The Crown

Een Netflixserie waar het één en ander over te doen is. Van dit vierde seizoen was de koninklijke familie  ‘not amused’ na het uitkomen van deze eigen productie van Netflix.
Ik kan me daar iets bij voorstellen. Uit de serie komt een familie naar voren waar ik niet jaloers op ben. Hoe ze anderen behandelen getuigt nou niet altijd van ‘noblesse’. En Charles wordt neergezet als een egoïstische en afgunstige kroonprins die zelf graag in de spotlight staat maar te introvert en gesloten is om daar soepel mee om te gaan.
Ongetwijfeld is er van alles bij bedacht en overdreven om het wat aantrekkelijker te maken. In werkelijkheid zal het allemaal niet zo'n vaart hebben gelopen. De historische feiten kloppen echter redelijk.

 
Het meest schokkende voor mij was dat er twee nichten van de koningin uit de dynastie van ‘Bowes- Lyon’  opgesloten hebben gezeten in een inrichting vanwege een geestelijk beperking. Niemand van de familie heeft ooit naar hen omgekeken. In 1986 en in 2014 zijn ze overleden.
Gelukkig gaat niet alles over Diana en Charles, want daar weten we wel genoeg van al kun je daar ook niet omheen.  De moord op lord Mountbatten, de Falklandoorlog, de politieke acts van Thatcher,  de inbraak in Buckingham Palace  en de strapatsen van prinses Margaret komen allemaal aan de orde.
Alles en iedereen acteerde (acteert?) in ondergeschiktheid ten behoeve van 'The Crown'.
Kun je dat niet? Dan is het exit.

Een glansrol wat mij betreft is die van Gillian Anderson als Margaret Thatcher. In werkelijkheid had ze een wat ronder gezicht – volgens mijn herinneringen – maar de stem en houding herken je uit duizenden.
Een zorgvuldig aangeklede serie waarvan je rustig voor het slapen gaan een aflevering kunt bekijken. De adrenaline giert niet echt door je lijf bij deze serie.

Het vervelende met langer lopende series is de bezetting van de cast. Tussen het tweede en derde seizoen verschijnen er veel nieuwe gezichten en dat is behoorlijk wennen.

Er staan nog twee seizoenen op stapel met weer een nieuwe cast. In de serie gaat de tijd namelijk wat sneller dan normaal. De aftakeling kan dat niet bijhouden. 

In Memoriam RD

In 2020 zijn er meer mannen dan vrouwen overleden. Volgens het ‘In Memoriam’ van het RD van zaterdag 19 dec zijn er 46 bekende mannen en maar twee bekende vrouwen overleden. Ruth Bader Ginsburg en Meyno Mijnders van Woerden.
Het lijkt erop dat we hier op aarde meer aan vrouwen dan aan mannen hebben.

  

Haiku's

In het dagblad  Trouw stond vorige week een oproep tot het maken en insturen van Haiku's.

Haiku’s die  terugkeken op 2020.
Ook ik heb de moed bij elkaar geraapt en enige hersenspinsels ingestuurd.
Helaas zijn ze niet door de ballotagecommissie gekomen.
Wanneer ik de goedgekeurde Haiku’s lees zijn die van mij waarschijnlijk toch te oppervlakkig al lopen mijn zinnen beter dan vele anderen.

Als marsmannetjes
met ware doodsverachting
stonden zij aan zij.

 

Is een virus klein
als het met veel machtsvertoon
de wereld inneemt?

 

Ik ga nog wat meer oefenen.

Kokoro

Geschreven door Natsume Soseki (1867 – 1916) in 1914. Ondertitel is: ‘de wegen van het hart’.
In 2014 vertaald uit het Japans.
Kokoro betekent hart of zielenleven, het innerlijke van de mens.
Omdat Haruki Murakami dit één van de beste boeken vindt van de Japanse literatuur was dat voor mij aanleiding om het ook eens te lezen.
Ik las het in een digitale editie. 

Het is een psychologische roman in raamvertelling: een verhaal in een verhaal. Namen worden in dit boek niet genoemd. De enige die een naam krijgt is Sensei, wat meester of leraar betekent. Naast de hoofpersoon, de ‘ik’ in het verhaal is er nog een vriend en studiegenoot die alleen met ‘K’ wordt aangeduid.

Het boek bestaat uit drie hoofdstukken.
1. Sensei en ik; 2. Mijn ouders en ik en 3. Sensei en zijn testament.

In het eerste deel ontmoet de hoofdpersoon zijn ‘Sensei’. Op een intuïtieve manier wordt hij door deze oudere man aangetrokken. 

‘Iemand die in staat was lief te hebben, die niet kon zonder liefhebben, maar die niettemin onmachtig was wie toenadering zocht met open armen te ontvangen en aan zijn boezem te drukken…Dat was Sensei.’

Rond deze ontmoeting hangt een homo-erotische sfeer. Maar dat was voor die tijd normaal, zo las ik in het nawoord. Vrouwen telden niet mee. De hoofdpersoon heeft moeite om tot Sensei door te dringen. Daaraan ligt het een en ander ten grondslag wat langzamerhand steeds duidelijker wordt.
In het laatste deel, wanneer Sensei een brief, een testament schrijft aan de hoofdpersoon wordt alles duidelijk.
Doordat het een testament is verklap ik niets bijzonders wanneer ik vertel dat Sensei harikiri pleegt. Dat is in Japan ook normaler dan hier. Uit eenzaamheid, schaamte of schuldgevoel beneemt men zich het leven.
Sensei die in zijn jonge jaren opgelicht werd verliest zijn geloof in de mensheid. In eerste instantie verheft hij zich erboven, maar gaat langzamerhand ontdekken dat in zijn eigen hart ook  hele nare trekjes te vinden zijn.  En ja, een vrouw is weer eens de aanleiding.
Dat maakt dat dit boek culturen overstijgt. Wie vindt die trekjes niet in zichzelf?
Waar Murakami's Kafka op het strand’ en Conrad's 'hart der duisternis' de krochten van het menselijke hart in geweldadigere beelden omzet beschrijft Soseki ze toch weer ‘zachter’; herkenbaarder. Voor mij in ieder geval.

Na Conrad en Murakami bleef ik met toch weer met verbazing achter met het idee dat mannen zo intens agressief kunnen zijn in het diepst van hun ziel. Ze hebben een veel grotere agressieve drive.  Ligt natuurlijk aan de hoeveelheid testosteron. Dan is voetbal toch beter dan het slagveld al lijken die twee wel op elkaar. De meest mannen gebruiken die drive gelukkig goed.
Boeiend is wel om te bedenken dat de Bijbel ook door mannen is geschreven. En de theologie vorm gekregen heeft.
De diepste waarheden kun je alleen in mythen vertellen. Dat geldt misschien ook wel voor Murakami en Conrad.
Wel dapper.   

Wat wel grappig is: in het boek worden de afmetingen van de kamers in de hoeveelheid matten weergegeven. Dat gebeurt nog steeds. Omdat mijnheer Cathy jarenlang voor een Japanse multinational heeft gewerkt verbeeld ik me dat ik het één en ander afweet van deze cultuur die ik zeer hoogacht.

 

Haiku

Haruki Murakami en Natsume Soseki hebben mij weer in Japanse sferen gebracht. Ik blijf toch een zwak plekje houden voor die veel oudere, andersoortige culturen.
Aan Ikebana, de typisch Japanse bloemschikkunst, waag ik me ook wel eens. Het zou elke Hollander moeten aanspreken: met weinig middelen iets moois maken. Het draait om compositie.

Nu heb ik me gewaagd aan een Haiku. Een Japans gedicht volgens drie strakke regels.
Zeventien lettergrepen in totaal. De eerste zin vijf, de tweede zeven en de derde weer vijf lettergrepen.
En dan moet er ook iets te overdenken inzitten.

Hij speurt naar eten
deze Vlaming in mijn tuin
Een mus te boven?

Kafka op het stand

Geschreven door Haruki Murakami (1949) in 2002. Vertaald in 2006. Ik las een digitale editie. 

Na 'Norwegian Wood', '1q84' en 'de jacht op het verloren schaap' had ik wel de smaak te pakken van deze schrijver. Hij schrijft ook magisch realistisch. Nog iets surrealistischer en diepzinniger dan bijvoorbeeld Zafon vind ik.
Dit is ook weer een page turner. Het gaat over de complexe houding van een zoon tegenover zijn ouders. ‘die waarheid kan niet in woorden worden verteld’.
Daar moeten ervaringen aan te pas komen. Die dan wel weer in verhalen worden verteld.

Er lopen twee verhaallijnen door elkaar heen. Die van Kafka Tamura en van Nakata en Hoshino.

De naam Kafka is natuurlijk ook niet zomaar; het hele boek is enigszins Kafkaiaans.
Kafka Tamura is vijftien wanneer hij besluit dat hij sterk genoeg is om alleen te leven en loopt van huis weg. Zijn alter ego: ‘de jongen die Kraai wordt genoemd’ is het met hem eens.Zijn vader, die kunstschilder is, heeft vreemde voorspellingen gedaan, waarin de mythe van Oedipus doorheen schemert. Zijn moeder is al weggelopen toen Kafka een jaar of vier was, met zijn aangenomen zus.  
Dat steekt. Waarom weglopen van haar eigen kind?

In hoofdstuk 47 neemt zijn alter ego zijn vader te grazen met alle agressie die in hem is. Zo psychologisch lees ik het tenminste.
Kafka beland in Takamatsu en vindt werk in een bijzondere bibliotheek. De Komurabibliotheek is een particulier initiatief.
Mevr. Saeki is daar directrice met haar eigen verleden en het enige andere personeelslid is Oshima, een transgender.
In het kantoor van mevr. Saeki hangt het schilderij ‘Kafka op het strand’. Dat zou dan al een hint moeten zijn maar ik had hem niet door.

Intussen is Nakata op zoek naar een kat; Sesam. Nakata heef heel vroeger een ongeluk gehad waardoor hij analfabeet is geworden maar wel met katten kan praten. Zo is hij kattenvanger geworden.
Dat ongeluk wordt beschreven in een flash back naar 1944 waarbij een klas met kinderen om een vage reden allemaal het bewustzijn verliezen terwijl ze een biologieles in het bos krijgen.
De docente heeft behalve van paniek, nergens last van.
Alle kinderen komen weer vanzelf bij bewustzijn, behalve één. Dat moet Nakata zijn geweest anders begrijp ik het verband naar deze gebeurtenis niet.

In ieder geval: Nakata vindt Sesam maar vermoord daarbij ‘Johnnie Walker’ (Whisky/drank) . Hij vlucht en komt daarbij in contact met Hoshino, een vrachtwagenchauffeur en samen belanden zij ook in Takamatsu. Daar hebben ze een akkefietje met ‘Colonel Sanders’ (KFC/ eten)
Nakata spreekt over zichzelf in de derde persoon en heeft geen herinneringen meer. Gewist door het gifgas?   Terwijl herinneringen toch je eigen bibliotheek vormen.
Murakami schrijft dingen zo langs zijn neus weg op dat ik vaak bang ben dingen te missen. Ik zou het boek nog eens moeten lezen.

Kafka leest in de krant dat zijn vader is vermoord en de politie naar hem op zoek is. Maar omdat hij nog maar vijftien is en leerplichtig besluit hij om ondergedoken te blijven in de kamer van de bibliotheek waar hij inmiddels woont. In zijn eigen herinneringen?
‘Herinneringen maken dat je je vanbinnen warmer voelt. Maar tegelijkertijd scheuren ze je ook van binnenuit aan stukken.’

Parallelle werelden, het uitweiden over muziek van Beethoven, (het Aarthertogtrio) en van Schubert (sonate opus 53 in D) en filosofische onderwerpen zijn allemaal even interessant. 
Komen aan het eind alle eindjes bij elkaar?  Slechts ten dele heb ik het idee.  Er valt nog genoeg over na te mijmeren.

‘Allemaal verliezen we dingen die belangrijk zijn en dat zullen we blijven doen, zegt hij als de telefoon niet meer rinkelt. Kansen die we ons door de vingers laten glippen, mogelijkheden die we niet uitbuiten, gevoelens die nooit meer terugkomen. Verlies,  dat is een van de betekenissen van het leven. Maar in ons hoofd – want volgens mij is het in ons hoofd – is een klein kamertje waar  we die verloren dingen opslaan in de vorm van herinneringen. Een kamertje zoals het magazijn van deze bibliotheek, stel ik me voor.’

De hemel verslinden

Geschreven door Paolo Giordano (1962) in 2018. Ik kende hem van het bekende boek: ‘de eenzaamheid van priemgetallen’  een coming of age roman over Alice en Mattie die door het leven gaan als die ondeelbare priemgetallen.

Ja, weer een Italiaanse schrijver. Zij schrijven met de zon in hun zinnen. Dat vind ik prettig in dit jaargetijde wanneer ik om vier uur ’s middags al begin te rillen.

Dit boek gaat over Teresa en Bern. Teresa gaat met haar vader in de zomervakanties naar het huis van haar oma in Zuid- Italië. In een klein dorp in Puglia, de hak van de laars.  Specifieker: In Speziale tussen Bari en Brindisi.
Naast het huis van haar oma woont een religieus gezin met drie jongens waarvan er  één – natuurlijk – erg interessant is. En ja, spoiler alert, ze krijgen elkaar en verliezen elkaar en vinden elkaar en verliezen elkaar weer op een heel bijzondere manier. Waar ik dan wel weer koude rillingen van kreeg. Letterlijk.
Maar niet zonder hoop voor de toekomst.

Om de liefde heen spelen idealen, overtuigingen en zingeving een rol. De leden van het buurgezin zijn op hun manier wereldverbeteraars. Het verhaal zou zich ook in de zestiger jaren hebben kunnen afspelen maar hier hebben de zonnepanelen en smartphones hun intrede al gedaan. Echter niet in het huis van de buren. Dat is een zo genoemde ‘masseria’; een boerderij met ruimte voor gasten en die proberen zelfvoorzienend te zijn.
Je kunt er inderdaad verschillende bezoeken in dat deel van Italië.
Het gezin in dit boek leeft heel basic naar hun eigen overtuigingen en tradities.
Milieuactivisme is een item wat ruimschoots voorbijkomt.
Maar soms vond ik het allemaal wat overdone. Wat een gecompliceerde levens. Pffft. Dan heb ik nauwelijks geleefd wanneer je dit alles leest.

Ik heb me suf gepeinsd over de titel. Wat bedoelt Giordano daarmee?
Ik denk dat je het moet lezen op de manier van boeken verslinden. Bern maakt een hele ontwikkeling door wanneer hij de wereld buiten de masseria ontdekt. Hij wil alsmaar meer en meer. Hij slobbert het leven. Zijn liefste wens is een plek op deze aarde ontdekken waar nog nooit iemand is  geweest.
Hij zoekt zijn eigen paradijs, maar beseft niet dat met de stap van de mens in zo’n paradijs het geen paradijs meer is.
Ach ja, Paradise Lost.

Meest opvallende zin: 'je doet er eindeloos over om iemand te leren kennen....Je kunt er beter helemaal niet aan beginnen.'