Je kunt wel een mening hebben, maar die heb je in een speciale situatie. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar, zoals Hitchens schrijft, ooit vond hij de uitspraak: ‘Alles wat me niet doodt, maakt me sterker’ een prachtige uitspraak…....totdat hij chemokuren kreeg. Toen moest hij door de harde werkelijkheid te ervaren zijn mening herzien en vroeg hij zich af wat hij er ooit mooi aan had gevonden.
Maar, zo vraag ik me af, wanneer je mening door omstandigheden, niet eens door argumenten, moet worden herzien wat is een mening dan waard?
Christopher Hitchens was ‘One of the Four Horsemen’ . Een club van nieuwe atheïsten die geen blad voor de mond nam wanner het ging om het beledigen van gelovigen (behalve moslims) en van God (behalve Allah).
Maar ook zij zijn aan het verzinken. Soms denk ik wel eens dat zij, met al hun gefulmineer, de religie juist een dienst hebben bewezen. We werden/worden gedwongen om ons geloofsgoed beter te doordenken en te formuleren. Ketters zijn best nuttig.
Ik heb geen boeken van hen gelezen omdat ik daar het geld niet voor over had. De recensies spraken/spreken voor zich. Maar wie weet, op een tweedehandsmarkt ofzo…
Christopher is vorig jaar december overleden aan slokdarmkanker op de leeftijd van 62 jaar. Vlak daarvoor schreef hij het boekje ‘sterfelijk’.
Vanaf de cover kijkt een oude man mij aan. Hij lijkt niets meer op de sterke debater die hij geweest schijnt te zijn en waarvan ik wel eens stukjes op You-tube heb gezien. Ik wilde weten wat er door hem heen zou gaan bij het naderen van het einde: ‘gekatapulteerd naar het einde’, zoals hij zelf zegt.
En ook omdat Frans de Waal hem een zwalker noemde in zijn boek over de Bonobo’s (p 99-100)
Zou zo’n man aan het einde van zijn leven rust en stabiliteit kunnen vinden?
Het verhaal is als zovele verhalen die ik in mijn leven al gehoord en gelezen heb, alleen anders geformuleerd. Het ambivalente om proberen te overleven en toch na te denken over het einde. De ellende van de chemokuren. De aftakeling. De broodnodige slaap, maar die de kostbare tijd opslorpt.
Waar ik wel van schrok en me plaatsvervangend de ogen uit het hoofd schaamde was een vreselijke reactie via internet op de ziekte van Christopher door een anonieme christen, die de naam christen niet mag dragen. Hij geeft maar één voorbeeld van de velen die hij, als één van de meest controversiële en spraakmakende intellectuelen van Amerika kreeg, maar dan heb je ook wel gegeten en gedronken. Waarom kunnen mensen hun mond niet houden? Dan snap ik wel waarom je atheïst bent.
Bij zo’n club wil je niet horen.
Wel lovende woorden over de christen Francis Collins van ‘de taal van God’.
Over het gebed: aan het begin van het boekje een heel stuk over de zelfontkrachting van het gebed; aan het einde overweegt hij ‘Pascal’s Wager’ .
En nog wat verder, wanneer er alleen nog maar uitspraken staan en de samenhang ontbreekt: ‘Als ik me bekeer is dat omdat er beter een gelovige kan sterven dan een atheïst’.
Wie waagt het om een veroordeling uit te spreken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten