Dudamel

“De Venezolaanse samenleving kent zoveel problemen, vooral in de achtergestelde gebieden. Ook daar proberen we met 'El Sistema' door te dringen. Als die kinderen eenmaal in het orkest zitten, valt alles weg wat met sociale afkomst te maken heeft. Er is geen klassenonderscheid meer, verschil in religie doet er niet toe. Alleen de muziek telt, die vormt het gezamenlijke doel.
Een kind dat muziek en kunst in zijn leven kent, daarmee kan opgroeien, ontvangt steeds meer schoonheid.
Muziek kun je niet aanraken, het raakt je in je hart, in je buik. Het gaat om gevoelens, en dat is heel bijzonder.
Bij een schilderij is dat anders, dat kun je aanraken. Dat is fysiek en je kunt het niet veranderen.
Muziek heeft de mogelijkheid steeds te kunnen veranderen.
Het is een complete kunst, het meest magische, unieke concept van schoonheid.”

Gustavo Dudamel (1981)


Een aansprekende quote uit een interview met deze dirigent uit de krant van vandaag (Trouw).
Ik noemde Dudamel al eerder. Wij speelden ooit de Danzon no 2 van Arturo Marquez met ons eigen orkest.
Wat mij betreft voor herhaling vatbaar.

Broken Rondo

There is a crack in everything
That's how the light gets in

Met deze regels van Leonard Cohen begon een gedicht en volgde het muziekstuk ‘Broken Rondo opus 103’ van
Miguel del Aguila (geschreven in 2010) afgelopen vrijdag bij het gratis lunchconcert in de Doelen.
Om de één of ander reden blijft het weer in mijn geest rondwaren. Sinds het paradijs zit overal een barst in, hoe deprimerend. Maar nee, toch niet want daardoor kan het licht komen en daardoor vindt verandering plaats. Juist in de bewustwording van alle fouten en tekortkomingen, ze eerlijk onder ogen durven te zien geeft mogelijkheden tot groei. Juist in het tonen van je kwetsbaarheden kun je sterker worden.
Een danseres beeldde het uit. Het gevangen zitten in allerlei windsels, een ‘crack’ van het hart (?) het loskomen daarvan en daarna de rust en het uitstralen van licht.
En nu maar hopen dat ik het een beetje juist interpreteer. Omdat ik hiermee helemaal niet ben opgevoed blijft dit voor mij wandelen op het slappe koord.
Ik heb er toch van genoten.

De alt- hoboïste (Friederike Bassek) wandelde bij de laatste maten al spelend om het orkest heen.
En natuurlijk.......geen compleet rondje.

Hieraan vooraf speelde het orkest ‘de Barbier van Sevilla’ van Rossini en erna kwam een concert voor twee piano’s en orkest. Ook dat was prachtig. Sara Gutiérrez Redondo en Federico Mosquera Martinez speelden de hoofdrollen op de vleugels.
Het orkest was het Codarts Symphony Orchestra. Het orkest van de ‘universiteit voor de schone kunsten’ in Rotterdam o.l.v. Hans Leenders.

Soldaat van Oranje

Vorige week vrijdag ben ik naar de musical ‘Soldaat van Oranje’ geweest.
Het schijnt de langst lopende voorstelling uit de Nederlandse theatergeschiedenis te zijn. Hij draait al vier jaar en trekt nog steeds volle zalen. Het is ook een hele gebeurtenis in die hangar in Valkenburg waar een theater van gemaakt is.

Als publiek, ruim duizend man, zit je op een draaiende plateau wat zich richt naar het decor wat op dat moment bij het verhaal past. Er zitten bijzondere decors tussen waar ik niet teveel van wil verklappen.
De verschillende scenes worden aan elkaar geplakt met een typemachine en filmbeelden uit de oorlog.

Het verhaal is een stuk uit het leven van Erik Hazelhoff Roelfsema. Een Leids student die een actieve rol heeft gespeeld in de tweede wereldoorlog. De soldaat van Oranje.
Een echt plot zit er niet in het verhaal, maar dat zit in mensenlevens ook niet. Wat dat betreft waarheidsgetrouw.
Waar ik wel door aan het denken ben gezet zijn de dilemma’s die het uitbreken van de oorlog met zich meebracht. Eric heeft een vriend waarvan de ouders NSB’ers zijn. Blijf je dan bevriend? Een andere vriend is Joods. Hoe doe je dat? Ga je voor de liefde of voor het vaderland, wanneer je moet kiezen?

Ik ken het boek niet van Hazelhoff, ook de film die in 1977 gemaakt is heb ik nooit gezien omdat ik niet van Nederlandse films hou. Te platvloers. En vanuit alleen deze musical vraag ik mij af of Hazelhoff wel zo’n held was. Wanneer ik het puur op deze musical baseer denk ik dat er nogal wat bloed aan zijn handen kleefde, doordat hij niet goed heeft gehandeld met de wetenschap dat Van ’t Sant, de particuliere secretaris van koningin Wilhelmina, wel eens voor de Duitsers kon werken.
Wanneer ik op Van ’t Sant google dan blijft het ook allemaal wat mistig en onzeker.

Anne Will Blankers als koningin Wilhelmina is geweldig. Duidelijk een doorgewinterde actrice. Het klopt gewoon. Waar andere acteurs nog al eens schreeuwerig over komen terwijl dat met de huidige geluidstechniek helemaal niet nodig is, is zij rustig en bedaard en benut dan ook die techniek.
De laatste scene blijft ook bij mij hangen. Daarin komt Erik een vriend tegen van vroeger (ben even vergeten welke) en deze getuigt tegen Erik dat God hem door de oorlog heeft heen gesleept. Erik, als ongelovige komt niet verder dan ‘O’ te zeggen en te herhalen: ‘Zo, heeft God jou door de oorlog heen gesleept? Je voelt hem denken: ‘waarom jou wel en waarom zoveel anderen niet?’

Eén flink punt van kritiek heb ik nog wel. Naar mijn mening werd in die tijd, 70 jaar geleden, beter Nederlands gesproken. Nu hangen de teksten aan elkaar van ‘God- allemachtig’ en het regelmatig lege ‘Jezus geroep’ wat onze tijd zo kenmerkt maar wat volgens mij in die tijd totaal niet voorkwam. De mensen toen waren veel beschaafder in hun taalgebruik.
Hoe ik het denkwerk, de technieken, de acteer en zangprestaties van deze musical ook bewonder, dit is gewoon jammer.

Concert

Van ons concert op 31 mei zijn wat opnames gemaakt. Ik ben best wel een beetje trots.
Voor een amateur orkest klinkt het lang niet slecht.

The Same Old Sun

Soms........wanneer ik toch eens de moeite neem om naar (ouwe gouwe) teksten te luisteren, word ik verrast:

Tell me what to do
Now the light in my life is gone from me
Is it always the same, is the night never ending?
Tell me what to do
All the hopes and the dreams went wrong for me
There's a smile on my face, but I'm only pretending

Taking my life one day at a time
Cause I can't think what else to do
Taking some time to make up my mind
When there's no one to ask but You

The same old sun would shine in the morning
The same bright eyes would welcome me home
And the moon would rise way over my head
And get through the night alone

And the same old sun will shine in the morning
The same bright stars will welcome me home
And the clouds will rise way over my head
I'll get through the night on my own

Tell me what to do
Now there's nobody watching over me
If I seem to be calm, well it's all an illusion
Tell me what to do
When the fear of the night comes over me
There's a smile on my face just to hide the confusion

Taking my life one day at a time
Cause I can't think what else to do
Taking some time to make up my mind
When there's no one to ask but You

The same old sun would shine in the morning
The same bright eyes would welcome me home
And the moon would rise way over my head
I'll get through the night alone

And the same old sun will shine in the morning
And the same bright stars will welcome me home
And the clouds will rise way over my head
I'll get through my life on my own
On my own

Alan Parsons Project

Dirigenten Masterclass

Ons orkest organiseert regelmatig een dirigenten masterclass. Ontzettend leuk en leerzaam om dat mee te maken.
Vier mannen van uiteenlopende snit wierpen zich gisteren weer voor de leeuwen; dat zijn wij, het orkest. Natuurlijk worden we vooraf geïnstrueerd door onze dirigent, net als de deelnemers. Zij krijgen ook van te voren hun partituren en een avond waarop die worden doorgesproken.

Het is heel apart om met die uitstralingen te maken te krijgen. Bij de één heb je meteen een klik en gaat het als vanzelf om de sterren van de hemel (proberen) te spelen en bij de ander moet je je daartoe zetten. Je wilt ze tenslotte allemaal een leerzame dag bezorgen.
Zo leer je ook weer eens hoe belangrijk lichaamstaal is en hoe belangrijk het is om uit je eigen comfortzone te komen wanneer je als dirigent echt iets wilt bereiken.
Grappig dat we ook hoorden dat een grote angst van een dirigent is om een verkeerde beweging te maken waarop het orkest zou kunnen reageren. Ik heb gemerkt dat het inderdaad zo werkt vanuit je onderbewustzijn. Je bent bezig met de muziek en wanneer de dirigent dan iets doet wat je niet verwacht raak je even de weg kwijt. Natuurlijk ga je mee in de muziek met alle anderen om je heen maar wanneer er meerderen zijn die dat hebben voel je de onrust toenemen.
Zo gaat dat ook met onduidelijke arm/stok bewegingen.
Dus een dirigent moet zijn/haar lichaam volkomen beheersen en ook nog eens het overzicht en overwicht houden via oren en ogen.

De opmerking dat een orkest ook zonder dirigent zou kunnen spelen is maar half waar. Dus eigenlijk niet waar. Natuurlijk kun je dan als orkest door de muziek heen komen maar wanneer er iemand voor staat die met zijn/ haar energie/charisma de boel weet op te zwepen en weer intomen gaat het allemaal een stuk gemakkelijker en relaxter en dát hoor je weer terug in de muziek.
Respect ook voor onze eigen dirigent die onvermoeibaar analyseerde en met humor de moeilijkheden en hobbels van de deelnemers helder in woorden en in beelden wist te vangen.

Don’t Explain

Afgelopen week heb ik een nieuwe cd gekocht. Wat is daar nu zo bijzonder aan? Nou, dat doe ik bijna nooit meer. Mijn kast zit vol met meest klassieken. Eigentijdse muziek kan ik wel waarderen maar een hele cd lang met dezelfde stem…….dat gaat mij op een enkele stem na, niet goed af.

Koop ik er dan toch één dan worden de mooiste nummers van de cd snel gekopieerd naar mijn MP4 speler en die speel ik random af. Dat is gewoon heel plezierig. Al mijn favoriete muziek op één apparaat wat ik altijd bij me kan dragen. Soms zeil je wel van het Andante con moto uit de Schotse symfonie van Mendelssohn naar 'The House of the Rising Sun' terwijl je eigenlijk het Vivace verwacht en wil horen. Dus ik beluister alles door elkaar van Beethoven tot Coldplay en van Brahms tot nu: Beth Hart met Joe Bonamassa.

‘Don’t Explain’ is de nieuwe aanwinst. Er is pas een nieuwe cd van hen uit maar van deze kon ik op Bol.com fragmenten beluisteren. Een prachtige doorleefde, af en toe rauwe stem van Beth die zo heerlijk tegen de zuiverheid kan aanschurken bij de prachtige titelsong met geweldige gitaarmuziek van Joe en nog een synthesizer op de achtergrond. Voor de gitaar is gelukkig ook veel ruimte gemaakt. Elektrische gitaren zijn voor mij de eigentijdse violen. Ze kunnen ook zo lekker janken.
Het duo covert liedjes van oudere artiesten zoals Ray Charles en Aretha Franklin. Wanneer ik foto’s zie van het stel dan zou ik een straatje omlopen mocht ik ze tegenkomen. Niet echt mijn types maar ach, de muziek overstijgt dat ruimschoots.
Wat ik ook positief vind is dat “de muziek van onder niet wordt dichtgesmeerd met een basinstrument”. Zo schreef iemand in de krant. Die moet ik onthouden want dat beschrijft mooi waar ik ook een hekel aan heb; dat gedreun wat het gebrek aan talent vaak moet verdoezelen. Dat is hier absoluut niet nodig.
Van de elf nummers blijven er, die voor mijn oren geschikt zijn, acht overeind. Dat is best veel van één cd

Wat teksten betreft: daar luister ik eigenlijk nooit zoveel naar. Het gaat mij om de muziek en de klank van een stem. Meestal gaan de teksten over de liefde of het gebrek daaraan. Daar weet ik wel genoeg van.
Eén nummer (Sinner’s Prayer) bleef wat hangen omdat ik associaties kreeg met de tollenaar in de tempel uit het verhaal van Jezus uit Lukas 18. Maar wanneer je dat op you tube bekijkt..........niet doen. *grinnik*
Ik kan niet in harten kijken maar wel genieten van deze muziek

Violen

In het ND van 4 dec. een berichtje over violen.
Eerder heeft er al eens een berichtje in de krant gestaan (weet niet meer waar en wanneer) dat tijdens een blind onderzoek meer dan de helft van de vioolspelers die aan het onderzoek meededen een nieuwe viool beter vonden klinken dan een oude. Zelfs een Stradivarius zat ertussen en werd niet echt goed bevonden.
In de krant van 4 dec. een berichtje dat violen niet symmetrisch zouden zijn. Het lijkt een open deur intrappen. Wanneer een viool handgemaakt is lijkt het mij vanzelfsprekend dat er onvolkomenheden aan/ in zitten. Maar symmetrische violen zouden toch niet zo goed klinken als een Strad of een Guarneri o.i.d. waar expres foutjes in zouden zijn gemaakt om ze beter te laten klinken.
Mn. van Putten, een vioolbouwer uit Kampen zegt in dat bericht wijze dingen.

Laat ik dan eerst ‘my precious’ er ook eens bij betrekken. Het is een Ernst Heinrich Roth uit 1990. Jawel, ik kocht hem/haar gloednieuw en hij/zij is intussen 22 jaar oud. Deze Duitse familie maakt al generaties lang uitstekende violen en heeft al diverse prijzen in de wacht gesleept. Maar dat wist ik toen nog niet.
Ik kocht hem puur op het gehoor. Mijn muzieklerares van toen speelde op verschillende violen en ik zat achterstevoren me te concentreren op mijn gehoor. Ja, ik hoorde dat de Ernst Heinrich wat moeizamer speelde, (nieuwigheid) maar in de klank hoorde ik iets dat deze viool boven de andere violen (in die prijsklasse) deed uitstijgen. Mij werd door de verkoper verzekerd dat ie alleen maar beter zou worden.
Nooit heb ik spijt van deze aankoop gehad. Hoe vaker ik speelde, inderdaad, hoe beter de klank werd en nog steeds wordt. Hij/zij heeft een stevige sonore klank en valt me iedere keer weer in positieve zin op wanneer ik samen speel met andere violisten. Zo zegt die meneer van Putten uit Kampen: ‘……tussen een goede viool en een goede viool zit het menselijke oor.’
Wanneer, net als de staafjes en kegeltjes in de ogen, de hamer, aambeeld en stijgbeugel in het binnenoor bij alle mensen verschillend zijn, iets wat mij ook vanzelfsprekend lijkt, dan is de uitspraak: ‘over smaak valt niet te twisten’ een heel logische.
Dan kun je zelfs begríjpen dat iedereen er een andere smaak op na houdt.
Wij zijn Gods Handwerk!

Leuke Twitter

Een twitter over ons jubileumconcert vorig week zaterdag. Let vooral op dat 'orkest mega goed'! Dit was een moment tijdens de generale repetitie.

Jubileumconcert

Op 24 november is daar ons 30 jarig jubileumconcert van het RSO in Ridderkerk. Ik maak vast wat reclame.
Er komt een zanger solist en onder andere gaan we deze Danzon no 2 van Arturo Márquez spelen:
link
Muziek waarbij je niet stil kunt blijven zitten. Heerlijk.
En onze eigen dirigent? Die is minstens zo inspirerend als Gustavo Dudamel.

Tournee

Wenn Sie das Leben kennen, geben Sie mir doch bitte seine Anschrift
Als u het Leven kent, geeft u mij dan alstublieft zijn adres

Deze diepzinnige spreuk torent uit boven de daken van Weimar waar ik was vanwege een tournee met het amateur symfonieorkest waarvan ik lid ben en wat dit jaar 30 jaar bestaat.
Een van de beste beslissingen in mijn leven is geweest dat ik ooit met alle bijeen vergaarde moed het orkest heb gemaild of ik eens mocht komen kijken. De reactie was al hartverwarmend: welkom en neem meteen je viool maar mee. En zo is het gekomen.
Daarna heb ik nog best veel tijd nodig gehad om me echt thuis te voelen en het gevoel te krijgen dat ik wat te bieden heb. Studeren is leuk en uitdagend geworden door de muziekkeuzes die gemaakt worden. Over verhogen van levensgeluk gesproken….
De week in Weimar, Halle en Leipzig was heerlijk; veel cultuur en veel muziek, omgeven door lieve en leuke mensen variërend in leeftijd van 17 tot 70 jaar.
Weimar is bekend geworden vooral door Goethe und Schiller, Leipzig door natuurlijk Bach en Halle door Händel.
Altijd al ben ik dol op zwarte kriebeltjes op een witte ondergrond; of het nu lettertjes zijn of bolletjes op een stokje. Als ik me goed herinner ben ik met allebei tegelijk begonnen in mijn 5e levensjaar: lezen en muziek maken op mijn sopraanblokfluitje. Om me goed te voelen heb ik een dagelijkse dosering nodig. Net als geluiden, en dan bedoel ik niet het zinloze gekakel van mensen die zichzelf belangrijk voelen en zichzelf graag horen. Er zijn maar weinig menselijke stemmen die mij weten te raken, wat klank betreft.
Er werden stadswandelingen georganiseerd en dan is het wel erg leuk om tijdens zo’n wandeling te stuiten op een aanplakbiljet met de aankondiging van ‘ons’ concert.
Wat architectuur betreft had ik in deze steden veel meer verwacht uit de jugendstilperiode, maar een gids vertelde dat (oost) Duitsland wat conservatief was en van deze stijl niet alles wilde weten. Maar soms verraste een deurkruk mij weer. En natuurlijk de herinnering aan de Belg Henry van de Velde in Weimar, het Bauhaus.
Veel is in verval geraakt door 40 jaar communisme. Maar je ziet wel dat er hard gewerkt wordt om het allemaal weer zo veel mogelijk en in stijl toonbaar te krijgen. Soms gaat het niet meer en moet er worden afgebroken. In plaats daarvan komen moderne gebouwen. Zo wordt het op den duur weer een heel eigen mengelmoes van stijlen.

In Elsevier 19 stond nog een leuk artikel over het nut van muziek. Deze vraag is voor evolutiepsychologen interessant. Voordat de mens ten tonele verscheen zongen de lijsters en nachtegalen al de sterren van de hemel, dus muziek was er eerder dan wij. Maar het nut ervan heeft nog niemand ontdekt. Steven Pinker maakt het helemaal bont: muziek dient nergens toe, het is als drugs een nutteloos iets wat ons heftig kan beroeren.
Maar in die beroering zit volgens mij dan de kneep: wanneer je naar muziek luistert en je daardoor beter gaat voelen dan heeft dat effect op je medemens. Er kan een onzichtbare positieve spiraal ontstaan. Noem dat maar nutteloos.......
Ik zie muziek als een gift van God. En dan natuurlijk alleen de muziek die ik mooi vind…..de rest is muzak.
*grinnik*

Nu maar proberen om die sfeer nog een tijdje vast te houden; door deze reis heeft de Schotse symfonie (nr 3) van Mendelssohn bij mij een apart plekje gekregen door alle associaties die ik er bij krijg. Net als Tschaikovsky’s ‘Souvenir d’un lieu cher’.
Heel toepasselijk.

Strauss, Mahler, Sibelius

Op 10 februari weer naar een concert in de Doelen geweest. Deze keer met en aantal mede-amateur-orkestleden. Dat doen we wel eens vaker, altijd leuk en het wordt geregeld ….met korting.
programma:
Richard Strauss: Tod und Verklärung
Gustav Mahler: Kindertotenlieder
Jean Sibelius: Symfonie nr.2
Samengevat in ‘Klanken van de dood.’
Strauss en Sibelius zijn met volle orkestbezetting en Mahler met een kleine bezetting maar daar moest dan ook de Mezzosopraan Angelika Kirchschlager bovenuit zien te komen.
Als je weet dat het in het symfonische gedicht van Srauss gaat om een man die op zijn sterfbed ligt en pijn lijdt en bij vlagen vredige herinneringen heeft aan het verleden dan kun je dat verder in je fantasie zelf wel invullen. Prachtige muziek die mij regelmatig kippenvel bezorgde. Aan het einde de totale harmonieuze ontlading die heel langzaam zachtjes wegsterft….
De Kindertotenlieder van Mahler, daarvan ben ik wat minder verrukt. Maar ik hou ook niet zo van klassiek geschoolde stemmen. (Behalve de stem van Philippa Giordano….die is prachtig. Nummer 4 op haar tweede uitgebrachte cd ‘Il Rosso Amore’ is dan weer mijn favoriet.)
Die sophisticated voices zijn naar mijn gevoel niet echt geschikt om emoties over te brengen. Althans…ik heb daar denk ik geen antenne voor, ik krijg te vaak associaties met lillende kipfiletjes. Ook bijvoorbeeld de Mattheus Passion vind ik in de uitvoering van Tom Parker veel indringender en emotioneler. En als zo’n voluptueuze dame op komt in een overigens prachtige jurk vol met allerlei kleuren pailletten en Kindertotenlieder ten gehore brengt dan botst dat in mijn geest.
Sibelius daarentegen vond ik ook weer prachtig. Soms hoorde ik heel even iets uit de Karelia suite langskomen, de sfeer van het hoge noorden. De ‘fjordensfeer’ noem ik dat voor mezelf. Het verstilde magistrale….bekend van meer Scandinavische componisten.
Sibelius scheen met dit stuk te zijn beïnvloed door Don Giovanni van Mozart, maar dat kon ik niet echt thuisbrengen ondanks dat we met het orkest die ouverture pas hebben ingestudeerd en gespeeld. Het hoofdthema van het tweede deel symboliseerde de dood. Zo paste het in het programma.
De dirigent was Robin Ticciati, een heel jonge man (28) met veel passie die al de nodige sporen heeft verdiend. Mooi!
Daarna nog even met z’n allen in het Doelen-café wat drinken. Even de schaduw van de dood weglachen. Ik had de afgelopen week nl. ook nog zonder erg te hebben in dit programma Dorothee Sölle’s ‘Mystiek van de dood’ gelezen. Het kan ook teveel worden.

Sarah/Bruch

Gisteravond naar een concert geweest van Sarah Chang en het Rotterdams Philharmonisch in de Doelen, Rotterdam o.l.v. Kazushi Ono. Misschien wel familie van Yoko. Aan zijn rug kon ik dat niet zien. *grinnik*
Het vioolconcert nr 1 van Max Bruch is één van mijn favorieten. Vanwege het melodieuze en de expressiviteit die ik er zo duidelijk in voel/hoor. Al bij de eerst tonen schoten de tranen in mijn ogen en werd het slikken geblazen. Je gaat daar natuurlijk niet zitten blèren.
Maar het concert begon met een werk van Mendelsohn wat ik niet kende: Ouverture Ruy Blas. Ook prachtige muziek. Van Felix hou ik ook best wel.
Daarna dan Bruch. Al die dubbelgrepen kwam er smetteloos uit. Ik heb daar een hekel aan, bij mij klinken ze zelden goed. Maar daar ben ik amateur voor. Zij beheerste dat al op haar elfde.
De opperste concentratie van haar was ook mooi om te zien en dan die brede gulle lach naar de dirigent bij de laatste noot…heel haar gezicht brak open.
Dat is toch het mooie van een live uitvoering. Heerlijk, al die energie die loskomt. Ondanks het gehoest van sommigen bij een pi-pi-pi-pianissimo, -sufferds- en het gefluit ergens van een gehoorapparaat, -domkop-.
Als laatste symfonie nr 3 van Saint-Saëns, die ook wel bekend staat als de orgelsymfonie. (Yvonne Keeley en Scott Fitzgerald hadden in de zeventiger jaren een hit met het thema.) Zoals de violen hun partij inzette, zo klinkt de wind in het hiernamaals denk ik. Prachtig. Ergens ook een stukje met vierhandig piano, net kabbelend water. En dan het orgel, lekker magistraal met het hele orkest, inclusief bekkens en triangel.
Al met al was het genieten, vooral ook omdat ik een ega ‘ bezit’ die als VIP een eigen parkeerplek heeft in hartje Rotterdam, vijf minuten lopen van de Doelen. Zo in December is het stadse leven wel erg gezellig. Zouden we vaker moeten doen.

Zingen

Tijdens een Kom en Zing half uurtje in de kerk sprak een bereisd good-looking persoon – dus niet verreisd -- over het verschil tussen christenen en moslims in de Afrikaanse landen die hij had bezocht. Dat verschil was voor mij een soort van eye-opener. Het verschil is dat christenen zingen en moslims niet!
Ik vind dat een sterk punt voor het christendom.
Via een forum kwam het eens ter sprake waarom s’morgens bij zonsopgang die imam daar via een minaret Allah staat te eren en oproept tot gebed. Het antwoord van de moslim vond ik wel indrukwekkend. Op deze manier wordt Allah 24 uur met de zonsopgang mee de wereld rond geëerd.
Vanuit hun point of view vond ik dat een prachtige gedachte.
Zo zouden christenen eigenlijk moeten zingen. Bijvoorbeeld bij zonsondergang. Psalmen, gezangen en geestelijke liederen. Dat moet daar in de ruimte/hemel dan een mooi gehoor zijn: gezang wat de wereld rondgaat met de avondschemering.
Praktisch gezien wel lastig te organiseren, ja….