Afgelopen zaterdag kreeg ik tot mijn grote schrik een mailtje van de Erasmusfaculteit: ze gaan per 1 januari stoppen met de HOVO cursussen en masterclasses. Niet rendabel meer.
Met zoveel plezier heb ik er velen gevolgd. Het afgelopen jaar niet meer i.v.m. Corona. Online was er wel de mogelijkheid maar dat leek mij niet zo leuk.
Ik bestudeer graag mensen en ook docenten tijdens hun werk.
Om toch iets te leren heb ik mij in het najaar ingeschreven voor pianolessen in
mijn dorp. Dat bevalt ook prima.
De docent is een jonge man met Franse tongval die mijn pianoprobleem begrijpt na tien jaar orgellessen in mijn jonge jaren.
Bij toeval ontdekte ik afgelopen week zijn website.
Vooral het consequente van de aanslag in de melodielijn vind ik lastig. Dat
heeft tot positief gevolg dat ik de muziek nu beter moet bestuderen en me af moet
vragen wat ik wil laten horen. Bij een orkest doet de dirigent dat.
Op dit moment zit ik te zweten boven de ‘Lieder ohne Worten’ van Mendelsshon en de ‘Reverie’
van Debussy.
Wat me wel tegenvalt is het tempo. Dan bedoel ik het tempo van mezelf om nieuwe
muziek in me op te nemen en te onthouden. Probleem van het ouder wordende brein,
zo heb ik al van ervaringsdeskundigen vernomen.
Met 'mijn orkest' merk ik dat niet zo; daar doen we sowieso een half jaar over
een symfonie.
Wat ben ik blij dat het allemaal weer mogelijk is en wat ben ik ook blij dat ik
zo vele seizoenen kennis heb kunnen opdoen via het HOVO onderwijs. Genoeg prikkels en handvatjes om zelf verder te studeren al blijf ik het ontzettend jammer vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten