dit jaar de herdenking van het feit dat het vijfenzeventig jaar geleden is dat kamp Auschwitz werd bevrijd.
In de kranten staan allerlei artikelen; er zijn programma’s op TV en er is een apart journaal over die laatste dagen.
En ik heb al zo’n moeite met die jaarlijkse 5 mei herdenkingen.
Niet dat ik er tegen ben, want zolang er ook maar één overlevende is van die hele oorlog heeft dat bestaansrecht.
Daarna zal het ook wel blijven want we houden wel van tradities, die verbreken we niet zomaar.
Maar hoe hiermee om te gaan? Met zoveel ellende wat niet in woorden te vangen is?
Met het bedenken dat de geschiedenis ons leert dat we niets van de geschiedenis leren?
Die machteloosheid.
Er zijn er die het op hun eigen manier proberen. Zo spreken mij de sarcastische woorden van Peter Nieuwendijk mij wel aan die ik op het wereldwijdeweb vond:
'Waar eens barakken stonden
Is nu een sterrenrestaurant
Met aan de rand
zonwering zitjes
met uitzicht
Op 't voormalig kamp.'
Of het met de feiten klopt weet ik niet, maar de strekking is duidelijk.
Nog mooier vind ik Vasalis met haar diskwalificatie van de hele mensheid:
De zomerwei des ochtends vroeg.
En op een zuchtje dat hem droeg
vliegt een geel vlindertje voorbij.
Heer, had het hierbij maar gelaten.
Vanwege de Engelse titel van dit blogbericht heb ik dit gedicht vertaald. Vier regels is nog te overzien:
The summer meadow early in the morning.
And a sigh whitch carried him
a yellow butterfly passed.
Lord, if only You had left it that way.
M. Vasalis (1909 – 1998)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten