zou ik wel weten hoe
mij lief te hebben.
Ik zou mijn plotselinge
droefheden een bedding
geven, mijn natte haar
naar achteren strijken,
mijn boodschappenlijstjes
zou ik aanbidden en proberen
te doorgronden.
Ik zou mijn lege flessen
naar de glasbak dragen
en zeggen ‘onze’.
Ik zou chocola voor mij kopen
en die niet helemaal opeten
maar ook een stukje voor mij bewaren.
Ik zou naar vroeger
vragen en de naam van
de hond van mijn eerste
man's tweede vrouw zelfs onthouden.
Ik zou mij loslaten zodra
ik los wou en ik zou
mij vertrouwen waar
ik ook heen wou.
Ik zou mij afhalen als ik terugkwam
en dan blij zijn.
Ik zou zelf (als ik die man was)
niet vaak weg zijn, maar
trouw tot in de dood (na honderd jaar) en
van al mijn onderkinnen
de een nog mooier
dan de ander vinden
en heerlijk hoe ik rook. ‘
Judith Herzberg (1934)
Af en toe werk Herzberg mij onbedaarlijk op mijn lachspieren maar tegelijkertijd voel je emotionele eenzaamheid. Dan weet ik niet wat de overhand moet krijgen: de lach of de traan.
Ach ja, het leven is nu eenmaal zoals het is.
Wanneer ik zie hoe zoons Cathy hun best doen voor hun vrouwen dan ontroert mij dat.
Wordt het op waarde geschat? En doe ik dat zelf wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten