Bij de 350ste sterfdag van Pascal die slechts 39 jaar werd:
De waarheid is in deze tijd zo duister gemaakt en de leugen zo ingeburgerd, dat alleen iemand die de waarheid liefheeft haar nog kan herkennen.
Blaise Pascal (26ste serie, 739)
zondag 19 augustus 2012
woensdag 15 augustus 2012
Een robuuste kerk
Dit boek van hem bevat een aantal essays. Samengebundeld in 2010 door Jonker, Paul en Wallet. Daar zitten interessante en minder interessante stukken tussen. De één is ook wat gemakkelijker te volgen dan de ander. Vandaar ook dat het lastig is e.e.a. samen te vatten.
Het is inmiddels wel een boek geworden met heel veel potloodstreepjes en uitroeptekens. Geen enkel boek heb ik ook zo vaak moeten wegleggen om over de één of andere passage of uitspraak wat langer na te denken.
(en de band ligt uit elkaar boekencentrum! Maar dat zal wel komen doordat ie vaak in de zon op de tuintafel heeft gelegen…….)
Hij zegt de dingen heel kernachtig. Hij lijkt op een bepaalde manier orthodox maar hij weet het zo eigentijds te brengen. Ach, had ik maar zo’n buurman wat zou het leven dan plezierig worden. O, nee, het leven is niet plezierig, het leven is ‘deel hebben aan het avontuur dat christendom heet’. Maar ik heb soms wel enorm behoefte aan een aardse ‘goeroe’.
Het boek begint met een voorwoord met de reden dit boek uit te brengen en vervolgens een interview met Hauerwas waarin hij aanstipt wat verderop in het boek door middel van de verschillende essays wordt uitgediept.
Waar Dekker worstelt met de christelijke identiteit is Hauerwas daar heel helder in. De christelijke gemeenschap bepaalt die identiteit. Het boek lijkt daarom hoopvoller en het stimuleert om je schouders er weer eens onder te zetten. Het missionair zijn heeft bij hem geen prioriteit. Dat heeft de gemeenschap en in een geïndividualiseerde maatschappij als de onze is dat eigenlijk heerlijk om te lezen. Het atheïsme is voor hem geen vijand van de kerk, dat is de sentimentaliteit, (p 23) Christenen beginnen niet met het proberen anders te zijn. Anders zijn is geen deugd. (p 29) het christendom is de proclamatie dat God Christenen een geschenk geeft waarvan ze niet wisten dat ze het nodig hadden. (p 28) Dat geschenk verandert hun levens zo dat ze verlangen naar de juiste dingen op een juiste manier. Dát moet geleerd worden binnen de gemeenschap wat hij ook ‘kerk’ noemt. Maar meer dan eens schrijft hij er expliciet bij dat Gods Koninkrijk ruimer is dan de kerk. (hfdst 6)
De kerk heeft niet als taak om van de wereld het Koninkrijk te maken maar het is haar taak om trouw te blijven aan het Koninkrijk door aan de wereld een gemeenschap van vrede te tonen. (p 112) Daardoor is zij missionair. Op deze manier geloof ik er ook in.
Ketters moeten gewaardeerd worden; zij leren de kerk wat ze geloofd door te leren wat ze niet gelooft. (p 116) Helaas wijst de praktijk uit dat deze mensen eenvoudigweg de kerk worden uitgewerkt. Zoek maar een andere kerk. Keus genoeg. Raar is dat eigenlijk. Zelf heb ik ook meer geleerd op atheïstische fora dan op christelijke. Juist door flink tegengas te krijgen leer je het meest. Dat zou binnen een hechte christelijke gemeenschap gewoon moeten kunnen. Dat mis ik wel. In groepen of kringen is men zo bezig met theologische/ religieuze correctheid dat het af en toe afstoot.
Wat me in hoofdstuk 9: ‘Vrede stichten: de deugd van de kerk’ het meeste aansprak is dat echte vredestichters juist de confrontatie aangaan met de wetenschap dat ook zij vergeven mensen zijn. Het confrontatieproces kan er op uitdraaien dat je dingen verkeerd hebt in geschat.
Een ontroerend hoofdstuk over 9/11: Toen is de wereld niet veranderd; dat gebeurde omstreeks 33 na Christus.
Een hoofdstuk met de titel: ‘ Waarom homo’s (als groep) beter zijn dan christenen (als groep)’ met de nodige humor, maar met een diepe waarheid. Stukken over het gezin en over abortus. Met een mooie, zeer aansprekende preek van een leerling van hem waar het gaat over de ongeborenen als de onaanzienlijken uit Matth. 25.
Ik zou nog veel meer kunnen aanhalen maar een ieder leze en oordele zelf………..een aanrader!
donderdag 9 augustus 2012
Missionair zijn
Naar aanleiding van de boeken over dit onderwerp die de afgelopen jaren al zijn verschenen moest ik toch eens wat langer over nadenken. Wat is dat eigenlijk: missionair zijn en moet dat en waarom dan?
Dat zijn eigenlijk de vragen die in mij naar boven borrelen. Tot nu toe heb ik eigenlijk voetstoots aangenomen dat je dat als gelovige behoort te zijn. Vanwege de passages in het Mattheüs en Markus evangelie waar de opdracht wordt gegeven door Jezus. Een gelovige moet waar ie kan het evangelie doorgeven. Maar is dat eigenlijk wel zo vanzelfsprekend zoals ik al die jaren heb aangenomen én ook zo goed mogelijk heb gedaan, zij het wat terughoudend. De meeste ontmoetingen met allerlei soorten mensen was tijdens mijn werk in de wijkverpleging en dan kom je als verpleegkundige en niet als pastor.
Een enkele keer werd me dat ook expliciet duidelijk gemaakt als ik toch weer wat te enthousiast was.
Ik ben eens gaan googlen op ‘missionair waarom’ maar kwam weinig zinnigs tegen. Wèl dat je van allerlei kunt bestellen aan folders, dvd’s, boekjes enz hoe je missionair kunt zijn of je kunt opstellen.
Eind van deze maand komt zelfs een glossy ‘Meer’ uit om door te geven aan je ongelovige buurman ofzo. En ik las allerlei tips hoe je dan een gesprek kunt aanknopen.
Moet dat nu echt zo? Ik word daar moe van en heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in. Als mensen over de Bijbel of het geloof willen weten zetten ze de EO maar aan.
Daar kunnen mensen het met veel meer enthousiasme brengen dan ik dat kan.
Vorig jaar meende mijn ‘ongelovige’ overbuurman zijn leven te moeten beëindigen. (er waren zeker plausibele redenen) Verder dan een ‘weerpraatje’ zijn we nooit gekomen. De rest echter van mijn ‘ongelovige’ buurtbewoners hebben als een warme muur om zijn vrouw en kinderen gestaan.
Moest ik er iets mee?
Ik heb het gelaten voor wat het was. Dat vond ik op een bepaalde manier akelig en gaf me een schuldgevoel maar om me daar nu tussen te voegen vond ik van mezelf nog ongeloofwaardiger omdat er verder geen band was. Inmiddels heb ik geleerd om zulke dingen, bijna als Boeddhist los te laten. Wat gereformeerder gezegd: aan de Heer over te laten.
Geloof het of niet.
Mijn jongste zoon komt net thuis. Hij is een paar dagen op bezoek geweest bij vrienden die ergens in den lande Dabar werk doen.
Met een grote zucht zakte hij op een stoel en zei: “Dat is niks voor mij. Dat is gewoon bezigheidstherapie. Het werkt zo niet. Misschien moet je maar gewoon ‘bezigheidstherapie’ geven als gelovigen. Zo af en toe, als het eens uitkomt aanhaken bij een verhaal uit de Bijbel. Dat werkt een stuk beter dan tot doel te stellen het evangelie door te geven.”
Mijn idee! Op de meeste campings heet dat trouwens 'kinderanimatie'.
Gelukkig dat hij er nu al achter komt en niet pas op mijn leeftijd. Wees een Christen in al je activiteiten. Dat is als ‘vanzelf’ missionair zijn. Dan hoef je verder niets. Heerlijk voor zo'n luie Christen als ik ben. Verder alles, heel ‘gemakkelijk’ aan de Hemelse Vader overlaten.
Dus: hoe kunnen we missionair zijn?
Niet dus.
Gewoon Christen zijn met de bereidheid daarvan uitleg te geven.
Met gewoon Christen zijn bedoel ik dat je elke morgen, zoals een zonnebloem zich richt op de zon, je richt op Je Hemelse Vader. In ‘vaktaal’ heet dat de dagelijkse bekering en that's it.
Dat zijn eigenlijk de vragen die in mij naar boven borrelen. Tot nu toe heb ik eigenlijk voetstoots aangenomen dat je dat als gelovige behoort te zijn. Vanwege de passages in het Mattheüs en Markus evangelie waar de opdracht wordt gegeven door Jezus. Een gelovige moet waar ie kan het evangelie doorgeven. Maar is dat eigenlijk wel zo vanzelfsprekend zoals ik al die jaren heb aangenomen én ook zo goed mogelijk heb gedaan, zij het wat terughoudend. De meeste ontmoetingen met allerlei soorten mensen was tijdens mijn werk in de wijkverpleging en dan kom je als verpleegkundige en niet als pastor.
Een enkele keer werd me dat ook expliciet duidelijk gemaakt als ik toch weer wat te enthousiast was.
Ik ben eens gaan googlen op ‘missionair waarom’ maar kwam weinig zinnigs tegen. Wèl dat je van allerlei kunt bestellen aan folders, dvd’s, boekjes enz hoe je missionair kunt zijn of je kunt opstellen.
Eind van deze maand komt zelfs een glossy ‘Meer’ uit om door te geven aan je ongelovige buurman ofzo. En ik las allerlei tips hoe je dan een gesprek kunt aanknopen.
Moet dat nu echt zo? Ik word daar moe van en heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in. Als mensen over de Bijbel of het geloof willen weten zetten ze de EO maar aan.
Daar kunnen mensen het met veel meer enthousiasme brengen dan ik dat kan.
Vorig jaar meende mijn ‘ongelovige’ overbuurman zijn leven te moeten beëindigen. (er waren zeker plausibele redenen) Verder dan een ‘weerpraatje’ zijn we nooit gekomen. De rest echter van mijn ‘ongelovige’ buurtbewoners hebben als een warme muur om zijn vrouw en kinderen gestaan.
Moest ik er iets mee?
Ik heb het gelaten voor wat het was. Dat vond ik op een bepaalde manier akelig en gaf me een schuldgevoel maar om me daar nu tussen te voegen vond ik van mezelf nog ongeloofwaardiger omdat er verder geen band was. Inmiddels heb ik geleerd om zulke dingen, bijna als Boeddhist los te laten. Wat gereformeerder gezegd: aan de Heer over te laten.
Geloof het of niet.
Mijn jongste zoon komt net thuis. Hij is een paar dagen op bezoek geweest bij vrienden die ergens in den lande Dabar werk doen.
Met een grote zucht zakte hij op een stoel en zei: “Dat is niks voor mij. Dat is gewoon bezigheidstherapie. Het werkt zo niet. Misschien moet je maar gewoon ‘bezigheidstherapie’ geven als gelovigen. Zo af en toe, als het eens uitkomt aanhaken bij een verhaal uit de Bijbel. Dat werkt een stuk beter dan tot doel te stellen het evangelie door te geven.”
Mijn idee! Op de meeste campings heet dat trouwens 'kinderanimatie'.
Gelukkig dat hij er nu al achter komt en niet pas op mijn leeftijd. Wees een Christen in al je activiteiten. Dat is als ‘vanzelf’ missionair zijn. Dan hoef je verder niets. Heerlijk voor zo'n luie Christen als ik ben. Verder alles, heel ‘gemakkelijk’ aan de Hemelse Vader overlaten.
Dus: hoe kunnen we missionair zijn?
Niet dus.
Gewoon Christen zijn met de bereidheid daarvan uitleg te geven.
Met gewoon Christen zijn bedoel ik dat je elke morgen, zoals een zonnebloem zich richt op de zon, je richt op Je Hemelse Vader. In ‘vaktaal’ heet dat de dagelijkse bekering en that's it.
maandag 6 augustus 2012
De diepste waarheden kun je alleen in mythen vertellen.
J.J.R. Tolkien
Omdat ‘mythen’ in relatie tot het religieuze vaak een negatieve connotatie hebben volgt een omschrijving van H.M. van Praag uit zijn boek ‘God en Psyche’ (p 29) waar ik me in kan vinden:
“de mythe is een superieur middel om in verhalende en symbolische vorm uitdrukking te geven aan ervaringen die zich niet nauwkeurig in woorden laten uitdrukken, niet te concretiseren zijn, maar die intens worden beleefd en voor het individu essentiële betekenis hebben.”
J.J.R. Tolkien
Omdat ‘mythen’ in relatie tot het religieuze vaak een negatieve connotatie hebben volgt een omschrijving van H.M. van Praag uit zijn boek ‘God en Psyche’ (p 29) waar ik me in kan vinden:
“de mythe is een superieur middel om in verhalende en symbolische vorm uitdrukking te geven aan ervaringen die zich niet nauwkeurig in woorden laten uitdrukken, niet te concretiseren zijn, maar die intens worden beleefd en voor het individu essentiële betekenis hebben.”
donderdag 2 augustus 2012
Filmpje
Een .....filmpje..... om van te duizelen, maar zo fascinerend. Elke keer weer als ik het bekijk. En dan te bedenken dat er ook een 'wereld naar binnen toe' is, die bestaat uit moleculen, atomen, protonen en dergelijke dingen meer tot het pas bewezen, ontdekte Higgs-Boson deeltje toe. Waarvan hieronder een (animatie) plaatje.
Wat zou ik me verloren voelen in zo’n ruimte wanneer ik niet de overtuiging had dat er een hogere Macht bestond die alles onder controle heeft.
woensdag 1 augustus 2012
Dure medicijnen
In een uitgelekt rapport van het CVZ (college voor zorgverzekeringen; niet de zorgverzekeraars zelf, CVZ is een overheidsorganisatie) wordt het advies gegeven aan de regering om te dure medicijnen voor sommige zeldzame ziekten niet meer te vergoeden. (Zij mogen dat niet zelf beslissen)
Het gaat om de aandoeningen Pompe en Fabry. Ik had er nog nooit van gehoord. In mijn tijd kwamen deze aandoeningen niet voor in mijn leerboeken.
Van de bedragen die werden genoemd ging het mij een beetje duizelen. In eerste instantie dacht ik dan ook: stoppen ermee, veel te duur.
Maar zo simpel ligt het toch niet.
Dat het een ‘uitgelekt’ rapport is zegt ook al iets; wij zouden dit eigenlijk niet mogen weten. Zulke dingen worden normaliter dus beslist ‘achter onze rug om’. Nu we het wel weten zouden we ons een mening kunnen vormen over dit medisch ethische dilemma. Want dat de kosten voor de gezondheidszorg de pan uitrijzen is wel duidelijk. De afgelopen decennia zijn we verwend met alle ontdekte mogelijkheden. We kregen het zelfs druk met nadenken of alles wat mogelijk was ook wel moest gebeuren. Nu komt daar een andere invalshoek bij kijken. Vanwege de centjes zal nu en in de toekomst niet alles meer mogelijk blijken te zijn.
Het meest irritante voor mij hieraan is dat het slijk der aarde een beslissende rol lijkt te moeten gaan spelen.
Eigenlijk vind ik dat een brevet van onvermogen naar onszelf toe. Om de één of andere reden vind ik beslissingen nemen zónder dat geld een rol speelt een stuk zuiverder en acceptabeler. Je hebt natuurlijk mensen die zich altijd laten leiden door de mammon, maar die zijn in mijn ogen tamelijk beklagenswaardig.
Dan heb ik het niet over mensen die dat helaas moéten.
Op medisch-ethisch vlak zou geld geen rol van betekenis mogen spelen. Misschien zijn in de toekomst gen reparaties mogelijk, maar waarschijnlijk zal er dan juist eerst weer een berg geld ingepompt moeten worden.
Terecht wordt in het commentaar van het ND ook de vraag gesteld hoe het eigenlijk zit met deze industrie die zulke exorbitante bedragen rekent. Daar zouden ook wel eens een aantal onderzoeken door onafhankelijke instanties op losgelaten kunnen worden. Terwijl ik ‘onafhankelijk’ typ moet ik eigenlijk al weer grinniken. Hoe kun je controleren of dat werkelijk met een objectieve blik gebeurt en er niet weer geld van de ene broekzak in de andere vestzak verdwijnt? De farmaceutische industrie is er één met zeer grote belangen en een machtige lobby.
Onwillekeurig ga ik zitten denken of ik het zou accepteren wanneer er zo veel geld voor mij zou worden uitgegeven. Met een – voor zover ik weet - gezond lichaam is dat makkelijk bedenken maar waarschijnlijk zou ik net zoals zovelen denken dat na al die jaren premie betalen voor anderen, zij dat nu dan maar voor mij moeten doen. Alsof je daar een soort van recht op hebt. Dat recht is van regeringswege wel gecreëerd, maar of dat een ongelimiteerd recht is.......en als er grenzen gesteld moeten worden, waar moeten die dan gelegd worden? Hoe dan ook, het is/wordt een moeilijke discussie.
Het gaat om de aandoeningen Pompe en Fabry. Ik had er nog nooit van gehoord. In mijn tijd kwamen deze aandoeningen niet voor in mijn leerboeken.
Van de bedragen die werden genoemd ging het mij een beetje duizelen. In eerste instantie dacht ik dan ook: stoppen ermee, veel te duur.
Maar zo simpel ligt het toch niet.
Dat het een ‘uitgelekt’ rapport is zegt ook al iets; wij zouden dit eigenlijk niet mogen weten. Zulke dingen worden normaliter dus beslist ‘achter onze rug om’. Nu we het wel weten zouden we ons een mening kunnen vormen over dit medisch ethische dilemma. Want dat de kosten voor de gezondheidszorg de pan uitrijzen is wel duidelijk. De afgelopen decennia zijn we verwend met alle ontdekte mogelijkheden. We kregen het zelfs druk met nadenken of alles wat mogelijk was ook wel moest gebeuren. Nu komt daar een andere invalshoek bij kijken. Vanwege de centjes zal nu en in de toekomst niet alles meer mogelijk blijken te zijn.
Het meest irritante voor mij hieraan is dat het slijk der aarde een beslissende rol lijkt te moeten gaan spelen.
Eigenlijk vind ik dat een brevet van onvermogen naar onszelf toe. Om de één of andere reden vind ik beslissingen nemen zónder dat geld een rol speelt een stuk zuiverder en acceptabeler. Je hebt natuurlijk mensen die zich altijd laten leiden door de mammon, maar die zijn in mijn ogen tamelijk beklagenswaardig.
Dan heb ik het niet over mensen die dat helaas moéten.
Op medisch-ethisch vlak zou geld geen rol van betekenis mogen spelen. Misschien zijn in de toekomst gen reparaties mogelijk, maar waarschijnlijk zal er dan juist eerst weer een berg geld ingepompt moeten worden.
Terecht wordt in het commentaar van het ND ook de vraag gesteld hoe het eigenlijk zit met deze industrie die zulke exorbitante bedragen rekent. Daar zouden ook wel eens een aantal onderzoeken door onafhankelijke instanties op losgelaten kunnen worden. Terwijl ik ‘onafhankelijk’ typ moet ik eigenlijk al weer grinniken. Hoe kun je controleren of dat werkelijk met een objectieve blik gebeurt en er niet weer geld van de ene broekzak in de andere vestzak verdwijnt? De farmaceutische industrie is er één met zeer grote belangen en een machtige lobby.
Onwillekeurig ga ik zitten denken of ik het zou accepteren wanneer er zo veel geld voor mij zou worden uitgegeven. Met een – voor zover ik weet - gezond lichaam is dat makkelijk bedenken maar waarschijnlijk zou ik net zoals zovelen denken dat na al die jaren premie betalen voor anderen, zij dat nu dan maar voor mij moeten doen. Alsof je daar een soort van recht op hebt. Dat recht is van regeringswege wel gecreëerd, maar of dat een ongelimiteerd recht is.......en als er grenzen gesteld moeten worden, waar moeten die dan gelegd worden? Hoe dan ook, het is/wordt een moeilijke discussie.
Abonneren op:
Posts (Atom)