gaat het verhevendste schuil:
rouw om de val en het vuil.
In het gewoonste, het wonder
der slapende schoot, gaat het licht
onder. De dag viel dicht.
In de nacht als het leven groeit
in het vruchtwater van de dood
roeit de maan als een dienstbare boot.
In het gewoonste, een naam,
water en lichaam en bloed,
scheept zich aan ons tegemoet
God de Vader.
Uit: verzamelde gedichten van Guillaume van de Graft
De foto is gemaakt in Domme; een stadje in de Dordogne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten