Tijdelijke mijmeringen

Weer eens mijmerend tijdens deze dagen van een overgang tussen jaren vroeg ik mij af wat tijd nu eigenlijk is.
Voor ons een middel om in te delen, te rekenen, te herinneren en te plannen.
Daarvoor hebben we de tijd strak ingedeeld in seconden, minuten, uren, dagen maanden en jaren. Alles mooi genummerd. Een strak schema, gebaseerd op de omwenteling van de aarde om haar as en om de zon. Een schema waar iedereen zich aan houdt. Een soort vierde dimensie.
Lineair ook; we denken in oorzaken en gevolgen. Ondanks een soms onverklaarbaar Deja Vu is het een lange, doorgaande lijn.
Verder kan tijd ook nogal subjectief zijn. Leuke dingen lijken snel te gaan, vervelende dingen langzaam.
Met het ouder worden lijkt de tijd steeds sneller te verlopen zo heb ik gehoord van tachtig- en negentig plussers ondanks het vegeteren achter de geraniums. Dat is volgens mij veel minder erg dan het lijkt. Je kunt dan tenminste ongestoord nadenken zonder aan allerlei verwachtingen en verplichtingen te moeten voldoen.

Op zonnige dagen heb ik geleerd om op de zonnestand te leven. Ik weet met één blik in mijn tuin hoe laat het ongeveer is. Om half vier s ’middags verlaten de zonnestralen mijn zuidelijke muur en om vijf uur vallen ze van mijn terras af en is het tijd om aan eten te gaan denken. Slimmerds kunnen nu waarschijnlijk berekenen hoe groot mijn terras is.

God woont buiten de tijd zo staat er in Jes 57:15 het eerste gedeelte: .. de Hoge en Verhevene die in de eeuwigheid woont…….

Eeuwigheid: de afwezigheid van tijd.
Tijdloos.
Niks gezeur over aionen.
Vroeger zei men wanneer iemand was overleden: hij/zij is uit de tijd.
Een heel juiste uitdrukking die helaas verloren lijkt te gaan.
In een bepaalde ‘volheid van de tijd’ heeft God Zijn Zoon naar de aarde gestuurd; in de tijd. (Gal 4: 4 en 5) om ons te verlossen zodat wij veilig uit de tijd kunnen gaan.
Eigenlijk heel fascinerend.

Kennelijk vinden meer mensen het fenomeen tijd interessant want er zijn heel veel films - o.a. ‘Contakt’, ‘Inception’, ‘Interstellar’ - die met dit fenomeen spelen en het proberen te doorgronden.
Al eerder was er: ‘Back to the Future’.
Zelf zou ik, wanneer dat mogelijk zou blijken eens even terug willen naar de tijd van de bestorming van de Bastille in 1789. Het begin van de Franse revolutie. Naar mijn gevoel is dat één van de keerpunten in de geschiedenis.
Filosofen hebben hetzelfde gedaan; nagedacht over tijd. Heidegger schiet mij te binnen met zijn boek ‘Sein und Zeit’ en Marcel Proust met ‘Op zoek naar verloren tijd’ maar andere groten onder de filosofen hebben dat ongetwijfeld ook gedaan.
Ik moet dat allemaal eens lezen.

O dear, ik kom tijd tekort.