Soms lees ik een gedicht en heb daar in gedachten meteen een
plaatje (van mezelf) bij.
Dit gedichtje is van Guillaume van der Graft uit zijn eerste bundel ‘Verzamelde Gedichten’.
Heemse
Het kerkje staat een middeleeuw te veinzen
in alle onschuld als een eierschaal,
gebroken wit, de kleur van intergraal.
Binnen heerst nog altijd een stenen trance
wat men verwacht is een kiemende taal.
Het daglicht maakt een knieval door de vensters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten