De week van het gebed is bijna ten einde. Zou er in deze
week meer gebeden zijn dan anders? Zelf heb ik wel meer gebeden:
'Mijn linkerbuurvrouw
Dat was dan wel vorige week en twee huizen verder maar deze
week was haar begrafenis. Ze was jong, mooi en energiek en laat man en drie
dochtertjes na.
Veel contact hadden we niet. Er was een generatieverschil.
Wanneer iemand jong sterft; in de kracht van het leven, ook al was ze ziek en middenin de
maatschappij staande, zie je dat terug op een begrafenis. Bij iemand van
negentig is niet zoveel belangstelling meer als het geen VIP is geweest.
Nu een volle zaal (toevallig was het een kerk /ironie) waarin uitbundig haar leven werd gevierd met
een lach en een traan. Veel bloemen, een fotograaf die per minuut alles
vastlegde, (alleen) mooie herinneringen en favoriete muziek die je daar niet tijdens
een kerkdienst hoort.
Soms ben ik jaloers op die mensen. Ze hebben intens van het
leven genoten, zeker sinds ze ziek werd, ogenschijnlijk niet gehinderd door God of gebod of wat hierna zou kunnen komen.
Het zag er zo intens en vrij uit met zo’n mooie afsluiting.
Morgen pikken we de draad weer op; iets minder mooi, dat dan weer wel.
Dan krijg ik het gevoel dat ik veel te gecompliceerd leef.
Mezelf veel te veel vragen stel en dat het gewoon dom is. Waarom kan ik het
niet laten om naar antwoorden te zoeken op levensvragen terwijl ik weet dat die antwoorden waarschijnlijk niet zullen komen?
Een rare hobby.
Maar misschien is het dáár de schone schijn. Ik weet niet wat er zich achter
die voordeur heeft afgespeeld; welke gesprekken er ongetwijfeld zijn gevoerd.
Ik kan me niet voorstellen dat die níet zijn gevoerd.
Maar wanneer je nergens in gelooft behalve in jezelf lijkt het leven toch eenvoudiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten