Lente sterrenhemel

Ook deze keer ben ik in de eerste weken van mei met m’n sterrenboek gewapend naar hetzelfde plekje in Turkije geweest. Het inwonersaantal van Gazi Paşa is gestegen met 300 personen, zo vermeldt het bord. Zou het nieuwe vliegveld daar debet aan zijn?
In de lente zijn er weer heel andere sterren en sterrenbeelden te bewonderen dan in de de herfst. Een volgend stapje in mijn carrière van amateurastronoom.

Het was weer even wennen aan de afstanden in het hemelgewelf maar daarna ontdekte ik op een heldere avond met behulp van mijn boek (nee, ik heb daar geen bereik op mijn telefoon om het via een app’je te doen en met een boek is het veel leuker) het sterrenbeeld Boötes of Berenhoeder of Ossendrijver.
Via de ‘steel’ van de Grote Beer was hij snel te ontdekken. Boötes bevat één van de grootste sterren: Arcturus (=berenhoeder) die rood van kleur zou zijn volgens mijn boek van Klaus Schittenhelm maar dat kon ik met het blote oog niet zien.
Links van Arcturus zag ik de Noorderkroon met de grootste ster Gemma die ook de naam Astharoth draagt. Zij, Astharoth of Astarte komt weer in de Bijbel voor als moedergodin. Of er een verband is weet ik nu niet.
Rechts van Arcturus, ontwaarde ik zelfs het Coma-sterrencluster. Daar moest ik weer een beetje langs kijken in verband met die blinde vlek. (de plaats waar de oogzenuw het oog verlaat en er dus geen staafjes en kegeltjes zitten om de beelden op te vangen)
Nog wat verder naar het zuidoosten zag ik de slang.
In de lente is de Melkweg nauwelijks te ontdekken. Hij zou zich aan de zuidelijke horizon bevinden maar ondanks dat het zicht naar het zuiden open is – ik kijk daar uit over de zee – is hij niet te zien vanwege de luchtvochtigheid.
het blijft allemaal heel fascinerend om je te realiseren dat je zover weg kunt kijken. De dimensie 'tijd' blijft een wonderlijk fenomeen.

Links de Noorderkroon. Wanneer goed kijkt zie je 6 sterren in een halve kring liggen. De grootste ster daarvan is Gemma.

Oma worden

Natuurlijk, ik heb er zo’n acht maanden tijd voor gehad om eraan te wennen. Iedereen in mijn omgeving die al oma was bejubelde die zijnstoestand en benadrukte om het hardst hoe leuk het was.
“Je zult het zien hoor, wanneer het er eenmaal is.” Het bleef echter allemaal enigszins abstract.
‘Het‘ is er. Sinds vijf dagen. Heel concreet.
Een prachtig kereltje met alles erop en eraan. Ik was vergeten hoe klein zoiets was. Het liefst zou ik het onder mijn arm meenemen en er hele dagen naar gaan zitten kijken. Dat doe ik toch maar per foto om me niet te erg op te dringen bij de kersverse ouders. Zij hebben alle drie, en voor zover ik het nu kan bekijken alles goed doorstaan. God zij dank.

Nu ben ik oma. Nu ben ik, zonder dat het me gevraagd is, een generatie opgeschoven. Zonder overleg vooraf is mij een rol toegemeten die ik op de een of andere manier moet zien te gaan vervullen. Maar ik weet niet goed hoe. Moeder worden ging veel gemakkelijker. Veel instinctiever.
Als één van de oudste kinderen uit een groot gezin, later als verpleegkundige op kraam en kinderafdeling en nog later in de wijkverpleging heb ik van alles opgezogen in mijn brein. Hoe gaat dat allemaal? Dat leven?
Zwanger zijn, bevallen, opvoeden, wat doe je wanneer kinderen ziek zijn. Hoe ga je om met invaliditeit of chronische ziekten. Hoe pak je dat allemaal aan?
Zelfs het overlijden van mensen heb ik vele malen aanschouwd. Ook daarvan weet ik hoe dat zou kunnen gaan; hoe ik die laatste stapjes waardig zou kunnen nemen of ondergaan……………...
Zo verbeeld ik mij.
Van oma worden weet ik eigenlijk niets. Dat heb ik nooit zo bewust bestudeerd. Ik voel me onzeker en als ik iets in die richting ventileer wordt er een beetje gelachen. Ik moet blij zijn (dat ben ik ook !) en vooral niets laten merken van twijfel en onzekerheid.
Een foto van het kleintje is, als een paar uur oude aardbewoner, als achtergrond op mijn computer ingesteld en daar kan ik nu eindeloos naar kijken. Bij tijd en wijle moet ik dat gaan afsluiten. Wegklikken. Daar heb ik al moeite mee.
Terwijl ik toch al een beetje afscheid aan het nemen was van het leven (ik heb mijn plicht gedaan: zie 1 Tim 2: 15 pfffft…..) wordt er nu zomaar, met kracht een tentharing aan mijn aardse tent toegevoegd en stevig in deze wereldse grond geslagen.
“Het komt allemaal wel goed.” Ja, dat geloof en vertrouwen heb ik ook wel, het leven zal zijn beloop wel hebben maar wel graag als het kan, even in mijn eigen tempo.

Wat betreft de sterren

Omdat ik al vaker op een bepaalde plek in Turkije ben geweest wist ik dat de sterrenhemel daar zonder lichtvervuiling overweldigend is. Toen begreep ik voor het eerst dat Abraham de sterren niet kon tellen toen God hem vroeg omhoog te kijken en hoe talrijk zijn nageslacht zou worden. Daar is het toch wel iets anders dan in de Randstad.
Hier probeer ik het ook wel eens en de Grote en Kleine Beer, de Poolster, Cassiopeia en Orion herken ik wel.
De eerste avond dat ik daar weer was, met zoveel als mogelijk in mijn hoofd gepropt, -- want lezen in het donker blijft lastig -- viel het niet mee. Ik zocht Pegasus die aan de herfsthemel duidelijk zichtbaar zou moeten zijn. Er was wat sluierbewolking, zo dacht ik. Maar verhip, de tweede avond was die sluierbewolking er weer en ook nog op dezelfde plaats!! Een beetje golvend van oost naar west.
Weer eens in mijn boek gedoken kwam ik erachter dat het, o amateur die ik ben, de Melkweg was!
Inmiddels had ik mijn huisgenoten ook enthousiast gekregen en lagen we de avonden daarop met elkaar languit op de tuinstoelen in het donker naar boven te turen. We ontdekten Pegasus, het sterrenbeeld vissen en ook de Andromedanevel meende ik te zien: diagonaal tegenover de kop van Pegasus de ‘staart’ volgend en dan bij de derde ster rechtsaf.
Het was meer een ‘veegje’ en ik moest er ‘langs’ kijken om hem te zien met het blote oog. Wel heel fascinerend!

Zie ik sterren aan de hemel staan,
aan de donkerblauwe lucht de maan,
is het of de nacht mij noemt de Naam
van een machtig God.

Al met al krijg ik steeds meer de smaak te pakken. Het is even wennen aan de afstanden in het hemelgewelf. Jammer dat het hier in Nederland zo koud is en zo weinig helder, plus al de bijkomende lichtvervuiling. Dat alles maakt het er niet uitnodigender op.
Ooit heb ik voor Moederdag een telescoop gekregen van mijn kinderen en ook eens meegenomen naar Turkije. Wat dat allemaal heeft teweeggebracht komt misschien nog wel eens. Komische toestanden bij de douane enzo….
Maar het is beter volgens mij, om eerst met het blote oog en eventueel een verrekijker vertrouwd te raken met al die sterren en constellaties voordat ik gerichter in de weer ga met m’n telescoop.
Misschien moet ik maar eens een kamer huren, ergens op de Veluwe.
.....insidersjoke *hi-hi*)

Vervelend?

Wanneer je......

......een vlucht boekt van Amsterdam naar Gazi Paşa (Turkije), dat kan in de maanden februari t/m oktober.....
wanneer je een auto huurt op het splinternieuwe vliegveld met die ene, wat korte landingsbaan waar een vliegtuig bij de landing vol in de remmen moet ………
wanneer je dan de ‘grote’ weg neemt richting Anamur en Mersin en na het dorp Gazi Paşa (22.000 nüfus = inwoners) en voor Anamur een bepaalde afslag neemt die te herkennen is aan een stalletje met twee parasols waar ze aardappelen, uien en ander groenten verkopen – zekerheid dat het stalletje er is heb je niet en dan rij je zomaar de afslag voorbij want borden en straatnamen zijn er dan niet meer -- ........
wanneer je dus de goede afslag hebt kunnen nemen en bij de eerste splitsing rechts aanhoudt, de kuilen putten en hobbels weet te vermijden, evenals de koeien, kippen en de lokale bevolking.......
wanneer je bij de begraafplaats links aanhoudt en bij het huis met een uitstekend betonnen muurtje een scherpe bocht naar rechts maakt.......
wanneer je vlak voor de moskee naar links gaat en de weg al hobbelend vervolgt met bochten, heuvels en dalen, boerenerven en kassen waar in de winter aubergines, paprika’s, komkommers, tomaten en aardbeien worden gekweekt......
wanneer je bij het laatste stukje van de route nogal steil omhoog gaat en bovenaan direct de bocht naar rechts maakt – wel doen anders stort je naar beneden – en stopt bij villa xxx......
wanneer je toevallig daar bent met de eigenaars dan.....
tsja, dan zit je daar .....

Héél vervelend om de winter op deze manier wat in te korten.......*grinnik*

Cathy vertrekt, gewapend met een groot notitieblok en boeken over sterren, naar warmere oorden om nog wat extra vit D op te doen. Verstoken van internet / mobiele telefoon moet je jezelf toch kunnen bezighouden nietwaar?

Filmpje

Een .....filmpje..... om van te duizelen, maar zo fascinerend. Elke keer weer als ik het bekijk. En dan te bedenken dat er ook een 'wereld naar binnen toe' is, die bestaat uit moleculen, atomen, protonen en dergelijke dingen meer tot het pas bewezen, ontdekte Higgs-Boson deeltje toe. Waarvan hieronder een (animatie) plaatje.
Wat zou ik me verloren voelen in zo’n ruimte wanneer ik niet de overtuiging had dat er een hogere Macht bestond die alles onder controle heeft.

Grappig hè, zo’n vogelvoederbakje waar meestal de Turkse Tortels en de Huismussen elkaar verdringen en nu de muizen de restjes komen opeten. De bak zelf is een souvenirtje uit Portugal. Voor mij zijn ze op deze manier de verbeelding van Gods handen.

Conspiracy Theory

Een aantal jaren geleden klaagde één van mijn zussen (onder de 50) over vermoeidheid. Tsja, dat kan van alles zijn. Toch maar naar de huisarts, bloed prikken e.d. Geen bijzonderheden. Maar even aanzien. De klachten verergerden en uiteindelijk werd ze door verwezen naar een specialist.
Deze kon in eerste instantie ook niets vinden. Mijn zus werd echter steeds zwakker en zwakker, zo erg dat ze haast niet meer op haar benen kon staan. In gedachten zagen we haar al in een rolstoel rondrijden. Allerlei scenario’s werden doorgenomen: Fybromyalgie? M.E.?
Tot op een gegeven moment de specialist kennelijk het licht kreeg en haar controleerde op het vit D gehalte in haar bloed. Veel te laag!
Pillen meegekregen en het advies om meer in de zon te gaan zitten. Vooral in de tijd dat je schaduw korter is dan jezelf bent. Want vit D doe je vooral op via het zonlicht op de huid.
Geloof het of niet: zuslief ging opknappen en op dit moment is ze weer zo gezond als een 'vette' vis.


Wat wil ik met dit, wat ingekorte verhaal? Op vakantie in Frankrijk merkte ik dat aan alle melk kunstmatig vit D wordt toegevoegd. Waarom in vredesnaam in zo’n zonnig land?

Op het Zuid-Franse strand zag ik om mij heen hoe vlijtig er gesmeerd werd met allerlei zonnebrandmiddelen, gehoorzaam aan alle waarschuwingen tegen huidkanker dat kennelijk nogal schrikbarende vormen begint aan te nemen. Voor bewijs hiervoor ben je weer overgeleverd aan de medicinale goden. Factor 20 tot 50 was heel gewoon.
Terwijl ik in drie dagen zo ongeveer chocoladebruin zie (factor 6 en okay mijn genen werken mee), vertrokken deze mensen weer bijna even wit van het strand als ze gekomen waren. Terwijl hoe donkerder een huid, des te betere bescherming toch tegen huidkanker?
Maar eerlijk is eerlijk: ook die verschrikkelijk verbrandde ruggen en neuzen van vooral Engelsen zie je dankzij dit gesmeer niet meer.
Maar nu vraag ik mij af of vanwege die zonnebrandmiddelen er nog wel vit D wordt opgenomen door de huid. Ik krijg sterk de indruk van niet anders zou er toch niet kunstmatig ‘bijgevoed’ worden via melkproducten?
Helaas kun je via Google -zoals altijd- alles vinden wat je maar wilt vinden, dus gebruik ik mijn eigen boerenverstand.
Waar komen die zonnebrandmiddelen vandaan? Juist, bij de farmaceutische industrie. Waar komt de kunstmatige vit D vandaan? Juist, bij de farmaceutische industrie. Zo snijd het mes aan twee kanten.
Mocht je dankzij! of ondanks het gesmeer toch huidkanker krijgen……dan wil de farmaceutische industrie je daar vast wel weer bij helpen.

Ik ruik een conspiracy……….

Alles wat slaapt is lief

Hug

Tijdens een weekenddienst werd er van mij verwacht dat ik een zwakbegaafde jongeman zijn insuline zou geven. Hij woonde in een tehuis met de nodige hulpverleners. Sinds kort had hij diabetes en er moest tweemaal daags geprikt worden. Dat was dus vier keer in dat weekend.
Hij was door de hulpverleners goed voorbereid, gelukkig. Geprikt worden is tenslotte geen lolletje. Toen ik de eerste keer binnenkwam werd ik argwanend bekeken door deze jongeman die een boom van een kerel bleek te zijn met de verstandelijke vermogens van een vierjarige. Hij liep rond met zo’n plastic speelgoed microfoon waar zo’n vreemd hol geluid uitkomt als je er in praat. Hij liep lekker te brommen, te kwijlen en te snotteren in dat ding.
Maar enfin, het ging allemaal prima en hij leerde mij wat kennen. Dat was ook een nadeel. Zo bleek op zondagmiddag, de laatste keer dat ik zou prikken.
Hij was knorrig en moest al wat tot de orde worden geroepen en worden afgeleid door een hulpverlener, hij sputterde tegen en wilde niet mee naar zijn kamer. Ach, dan prikte ik hem toch gewoon in de huiskamer gezellig tussen de andere bewoners. Niet te moeilijk doen.
De injectie kreeg ik er in, maar ik zag de op mij afkomende arm te laat en in no- time lag ik languit op de vloer tot zeer groot vermaak van de andere bewoners.
De hulpverlener schrok zich een hoedje en sprak de jongeman ernstig toe. Terwijl ik opkrabbelde kon ik de lol er wel weer van inzien. Hij had gewoon stinkend genoeg van al dat geprik waar ie niet alles van begreep.
Op bevel van de hulpverlener moest hij zijn excuses aanbieden en mij een hug geven…….en ja hoor, dat deed hij met verve…al snotterend en kwijlend….
Hij was gelukkig de laatste die middag; ik heb een half uur onder de douche gestaan.

Mooie Mastino

Tijdens mijn werkperiode kwam ik ergens aan de deur waar ik alleen een injectie moest toedienen. Terwijl ik aanbelde hoorde ik in het huis een heel zware blaf en dacht: oh, oh…..
maar ik ben niet voor een kleintje vervaard en wachtte vrouw-moedig tot de deur openging.Terwijl ik binnen stapte kwam er een groot grijs hondebeest op mij af deinen. Nog steeds heb ik het idee dat het in slow motion ging. Ik zag een prachtig dier wat fluweel-grijs van kleur was en liet mij spontaan op m’n knieën zakken.
Het was Love at First sight… Ik sloeg mijn armen om die geweldige kop en woelde eens lekker met beide handen door de brede fluwelen huidplooien van zijn hals. Hij bewerkte met een lap tong zo ongeveer mijn hele gezicht en hals. Hij vond mij ook lief.
Toen we van elkaar verzadigd waren viel mijn oog op de heer des huizes die met beide handen in de zakken en een grote grijns het tafereeltje stond te bekijken. “Zuster” zegt ie, “weet u wel dat u de meest gevaarlijke hond ter wereld in uw armen houdt? Dit ras werd al door de Etrusken de arena’s in gestuurd”.
Eh, nee, dat wist ik niet maar doet het er wat toe? Helaas bleek het een onmogelijke liefde en heb ik hem daarna nooit meer gezien.
Een dag later stond in de krant dat minister Brinkhorst het fokken van deze honden en nog drie andere rassen wilde gaan verbieden.

Eten

Waar komt die belangstelling voor eten toch vandaan. De televisie staat bol van de kookprogramma’s. Ik raak ervan van de kook. Zelfs mijn kinderen hangen voor de buis als er weer eens wat te winnen valt met eten koken.
Nu heb ik zelf niet zo veel met eten en/of eten koken. Ook nooit gehad. Eten doe je om in leven te blijven en je doet het zo gezond mogelijk, dat wel. En eten met veel personen is een zeer sociale bezigheid.
Zou het zo kunnen zijn dat men er zo mee bezig is omdat het meer dan één zintuig bespeelt?
Met koken ben je bezig met je ogen, met je neus en met je smaak. Met muziek zijn alleen je oren in touw en soms in een concertzaal ook je ogen en in een museum gaat het ook om je ogen. Maar met eten koken zijn er nota bene drie zintuigen die geprikkeld kunnen worden. Zou het daarom zo’n interessante activiteit zijn?

Of is het slechts een manier om van de buik een god te maken?
Maar waarom zou je er dan alleen maar naar kijken zoals dat helaas in mijn gezin gebeurt?
een leuk chinees(?) gezegde:
De wijze spreekt over ideeën, de intelligente over feiten en de domme over eten..