Wanneer ik mij eenzaam ga voelen (wat ik mij niet kan voorstellen maar stel even dat..) omdat ik niet meer zo flexibel ben en omdat ik ‘zo nodig’ in mijn eigen huis wil blijven wonen en daardoor allerlei dure kwalen ga ontwikkelen dan krijg ik de morele overtuiging (al dan niet opgedrongen) dat mijn leven onderhand wel voltooid is en vraag ik geheel vrijwillig een pilletje of spuitje...die mogelijkheden gaan waarschijnlijk wat gemakkelijker komen.
Den Haag wil ik natuurlijk niet opzadelen met dure zorg en mijn kinderen niet met het opsouperen van de erfenis.
(Maximale eigen bijdrage verpleegtehuis 2300,00 eurootjes per maand!) Daarom neem ik zelf maatregelen en vergeet mij ondertussen af te melden in het donorregister zodat de bruikbare delen van mijn lichaam gedoneerd kunnen worden.
Wat worden er dan toch veel problemen in één klap opgelost!
Waarom bekruipt mij nu een ongemakkelijk gevoel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten