A Love Song for Bobby Long

Met een drupneus, bonzend wattenbollenhoofd en een rilrug heb ik dan eindelijk de film ‘A Love Song voor Bobby Long’ gekeken in een poging los te komen van mijn zelfmedelijden in deze 'griep-ische' situatie.
Deze film uit 2004 lag al tijden klaar om te worden bekeken. Ooit zag ik een flard op de tv en besloot toen meteen de film zelf te kopen. Wat mij van dat flard zo aansprak waren de kleuren en het camerawerk, plus de rustige opnames.
Kom daar nog maar eens om! Wat dat betreft was het dan ook genieten.

De recensies waren niet zo geweldig want het verhaal was een beetje nietzeggend maar die ‘kenners’ onderschatten deze film duidelijk. Het gaat in een film toch niet alleen om het verhaal? Tussen de fraaie opnames door heb ik ook nog het verhaal gevólgd. Het draaide allemaal om Lorraine, een zangeres uit New Orleans die juist overleden is en niet in beeld komt.
Haar dochter, Scarlett Johansson (Purslane) woont ergens anders, hoort het droevige bericht te laat en gaat toch haastig op pad ondanks het feit dat ze eigenlijk weinig had met haar moeder.
Zij stuit bij de ouderlijke woning op twee alcoholisten, John Travolta (Bobby) en Gabriel Macht (Lawson). Deze drie zijn het cirkeltje om Lorraine heen.
Bobby was ooit een professor in de Amerikaans literatuur en hij test zijn naasten uit om te raden wie hij zo te pas en te onpas citeert. Daar hou ik al van. Het symboliseert het staan in een traditie.
Lawson is een beginnend schrijver die, zo begreep ik, een biografie probeert te schrijven over Bobby. Hij komt echter weinig aan eigen interpretaties toe want hij wordt voortdurend gecorrigeerd door het personage zelf. De wandeling van Bobby aan het begin komt terug aan het eind wanneer dezelfde wandeling door Purslane wordt gemaakt. Het moet een doel hebben maar hoe ik mijn grijze wattenbollenverzameling ook pijnig, het ontgaat mij.
Verder wil ik eigenlijk niet teveel verklappen.
Shainee Gabel, de schrijfster en regisseuse heeft een filmische parel afgeleverd en de muziek van Nathan Larson mag er ook zijn. Het verhaal had inderdaad wat diepgravender gemogen.Daar was wel meer uit te halen geweest. Ennuh.......een film zonder seks en geweld is ook wel eens een verademing.