Een film uit 2022 die in de race is voor Oscar’s geloof ik.
Een film over de eerste wereldoorlog naar een boek van Erich Maria Remarque dat
in 1929 verscheen met dezelfde titel. Ik heb het nooit gelezen.
Een groep vrienden geeft zich vrijwillig op om naar het front te gaan.
Eigenlijk wil ik dit type film niet meer kijken. Al die
films over op machtsbeluste mannenspelletjes. Ik ben er klaar mee.
Maar het is artistiek gezien een film met prachtige beelden en
met zorg gemaakt.
Een slagveld waar de doden van hun kleren worden ontdaan. De doden worden niet
gevolgd in het verhaal maar de kledij. Stapels richting wasserette, verstelwerk
en dan gaat het richting onze vrijwilligers die praktisch zonder opleiding maar
met een peptalk erop uit worden gestuurd, de loopgraven in. In het boek schijnt
dat anders te zijn.
Paul is de hoofpersoon en heeft zich aangemeld zonder overleg met zijn ouders.
Bij de eerste de beste aanval raakt hij bewusteloos in een instortende
loopgraaf maar wordt gered.
Hij beland in de loopgraven in Compiègne, Noord Frankrijk.
De voortdurend dreiging die ook uit vrolijke beelden opduikt….daar kan ik dus niet
meer tegen en toch kijk ik verder.
De stommigheid die ik ook zie….midden door een veld lopen of daar gaan zitten eten
in plaats van langs een bosrand. Ik zou het niet in mijn huisvrouwenhoofd halen.
Een beklemmende film met afschuwelijke beelden, af en toe even wegkijken. Het lijkt
wel of die beelden ook steeds heftiger worden om maar te landen in mensenbreinen.
We verdienen een oorlog om dat weer af te leren.
De zinloosheid ook: in vier jaar tijd zovele doden en slechts
enkele meters opgeschoven met het front.
Nee, Im Westen nichts Neues………en ondertussen, de gevechten in de modder, de doden en gewonden,
Het was echt mijn laatste oorlogsfilm. Ik ga ‘Lady Chatterly’s
Lover’ kijken. *gniffel*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten