Wandelen

Sinds de coronacrisis maken mijnheer Cathy en ik vaak een wandeling in de groene gebieden in onze omgeving. Omdat ik niet van dat doelloze lopen hou sleep ik nu mijn camera mee en mijn wandeling is pas geslaagd wanneer ik naar mijn idee een mooie foto kan maken waar ik me op kan verheugen om hem thuis wat groter te bekijken.
Ik moet nog heel veel leren met betrekking tot de fotografie maar in ieder geval heft het de doelloosheid van dat lopen een beetje op.
En ja, het besef is wel aanwezig dat enige beweging toch wel goed is voor een mens. Vooral voor mijn brein, anders ben ik bang dat het teveel ‘verplaqued’ in deze prikkelloze tijd.

Tijdens het wandelen komen we veel andere mensen tegen van allerlei pluimage. Veel bejaarde koppels, op woensdagmiddag veel kinderen en veel mensen met honden.
Ook joggers komen we tegen.
Helaas ben ik iemand die net als Maarten van Rossum en Robert ten Brink een enorme hekel heeft aan sporten. Vroeger, op school was het leuk toen ik in het schoolvolleybal team zat maar daarna al snel niet meer.  Er waren belangrijkere dingen. Mensen redden en zo.

Nu merk ik dat teveel mensen naar die enge mijnheer Scherder kijken en zijn adviezen ondoordacht opvolgen.
We kwamen een joggende heer tegen met een flinke bierbuik. In gedachten zie ik dan die inwendige massa darmen door elkaar hossen en glijden; over de rand van zijn broek last hebbend van de schokkende zwaartekracht.
Dat kan niet goed zijn.

Een andere heer had de pech dat zijn rechter onderbeen teveel naar buiten stond; dus scheef op zijn kniegewricht.
Toch rennen….
Ik hoorde in gedachten dat kniegewricht piepen en knarsen van ellende en meteen zag ik voor mijn geestesoog onze ziekenfondspremie stijgen.
Verder zijn er joggers die met zo’n vaart rennen, al hijgend en sputterend virusjes verspreidend dat ik denk: ga toch lekker lopen want dan ga je net zo snel en is beter voor je heupen en knieën.

Zelf heb ik ook ooit zo’n bui gehad. Joggen kun je vanuit je huis beginnen en hoef je niet naar zo’n stinkende sportschool. Keurig netjes had ik een schema gevolgd van rennen en weer lopen. Na zes weken had ik een peesontsteking in mijn linker onderbeen en was ik er klaar mee, ook al bevielen die endorfines mij wel.
De oefening van het lichaam is van weinig nut schreef Paulus al.  
Weinig, wel een beetje. Een héél klein beetje.