Op ware feiten gebaseerd verhaal over acht Franse monniken die samenleven in een klooster in de bergen rondom Maghreb, Algerije.
Zij bedruipen zichzelf en zorgen ook voor het kleine dorpje waar ze deel van uit maken. Rooms Katholiek geloof en Islam leven hier prachtig samen. Ieder op eigen wijze.
Het reciteren/zingen van religieuze teksten hebben ze met elkaar gemeen. De klok van het klooster en de roep van de imam swingen ook heerlijk langs elkaar heen zonder dat iemand daar problemen mee heeft.
Maar dan komt het gevaar van nationalistische fundi’s langzaam dichterbij.
Buitenlanders worden niet echt gewaardeerd en soms bruut vermoord. Ook de monniken beginnen in de gevarenzone te komen. Er wordt hen van hogerhand geadviseerd om te vertrekken uit het dorp en het klooster, maar zij besluiten om op hun post te blijven. Dat gaat niet zomaar zonder slag of stoot. Indringende gesprekken worden gevoerd. “ Waarom zouden we hier blijven? Is dat nuttig? Moeten we zo nodig de martelaar uithangen en laten zien hoe goed we zijn?”
De ware reden is liefde en trouw. In navolging van Jezus Christus. Dat wordt indringend onder ogen gebracht, een les voor iedereen. Misschien wel de belangrijkste boodschap van de hele film.
De druk van het gevaar wordt langzaam opgevoerd en uiteindelijk is daar de inval.
Twee van de negen hebben het overleefd. Ja, er was intussen een logé bijgekomen. Subtiel is in beeld gebracht dat de zeven al een langere verwerkingstijd hebben doorgemaakt dan deze logé. Mooi.
Ook mooi is de aandacht voor de mimiek, de kalme Rooms Katholieke (Gregoriaanse) manier van zingen en bidden, al knapte ik wel even op toen ik opeens het Zwanenmeer hoorde. Bij de monniken kwamen toen ook pas de emoties echt los, iedereen besefte opeens dat het wel eens hun ‘last supper’ zou kunnen zijn.
Het is een prachtige indringende film maar ik kan me voorstellen dat hij voor veel mensen te traag is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten