In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee
In mijn ogen woont ze, in mijn oren
Ze hoort en ziet mijn hele leven met me mee
Soms begint ze in mijn hart te zingen
Waar het nacht wordt heeft ze lichtjes aangedaan
En door haar weet ik dan door te dringen
Tot de onvermoede schat van ons bestaan
Zo alleen maar wil ik verder leven
Schuilend bij elkaar
En als ik oud moet worden, dan alleen met haar
Zij kent al mijn dromen en mijn wanen
Al mijn haast en al mijn honger en mijn spijt
Als ik lach kent zij alleen de tranen
Die daar achter liggen in de tijd
Zo alleen maar wil ik verder leven
Schuilend bij elkaar
En als ik oud moet worden, dan alleen met haar
Zij is meer dan deze woorden zeggen
In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee
Maar wie weet een wonder uit te leggen
En een wonder draag ik met me mee.
Frans Halsema. (1939-1984)
Gisteravond een flardje gezien van ‘zomergasten’ met Louis van Gaal.
Een liedje van Halsema kwam voorbij en het irriteerde me en het schijnt nog wel één van de mooiste liefdesliedjes te zijn.
Wat irriteerde me?
Vooral de tweede strofe die begint bij ‘Zij kent al mijn dromen..'
Dan vraag ik mij af: en.... ken jij ook al háár dromen? Al háár wanen?
Al háár haast, al háár honger, al háár spijt?
Ken jij háár tranen wanneer zij lacht?
Versta jij eigenlijk wel de kunst om bij háár te horen?
Daar hoor ik niets van.
Ben/was je zo iemand die denkt/dacht dat hij het centrum van de kosmos is/was?
Ja,
BeantwoordenVerwijderenik kende al haar dromen,
ik kende al haar wanen.
We schuilden écht b i j e l k a a r ,
tot zij geen schuiplek meer nodig had,
sterk genoeg was, en alleen verder ging
Zij was het centrum.
teveel wellicht...