Op de valreep van het vorige jaar is Kees Verkade (1941 –
2020) overleden.
Eén van de beste beeldhouwers die we hebben/hadden in dit land.
Helaas dacht
Nederland daar niet zo over want hij woonde al sinds de zeventiger jaren in
Monaco. Zoals ik al eerder opmerkte is hij niet te vinden op de
'kunstnaarvanhetjaar-site'
Ook in het boek: ‘van Rodin tot Bourgeois, sculptuur in de twintigste eeuw’
wordt hij niet genoemd. Geen enkel praatprogramma heeft aandacht besteed. Te druk met coronaspecialisten.
Ik begrijp niet waarom hij zo wordt genegeerd al zal dat nu misschien anders
worden.
Na je dood wordt alles anders. Vincent van Gogh – die ook uit Nederland weg
vluchtte - zou erover kunnen meepraten.
Wanneer er wereldwijd aandacht komt zijn we weer de eerste om de ‘eer’ op te
eisen.
Hypocrisie heet dat geloof ik.
Wij zijn ooit eens naar een expositie van Verkade geweest in
Den Haag en ik was diep onder de indruk. Het was weer die beweging in de
kunstwerken die mij aansprak.
Mogelijk is dat niet vernieuwend genoeg meer om de aandacht te trekken maar
wanneer iets mooi is dan is het toch altijd mooi? Kunst is toch geen kunst alléén omdat het
vernieuwend zou zijn?
Ik zie vernieuwende dingen die abominabel zijn. Die vieze pindakaasvloer van
Wim Schippers schiet me opeens te binnen. Tegelijk met het idee van ‘de nieuwe
kleren van de keizer’. Wanneer zou die
bubbel eens worden doorgeprikt?
De zeer vooruitstrevende kunstenaars, of dat nu in de
muziek, schilderkunst of beeldhouwkunst is, zijn de ‘voeling’ met het grootste
deel van hun publiek kwijtgeraakt. Dan blijft het de vraag voor een kunstenaar
of ie dat wel of niet wil. Of zouden ze zichzelf die vraag helemaal niet stellen?
Ik moet er nog eens verder over nadenken. *
‘Ons’ paaltje springende meiske van Verkade uit 1967, wat bij het
gemeentehuis staat heb ik nu toch maar op de foto gezet.
Grappig, ik lees vanmorgen in de krant over Archie Shepp, een jazz saxofonist,
dat hij zich op een bepaald moment realiseerde dat hij zich aan het vervreemden
was van zijn doelgroep.
Hij stelde zichzelf dus wèl die vraag. Hij ‘maakte een U-bocht’ zoals de krant
schreef en ging weer ‘terug’ naar zijn doelgroep.
Toch kan ik me ook wel voorstellen dat je dat als kunstenaar niet doet. Wanneer
je je dat tenminste kunt permitteren, want die schoorsteen moet toch roken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten