Op de achterflap staat: ‘Een indringende roman over een levenslange zoektocht naar geborgenheid en erkenning’. Dat is zo maar het thema vergeving speelt ook een belangrijke rol.
Cees is een vriend en ik mocht meelezen en kritiek geven bij de eerste ontwikkelingen van dit boek. Dus: heet van de naald/ vers van de pers heb ik het dit afgelopen weekend (weer) gelezen. De hoofdlijnen van het verhaal kende ik al en kon me nu focussen op andere dingen.
Tussen proloog en epiloog bestaat het boek uit vier delen: eb, kolkend brak, hoogtij en de getijden voorbij. Elk van de vier delen wordt voorafgegaan door quotes van bekende mensen die de toon te zetten voor het komende gedeelte en om het geheel in een breder perspectief te plaatsen.
Helemaal voorin staat een prachtig gedicht over de Hef. Er staat geen naam bij: van Cees zelf? Dat moet ik nog even vragen. Bij navraag: Jawel!
De Hef is trouwens de Rotterdamse naam voor de Koningshavenbrug, wat natuurlijk veel te lang is en niet lekker bekt. Rotterdammers verzinnen voor elk bouwwerk wat in hun stad verrijst een eigen naam zo ook voor deze brug. Hij stamt uit 1924 -1927 en verbond de kop van Zuid met het Noordereiland. ”De Hef staat voor traditie, voor kracht. Geeft aan hoe Rotterdam groot is geworden” volgens Wink van Kempen, auteur van het in 2005 verschenen Groot Rotterdams Bruggenboek.
Rondom deze, best wel bijzondere brug speelt het verhaal zich af. Ruurd den Broeder, (mooie naam) de helft van een tweeling komt terug op zijn geboortegrond na een geslaagde carrière en probeert schoon schip te maken met zijn verleden.
‘Reuzen op grote poten zijn het, die van hoog boven de dekken graaien tot in de diepste ruimen van schepen die alleen op de grootste werven ter wereld worden gebouwd. Overal maken schepen zich los van de wal. Ergens daartussen ligt mijn leven dat ik maar niet tevoorschijn durf te halen.’
Door middel van flash backs die, heel prettig, in een ander lettertype staan en door een verteller (de Hef, die nu eenmaal alles ziet?) worden verteld, komt langzamerhand naar voren wat zich jaren geleden heeft afgespeeld onder en rondom de Hef.
Aan het einde vloeit alles samen. Maar daar ga ik niets over verklappen. Het is heel doordacht.
Vooruit een paar regels dan. Wanneer Ruurd in het EMC ligt met uitzicht op het water zijn ze ‘het val’ van de Hef aan het losbranden:
‘O ja, ze branden het val los. Maar dat is ……verschrikkelijk. Míjn brug wordt afgevoerd en geslacht. Zoals hij daar hangt. Buiten gebruik gesteld. Het val, gescheiden nu van de torens die hem lieten heffen en dalen.[…]Nu ligt het val op een ponton. Lager dan laag is hij gekomen en straks vaart hij hier langs. Bijna onder mij door.’
Soms moest ik grinniken: spinnen in potten moesten maar onder het bed bewaard worden want moeder wilde ze niet in huis hebben. Op een gegeven moment komt Ruurd een invalide man tegen in een scootmobiel met zuurstofflessen achterop. Wanneer deze een sigaret opsteekt draait hij de zuurstoftoevoer wat hoger. ‘Als ik rook zet ik hem altijd hoger’.
Ik zie dat helemaal gebeuren met die eigenwijze Rotterdammers. Ik denk dat dit boek voor geboren en getogen Rotterdammers een prachtig boek is dat veel sentimenten weet op te rakelen. Ook of misschien juist door de sfeer. Over station Blaak: 'Vroeger zou ik vanaf deze plek het spoorviaduct zien. Nu slokt een grote kokkel de reizigers op en spuugt ze, wanneer ze de trein of metro uitkomen, weer uit als korrels zand.'
Een paar punten die bij mij een onbehaaglijk en onbevredigend gevoel achterlieten zijn de ouders van de tweeling. Hoe zit het daarmee? Wonen ze op Terschelling of niet? En ik weet dat vorig jaar op 23 november (mijn verjaardag) het val is verscheept voor groot onderhoud en nu ligt in de Merwehaven. Terwijl het boek zich afspeelt in 2000 volgens de achterflap. Ja, ik weet het, er zijn andere betekenissen die belangrijker zijn.
Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten