Crash

Gisteravond heb ik naar de film ‘Crash’ zitten kijken. Ondanks mijn goede voornemen om nooit meer films te kijken via de commerciële omroepen. Die gasten passen te/on pas reclameblokken in de films tot mijn giga-grote ergernis.

Door mijn kinderen wordt deze film spottend een ‘CKV – film’ genoemd. (Culturele, Kunstzinnige Vorming; een vak op de middelbare school) Tsja, je moet erbij nadenken en het gáát ergens over.
Deze film deed mij wel heel sterk denken aan ‘Magnolia’, ook een Arthouse film die ik eens voor een opdracht moest analyseren. Die film had thema’s als: slachtoffer zijn, wroeging en vergeving. Het regende aan dit einde dan geen kikkers maar as deeltjes. De betekenis begreep ik toen niet en begrijp ik nu ook niet. Misschien iets van: Wat maakt het allemaal uit; tot stof zult gij wederkeren?

Maar goed; deze film stamt uit 2004, geregisseerd door Paul Haggis. De cast is een aaneenschakeling van bekende gezichten, een galerij van groten. Een echte verhaallijn kon ik niet ontdekken. Dat heb je in het gewone leven natuurlijk ook niet. Het gaat over mensen met en in hun dagelijkse beslommeringen.
Wat hen echter bindt zijn hun vooroordelen, racisme, gevoelens van (on)veiligheid en hun goede redenen om te zijn zoals ze zijn en te handelen zoals ze handelen.
Het leven is niet zwart – wit; alles is grijs en in elk mens schuilt het kwade maar is ook in staat tot het goede. Iedereen is als vanzelf, van nature kwaad/fout, op zoek naar zelfverrijking en zelfbehoud maar leert van fouten die dat oplevert.
Af en toe gaat het je door merg en been. Een jonge politieagent die niet meer wil samenwerken met een oudere omdat hij bij het fouilleren een vrouw zeer onzedelijk betast. Dan ben je blij dat er nog rechtschapen mensen zijn maar verderop in de film schiet hij een zwarte jonge man neer en dumpt hem in een veld langs de weg, bang voor de consequenties. Dat blijkt dan weer een broer te zijn van zijn superieur.
Moraal van het verhaal: we zijn allemaal van dezelfde lap gescheurd en niemand heeft het récht om zich boven een ander te verheffen.
Wist ik dat nog niet? Natuurlijk wel. Maar met de meeslepende beelden van deze film wordt dat alles nog eens extra duidelijk en ook op je netvlies gezet. Het gaat op een andere manier je brein in dan alleen met woorden. Is het dan vreemd dat zo'n film meer blijft hangen dan zes en tachtig preken hierover?