A Time to Kill

Gisteravond was deze film op tv. Zelf heb ik hem ook op de plank staan. Een film die bij mij een schokeffect teweegbracht die ik niet verwachtte en waar ik zelf van schrok. Ik wist niet dat racisme zo diep verstopt kan zitten in een mens. Het zou een verplichte film moeten zijn op scholen en clubs.
Een film uit 1996 naar een thriller van John Grisham. Het boek heb ik niet gelezen.
Regisseur is Joel Schumacher en verder wordt er een blik bekende acteurs opengetrokken van heb ik jou daar.
Het verhaal speelt zich af in Canton, Mississippi in een tijd waar onderhuids het racisme rommelt.
Tonya Haily, een tien jaar oud dochtertje uit een Afro-Amerikaans gezin wordt door twee blanke jonge mannen opgepikt terwijl ze met boodschappen naar huis loopt. Ze wordt afschuwelijk mishandeld en verkracht maar overleeft het drama. Daardoor kunnen de daders worden opgepakt.
Haar vader (Samuel Jackson) neemt het recht in eigen hand en schiet de twee daders dood. Hij moet dan terechtstaan voor moord.
Probleem: Blanke rechter, blanke aanklager, blanke jury en ook nog een blanke advocaat (Matthew McConaughey) die wel van goede wil is en er echt heel veel voor over heeft dat er recht gesproken wordt.
De spanningen in het dorp lopen hoog op en de plaatselijke Klu Klux Klan wordt nieuw leven ingeblazen. De sfeer is letterlijk en figuurlijk broeierig.
Hoe gaat dat aflopen? De spanning blijft tot het einde voelbaar.
Een film die blijft hangen omdat hij duidelijk maakt dat met het hoofd niet alles te verklaren en te veroordelen valt. Ook het hart spreekt, terecht, een woord mee en ook maakt de film duidelijk dat je niet altijd kunt afgaan op oppervlakkige waarheden.

Don’t Explain

Afgelopen week heb ik een nieuwe cd gekocht. Wat is daar nu zo bijzonder aan? Nou, dat doe ik bijna nooit meer. Mijn kast zit vol met meest klassieken. Eigentijdse muziek kan ik wel waarderen maar een hele cd lang met dezelfde stem…….dat gaat mij op een enkele stem na, niet goed af.

Koop ik er dan toch één dan worden de mooiste nummers van de cd snel gekopieerd naar mijn MP4 speler en die speel ik random af. Dat is gewoon heel plezierig. Al mijn favoriete muziek op één apparaat wat ik altijd bij me kan dragen. Soms zeil je wel van het Andante con moto uit de Schotse symfonie van Mendelssohn naar 'The House of the Rising Sun' terwijl je eigenlijk het Vivace verwacht en wil horen. Dus ik beluister alles door elkaar van Beethoven tot Coldplay en van Brahms tot nu: Beth Hart met Joe Bonamassa.

‘Don’t Explain’ is de nieuwe aanwinst. Er is pas een nieuwe cd van hen uit maar van deze kon ik op Bol.com fragmenten beluisteren. Een prachtige doorleefde, af en toe rauwe stem van Beth die zo heerlijk tegen de zuiverheid kan aanschurken bij de prachtige titelsong met geweldige gitaarmuziek van Joe en nog een synthesizer op de achtergrond. Voor de gitaar is gelukkig ook veel ruimte gemaakt. Elektrische gitaren zijn voor mij de eigentijdse violen. Ze kunnen ook zo lekker janken.
Het duo covert liedjes van oudere artiesten zoals Ray Charles en Aretha Franklin. Wanneer ik foto’s zie van het stel dan zou ik een straatje omlopen mocht ik ze tegenkomen. Niet echt mijn types maar ach, de muziek overstijgt dat ruimschoots.
Wat ik ook positief vind is dat “de muziek van onder niet wordt dichtgesmeerd met een basinstrument”. Zo schreef iemand in de krant. Die moet ik onthouden want dat beschrijft mooi waar ik ook een hekel aan heb; dat gedreun wat het gebrek aan talent vaak moet verdoezelen. Dat is hier absoluut niet nodig.
Van de elf nummers blijven er, die voor mijn oren geschikt zijn, acht overeind. Dat is best veel van één cd

Wat teksten betreft: daar luister ik eigenlijk nooit zoveel naar. Het gaat mij om de muziek en de klank van een stem. Meestal gaan de teksten over de liefde of het gebrek daaraan. Daar weet ik wel genoeg van.
Eén nummer (Sinner’s Prayer) bleef wat hangen omdat ik associaties kreeg met de tollenaar in de tempel uit het verhaal van Jezus uit Lukas 18. Maar wanneer je dat op you tube bekijkt..........niet doen. *grinnik*
Ik kan niet in harten kijken maar wel genieten van deze muziek

ter Lindenbladzijde

Gisteravond was Carel ter Linden op bezoek bij Knevel en van den Brink.
Hij kwam uitleggen wat hij in Gods naam hier op aarde doet. Zo is de titel van zijn boek dat pas is verschenen. Misschien heeft hij al wel voldoende gedaan.

Jammer is dat hij veel te snel zijn ‘ding’ moest doen. Ik ben op dit moment in het boek van André Aleman bezig: ‘het Seniorenbrein’ en je ziet zo duidelijk dat de snelheid van denken en spreken van ter Linden zoveel langzamer is dan die van Tijs. Hij voelt zich er duidelijk ongemakkelijk bij. Jammer dat er niet meer tijd was. Zo’n man kan echt niet in tien minuten. Hopelijk komen er nog uitgebreidere interviews met hem.

In ieder geval legde hij uit dat het woord God een riskant woord is. Want wat bedoelen we ermee?
Alle volkeren hadden goden en de Joden hebben ze allemaal in de ban gedaan en er één overgehouden. Die noemen we God.
Waarom gaat hij voorbij aan het feit dat de Joden Hem geen God noemen maar een andere Naam hanteren. Hij is toch theoloog? Heeft dat dan geen betekenis?
Hij sprak erover dat we toch namen en verhalen nodig hebben om dingen te benoemen. Mee eens ja, dat praat wat gemakkelijker. Ook daarom hebben we al die verhalen uit de Bijbel nodig. Anders kunnen we met elkaar moeilijk over zin, zingeving, trouw, liefde, zonde, verzoening/vergeving enz. praten.
Pas ontdekte ik dat weer in een mailgesprek over de man-vrouw verhoudingen. Ik schrijf dan net zo gemakkelijk over een echt bestaande Adam en Eva terwijl ik er niet meer zo letterlijk in geloof. Maar in een gesprek over wezenlijke dingen zijn die verhalen dan heel belangrijk om elkaar direct te kunnen begrijpen.

Verder sprak ter Linden erover dat hij in gesprekken met biologen tot de conclusie was gekomen dat de schepping een ongericht proces is terwijl hij altijd heeft geloofd in een God die doelgericht bezig is. Hij vindt dat een probleem voor de theologie en daarom kan hij niet meer geloven in een persoonlijke God en Schepper.
Dat vind ik dan weer opvallend. Hij gelooft wat biologen dicteren en verbindt daar zijn eigen conclusie aan en denkt niet verder na.
Want wanneer de evolutie zo ‘doelloos’ is hoe komen wij dan aan het ‘instinct’ om toch altijd maar doelen te zoeken? Wanneer de ontwikkeling zinloos is, hoe komt het dat het zin zoeken dan zo in onze genen gebakken lijkt te zitten?
Biologen mogen trouwens vanuit hun professie helemaal niet spreken over doelen en zingeving. Dat behoort niet tot hun takenpakket. Dat moeten ze aan theologie of filosofie overlaten.
Natuurlijk is de mens vanuit de evolutiebiologie een toevalstreffer. Maar dat zegt toch verder niets?

Nu gaat ter Linden zelf zin geven aan zijn leven, wel met behulp van de Bijbel. Want het is een uniek boek. God is een geestelijke werkelijkheid die een appel doet op ons. Die van buiten komt als een tegenover.
Toen hij dat formuleerde verraste me dat wel weer. Eerst dacht ik nog: die man is de weg kwijtgeraakt en dan volgt er zo’n geloofsuitspraak!
Ik ga zijn boek eens lezen.

Van mij mag hij in de PKN blijven, net als toen ds. Hendrikse. Ketters zijn belangrijk, ze dwingen ons om onze geloofsbrieven opnieuw te bezien en goede tegenargumenten te zoeken. Niks mis mee!

Via het CIP is het tv fragment te bekijken en te beluisteren. Over de commentaren onder het bericht zal ik het maar niet hebben.

Roeping

Ruben van Zwieten, gebruikte na zijn verkiezing tot theoloog van het jaar in zijn bedankje een gedicht van Gerard Reve.

ROEPING

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.

Gerard Reve


Ik kende het gedicht niet en vind het mooi.
Gerard ergert zich aan de onrechtvaardigheden in onze samenlevingen en uit dat op deze manier.
Daarbij komt hij uit bij de Rechtvaardige en impliceert dat Hij er weet van heeft en er wel raad mee weet.
Ik denk het ook.

Exodus International

Een nieuwsgarig, vermeldenswaardig, blij makend feit: Exodus International heft zichzelf op.
Exodus International is een Amerikaanse organisatie die sinds 1976 probeert homo’s en lesbiennes te genezen.
Eindelijk komen ze erachter dat het niet werkt. Dat je geaardheid niet kunt genezen. Hoeveel leed en pijn zijn al die jaren veroorzaakt?
We zullen het nooit weten maar ik ben blij dat er een einde aan komt.
In een open brief biedt Alan Chambers zijn excuses aan aan al die mensen die hulp zochten bij de organisatie:

"I am sorry for the pain and hurt many of you have experienced," said Chambers. "I am sorry that some of you spent years working through the shame and guilt you felt when your attractions didn't change. I am sorry we promoted sexual orientation change efforts and reparative theories about sexual orientation that stigmatized parents.

"I am sorry that there were times I didn't stand up to people publicly 'on my side' who called you names like sodomite - or worse. ... I am sorry that when I celebrated a person coming to Christ and surrendering their sexuality to Him that I callously celebrated the end of relationships that broke your heart."

Hij wil zich nu gaan richten op gastvrije gemeentes waar ook de homoseksuele medemens zich kan thuisvoelen.
Zou dit gevolgen hebben voor Nederland of zijn we toch al een stapje verder?
De stichting Different was ooit eens in opspraak dat zij ook homo’s zouden proberen te ‘genezen’; zij ontkenden in alle toonaarden maar liepen toch hun subsidie mis.

Ik volg het met belangstelling.

Nog een bericht in Trouw van vandaag.

Het geheim van de schrijver

Geschreven door Renate Dorrestein in 2000.
Ik kreeg het boek te leen van een schoonzus die ook wel eens schrijft. Maar zoals mijn gevoel mij al vertelde: fictie schrijven is lastig. Dat blijkt ook wel weer na het lezen van dit boek waar de hoofdrolspeler ‘het verhaal’ is.
Zoveel valkuilen om te omzeilen, zoveel dingen om rekening mee te houden voordat je een verhaal hebt.
O nee, het verhaal moet jou hebben.
Dan hoef ik het eigenlijk niet te proberen; een boek schrijven.
Verhalen willen mij niet. Als ik Renate zo lees dan banjer ik wel erg stoïcijns door het leven.
In een verhaal moet een thema zitten; een conflict of innerlijke strijd.(oké, dat valt te bezien) Het moet breed toegankelijk zijn, er moeten specifieke details in voorkomen. Het moet herkenbaar zijn en de lezers moeten zich kunnen identificeren.
Het hoeft niet waar gebeurt te zijn maar het moet waar gebeurt lijken. Daar ging voor mijn gevoel 'Bonita Avenue' het schip in.
Er zijn vier compositorische middelen: perspectief, vorm, structuur en constructie………………..en er is nog veel meer nodig om die Nobelprijs te kunnen winnen.

Het is niet gek dat ze op het schutblad een uitspraak van Ernest Hemingway citeert:
‘Easy reading is hard writing’

Dat het hard en gedisciplineerd werken is geloof ik graag:
Harry Mulisch die nog met een kroontjespen schreef en sommige stukken waar hij onzeker over was met potlood (HB!) zodat je het gemakkelijker kon verwijderen; Ik herinner me nog een beeld van A. F. Th. Van der Heyden, bezig met allerlei paperassen te schikken op zijn bureau. Het gemak van een tekstverwerker was nog niet tot hem doorgedrongen of hij wilde, net als Mulisch niet aan die moderniteiten.
Juist sinds de uitvinding van de computer ben ik zelf pas serieuzer gaan nadenken over de mogelijkheden van schrijven.
Schrijven deed ik als kind al: de kinderbijbel overschrijven.
In kleur. Hij was te zwart-wit.
Het woord ‘lucht’ werd blauw, ‘boom’ groen enz. Maar er bleven teveel onbestemde woorden over zodat ik halverwege het scheppingsverhaal al stokte. Toen ik wat ouder werd heb ik jarenlang dagboeken geschreven.
Een tekstverwerker is echter net zoals Renate aangeeft: “Ik kon, zonder het gevoel te hebben me vast te leggen, gewoon op mijn vertrouwde manier rommelen, associëren en dingen uitproberen om te zien of ze werkten. De zinnen op het beeldscherm waren immers maar voorlopig, ze telden niet, ze hadden niet dat standvastige van schrijfmachineschrift, dat je aanstaarde met het zichtbare voornemen om nooit meer het veld te ruimen.”
Dat er, voordat er een boek is, zoveel kladjes het levenslicht hebben gezien en weer een roemloos einde vonden in de prullenbak had ik toch niet verwacht.
Het is een prettig leesbaar, leerzaam en ruimschoots van humor voorzien, boek.
Maar of ik zelf nog ooit aan mijn Magnum Opus begin…………..

The Devil’s Advocate

Eén van de meest aangrijpende en fascinerende films die ik ooit heb gezien is deze film van Tylor Hackford naar een boek van Andrew Neiderman uit 1997. Hij was zaterdagavond op tv. Hij heeft niets te maken met The Firm/Advocaat van de Duivel van John Grisham, dat is een beetje verwarrend.
Keanu Reeves (Kevin Lomax), Charlize Theron (Mary Ann Lomax) en Al Pacino (John Milton) spelen de hoofdrollen.
Het is een film die je vaker moet zien. Ik heb ‘m nu drie keer bekeken en iedere keer grijpt ie me weer aan.
Al Pacino /John Milton speelt de duivel. Dat weet je de eerst keer niet omdat het pas later in de film aan de orde komt al hangt er wel vanaf het begin een vreemde sfeer om hem heen.
John Milton zal wel een verwijzing zijn naar ‘Paradise Lost’.
Pacino speelt deze rol met verve en met een satanisch genoegen. Dat maakt het des te aangrijpender.
De belichting van zijn gezicht van onder af, in sommige scenes richting einde van de film vergroot het effect. Wij deden dat vroeger in de nachtdienst met de zaklamp ook weleens om elkaar de stuipen op het lijf te jagen. *grinnik*
Grote vragen komen aan bod, zij het wat oppervlakkig, over de vrije wil, de rol van God in de ellende van deze wereld en de zwakheden van de mens.
Je gaat ook een beetje leren om als de duivel naar de mensen te kijken. Net als in het boek van C. S. Lewis: ‘Brieven uit de Hel’.
Het manipuleren van en inspelen op die zwakheden van Kevin Lomax is zo fascinerend. Daar zitten belangrijke lessen in want Milton liegt niet. Hij spreekt de waarheid op zo’n speciale manier dat je hem niet serieus neemt.
Kevin is de zoon van een dominees dochter. Dus hij weet wel het een en ander van geloven, maar wil er eigenlijk niet van weten omdat het hem hindert in zijn carrière als zeer succesvolle advocaat die nooit verliest. Hij krijgt een aanbod van Milton uit New York om bij hem op het advocatenkantoor te komen werken. Daar worden ze in de watten gelegd. Mary Ann, zijn vrouw gaat in eerste instantie met hem mee maar ruikt eerder dan hij het onraad. Wat kost het om een gevierd en succesvolle advocaat te zijn? Verder vertel ik liever niet teveel.
Voor wie er tegen kan om op deze manier geconfronteerd te worden met grote levensvragen is deze film een aanrader.

Een paar uitspraken….het was lastig kiezen:

John Milton: So... have we been treating you well? Hebben we je goed behandelt?
Kevin Lomax: Very well, thank you. Heel goed, dank u
John Milton: And your wife? She had a good time? En je vrouw? Heeft zij het naar haar zin?
Kevin Lomax: She sure has, it's been great. The whole thing's been great. Jazeker, het is geweldig. Alles is geweldig.
John Milton: That's our secret. Kill you with kindness. Dat is ons geheim. Je vermoorden met vriendelijkheid. (Dat lijkt dan een grapje)

John Milton: Guilt is like a bag of fuckin' bricks. All ya gotta do is set it down. Schuld is net een zak met stenen. Het enige wat je hoeft te doen is hem neerzetten.

Kevin Lomax: What about love? Hoe zit het met de liefde?
John Milton: Overrated. Biochemically no different than eating large quantities of chocolate. Overschat. Biochemisch niet anders dan het eten van grote hoeveelheden chocolade.

Kevin Lomax: "Better to reign in Hell than serve in Heaven", is that it? Beter te regeren in de hel dan dienen in de hemel, is dat het? (uit John Milton's 'Paradise Lost; boek 1 zin nr. 63)
John Milton: Why not? I'm here on the ground with my nose in it since the whole thing began. I've nurtured every sensation man's been inspired to have. I cared about what he wanted and I never judged him. Why? Because I never rejected him. In spite of all his imperfections, I'm a fan of man! I'm a humanist. Maybe the last humanist.
Waarom niet? Ik zit er met mijn neus bovenop sinds de hele zaak begon. Ik heb elke sensatie die mensen inspireren gekoesterd. Ik zorg voor wat hij wil en veroordeel hem nooit. Waarom? Om dat ik hem nooit heb afgewezen. Ondanks alle tekortkomingen ben ik een fan van de mens. Ik ben een humanist. Misschien wel de laatste.

En die laatste onvergetelijke zin van Milton:
“Vanity, definitely is my favorite sin.” IJdelheid is zeer zeker mijn favoriete zonde.
Met dat in je achterhoofd de wereld om je heen bekijken.........geinig.