Op 10 februari weer naar een concert in de Doelen geweest. Deze keer met en aantal mede-amateur-orkestleden. Dat doen we wel eens vaker, altijd leuk en het wordt geregeld ….met korting.
programma:
Richard Strauss: Tod und Verklärung
Gustav Mahler: Kindertotenlieder
Jean Sibelius: Symfonie nr.2
Samengevat in ‘Klanken van de dood.’
Strauss en Sibelius zijn met volle orkestbezetting en Mahler met een kleine bezetting maar daar moest dan ook de Mezzosopraan Angelika Kirchschlager bovenuit zien te komen.
Als je weet dat het in het symfonische gedicht van Srauss gaat om een man die op zijn sterfbed ligt en pijn lijdt en bij vlagen vredige herinneringen heeft aan het verleden dan kun je dat verder in je fantasie zelf wel invullen. Prachtige muziek die mij regelmatig kippenvel bezorgde. Aan het einde de totale harmonieuze ontlading die heel langzaam zachtjes wegsterft….
De Kindertotenlieder van Mahler, daarvan ben ik wat minder verrukt. Maar ik hou ook niet zo van klassiek geschoolde stemmen. (Behalve de stem van Philippa Giordano….die is prachtig. Nummer 4 op haar tweede uitgebrachte cd ‘Il Rosso Amore’ is dan weer mijn favoriet.)
Die sophisticated voices zijn naar mijn gevoel niet echt geschikt om emoties over te brengen. Althans…ik heb daar denk ik geen antenne voor, ik krijg te vaak associaties met lillende kipfiletjes. Ook bijvoorbeeld de Mattheus Passion vind ik in de uitvoering van Tom Parker veel indringender en emotioneler. En als zo’n voluptueuze dame op komt in een overigens prachtige jurk vol met allerlei kleuren pailletten en Kindertotenlieder ten gehore brengt dan botst dat in mijn geest.
Sibelius daarentegen vond ik ook weer prachtig. Soms hoorde ik heel even iets uit de Karelia suite langskomen, de sfeer van het hoge noorden. De ‘fjordensfeer’ noem ik dat voor mezelf. Het verstilde magistrale….bekend van meer Scandinavische componisten.
Sibelius scheen met dit stuk te zijn beïnvloed door Don Giovanni van Mozart, maar dat kon ik niet echt thuisbrengen ondanks dat we met het orkest die ouverture pas hebben ingestudeerd en gespeeld. Het hoofdthema van het tweede deel symboliseerde de dood. Zo paste het in het programma.
De dirigent was Robin Ticciati, een heel jonge man (28) met veel passie die al de nodige sporen heeft verdiend. Mooi!
Daarna nog even met z’n allen in het Doelen-café wat drinken. Even de schaduw van de dood weglachen. Ik had de afgelopen week nl. ook nog zonder erg te hebben in dit programma Dorothee Sölle’s ‘Mystiek van de dood’ gelezen. Het kan ook teveel worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten