkering opstrijken.( voor het geval ik zou willen scheiden)
Dat kan gelukkig prima én wij hebben geen plannen om te scheiden.
Het bevalt mij uitstekend; ik heb nog nooit zoveel gelezen en geleerd als de afgelopen jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten