Al eerder las ik zijn ‘Het pseudoniem van God’ waarin toeval wordt gebruikt als verklaring in de wetenschap en in religie, maar daar wordt het dan vaak aan God toegewezen.
Dit boekje gaat in op de mens Jezus.
Meester is hoogleraar wiskunde en waarschijnlijkheidsrekening aan de VU in Amsterdam.
Voor mij is het bestaan van God de basis van mijn denken. De enige zekerheid: de X om het wiskundig te zeggen. Wanneer je X kent of weet kun je de problemen van het leven aan en/of oplossen.
Meester, als wiskundige, ontkent het bestaan van God zoals ook Klaas Hendrikse dat doet. Daar is wel iets voor te zeggen: God bestaat niet op de manier zoals wij bestaan; God is Geest en Jezus heeft Hem aan ons geopenbaard.
Meester ziet God als een ‘ervaren’ en ziet Jezus niet als Gods zoon dan alleen in spiritueel opzicht. Het gaat er bij hem om dat Jezus dingen heeft gezien ‘wat voor ons niet of nauwelijks zichtbaar is, Hij heeft ons deelgenoot gemaakt van datgene wat voor ons van levensbelang was’.
Daarom zijn in zijn ogen de woorden van Jezus het belangrijkste maar daarvan neemt hij ze weer niet allemaal serieus zoals de uitspraak van Jezus: ‘Niemand komt tot de Vader dan door mij.’ Dat hebben evangelisten weer verdraaid enzo.
Op deze manier hou je in mijn ogen een 'feel-good-religion' over dat helemaal naar jouw eigen idee is gemodelleerd. Wel handig.
Verder moet hij niets hebben van dogma’s want die beknellen een mens in zijn/haar spirituele zoektocht.
Het is natuurlijk maar net wat je onder dogma’s verstaat. Voor mij is een dogma een poging, en niet mee dan dat, om iets van de grootheid van God in mensenwoorden te vangen.
Het zijn lantaarnpalen die je de weg laten vinden in het duister, maar alleen dronkaards klampen zich eraan vast om met Karl Rahner (theoloog) te spreken.
In wonderen gelooft hij ook niet.
Na het lezen van dit boek bleef ik wel met een kater zitten. Tegelijkertijd was ik bezig met het boek van Alvin Plantinga: ‘Het echte conflict’.
Daar schrijft Plantinga dat ook in filosofisch opzicht God een noodzakelijk bestaand concreet wezen is. Ik heb dan toch meer vertrouwen in het denkvermogen van Plantinga dan van Meester en dat komt ongetwijfeld ook door mijn gedegen gereformeerde opvoeding die ik met Plantinga gemeen heb.
De titel van het boek dekt wel de lading: Jezus was een man die God beter kende dan wie ook. Maar voor mij is dat maar een kleine helft van de werkelijkheid.
Niet alles is kommer en kwel, een paar dingen spraken me wel aan:
'Kerkverlaters zijn niet noodzakelijk moe van spiritualiteit, ze zijn moe van wat de kerk voorschrijft, en dat is heel wat anders.'
Daarin heeft hij een zeer groot punt en ook zijn pleidooi voor een herwaardering van de apocriefe en gnostische geschriften ondersteun ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten