PAAZ staat voor Psychiatrische Afdeling Academisch Ziekenhuis. Het is een psychiatrische, autobiografische roman. Even dacht ik aan het bekende boek uit de zeventiger jaren van Hannah Green: 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' maar het is heel anders. Andere tijd, ander ziektebeeld en dus andere therapieën.
Dit was zo’n leuk boek, hoorde ik.
Voor mij was het echter nogal confronterend. Ik herkende nogal wat van Myrthe/Emma en dat schokte me. Hoe ga ik dit nu opschrijven zonder dat er paniek uitbreekt want ik heb geen bipolaire stoornis, ben niet suïcidaal ondanks dat ik dagelijks aan de dood denk en ik ben te nieuwsgierig om asperger te zijn. Denk ik.
Maar dat zegt allemaal niets na het lezen van dit boek; Myrthe vond zichzelf ook heel normaal.
Eén voorbeeld: het slecht zijn in vriendschappen onderhouden. Dat ben ik ook. Ik heb ook het idee dat mensen me niet echt waarderen maar slechts verdragen en gewoon netjes beleefd blijven. Initiatieven moeten daarom (bijna) altijd van de ander komen want ik ga natuurlijk niemand belasten. Wanneer mensen lelijk praten over anderen weet ik meteen dat ze het ook zo over mij zullen doen naar anderen toe; vertrouw ik hen niet meer en sluit me op een bepaalde manier af en blijf heel vriendelijk.
Oké, ik heb het over PAAZ.
(O ja. Die paardenpuzzel. Daar moest ik ook wel om lachen. Ik heb maanden achter elkaar een computerspelletje zitten doen. Maar nu sta ik wel bovenaan in de ranking! *gniffel*)
Emma krijgt een burn-out en belandt op zes en twintig jarige leeftijd op de psychiatrische afdeling van een academisch ziekenhuis, zoals het woord PAAZ al zegt. Dan begint het getob en gezoek naar de juiste diagnose, juiste pillen en juiste therapie. Dat duurde een aantal maanden. Ik werd best wel verdrietig van al het gedoe en gezoek door psychologen, psychiaters en verpleegkundigen met natuurlijk allemaal de beste bedoelingen. Het duurt vijf maanden voordat ze wordt ontslagen en daarna volgen nog weer opnames en dat is te lezen in volgende boeken, zo heb ik begrepen.
Ondanks de pijn die voortdurend op de achtergrond aanwezig is moest ik toch ook vaak lachen. De tests die ze moet invullen en die altijd zo doorzichtig zijn dat je een voor jezelf wenselijke uitslag kunt bepalen. De kerstversiering bezien door de ogen van een suïcidaal persoon:
‘En dus keken we toe hoe ze de dozen uitpakte vol glazen ballen die uiteenvallen in scheermesjes, engelenhaar voor verstikking, verlichtingssnoeren om elkaar te wurgen en nog veel gevaarlijker: gezelligheid. Met kerst mag het blijkbaar allemaal.’
En deze:
Eén van de eerste lessen die je in de psychiatrie leert, is dat het er niet om gaat of je het begrijpt en of je het er mee eens bent, als je maar gewoon doet wat de dokter je opdraagt.[…]Want dat is uiteindelijk waar ze al die jaren voor gestudeerd hebben. Niet om pillen te verkopen, maar om het béter te weten. En dus pak ik elke keer weer de handschoen op en geef net voldoende tegengas zodat zij eer van hun werk hebben en ik die leuke patiënt blijf in wie ze wel wat tijd, energie en aandacht willen stoppen.
Ik leerde de regels, snapte het spel en paste me feilloos aan. Ik was een waardig tegenstander, een goede patiënt.’
En nog een filosofische:
‘Misschien is het dat wel waarom mensen met elkaar praten. Niet om antwoorden te krijgen, maar om vragen te delen. Omdat sommige vragen aan alle antwoorden voorbijgaan. Omdat sommige vragen te erg zijn om in je eentje te dragen.’
Wat is het toch verdrietig als je beseft hoe snel kinderen in hun kindertijd beschadigt kunnen raken. Wat een kostbaar goed zijn kinderen. Ik denk dat we het maar half beseffen. Anderzijds moeten ze toch ook een bepaalde hardheid leren om overeind te blijven in het leven. Het draait weer eens om balans, maar wat is dat moeilijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten