Will Schwalbe richt met zijn moeder een ‘leesclub’ op nadat bij haar pancreaskanker is ontdekt.
Ik ben tot blz. 70 gekomen, daarna heb ik het wat doorgebladerd en weggezet bij de stapel: naar de tweede hands boekenmarkt.
Het boek ziet er prachtig uit; hardcover met leeslint. Daar hou ik zo van. Moesten ze in elk boek doen. Vanwege een positieve recensie heb ik dit boek aangeschaft bij de toen al failliet gaande boekenclub.
Wat een tegenvaller. Maar misschien verwachtte ik er teveel van. Ik verwachtte boekbesprekingen met een bepaalde diepgang zo aan het einde van een mensenleven.
Niet dus. Amerikaanse oppervlakkigheid voert de boventoon.
Wat moet ik met een tussenzin als: “Toen ik een week later op de Frankfurter Buchmesse was belde mijn moeder op – vlak voordat ik gastheer was bij een etentje voor collega-uitgevers – om me te zeggen dat ze vrijwel zeker kanker had.”
Zulke dingen stuiten mij tegen de borst en maken dat ik al gegeten en gedronken heb.
Ergens aan het einde van het boek: “Ik denk vaak aan de dingen die ik van mam heb geleerd. Elke ochtend je bed opmaken, of je er nu zin in hebt of niet. Meteen bedankbriefjes schrijven. Je koffer uitpakken, zelfs als je ergens maar één nachtje blijft. Als je niet tien minuten te vroeg bent, ben je te laat.”
Pffffffft, ik hoop toch eigenlijk wel dat ik mijn kinderen meer nalaat dan dit soort flauwe kul en dat zij een andersoortige levenswijsheid van mij oppikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten