Glossy

Met Jezus opgerold onder mijn arm......
zo ben ik een weekendje weg geweest.
De Glossy natuurlijk.
Er werd/wordt zoveel praat over gemaakt en vooral door mensen die over dit blad ongezien en ongelezen hun mening al klaar hebben. Dat irriteert mij tot op het bot.
Wat mijn nieuwsgierigheid meer prikkelde was een uitspraak van eindredacteur Arthur Japin bij een uitzending van RTL Late Night met Humberto Tan: ‘God gaf de mensen het geloof, maar de duivel schonk hen religie.’

In het artikel van hem staan meer mooie dingen. Dingen die ik soms ook denk maar niet durf te zeggen. Ik overdenk ze omdat ik ze niet begrijp. Hetzelfde geldt voor het artikel van Leo Blokhuis over de muziek:
“Als je je ziel aan de duivel verkoopt, word je een geniale gitarist. Als je je hart aan Jezus geeft, ga je vlakke praisemuziek maken.” […] “De muzikant die als een bezetene zijn gitaar bespeelt, het gejaagde flirten met duistere machten en de aantrekkingskracht van de nacht zijn aansprekender dan de brave borst die fijnbesnaard zijn innerlijke rust en geluk in de Heer bezingt. Zo werkt rock-‘n- roll nu eenmaal. Ik zou bijna zeggen: zo werkt kunst nu eenmaal. Interessante muziek zegt je niet hoe het zit, het verwart je juist, Het zoekt, het schuurt en het vraagt.”

Van Bram Bakker, psychiater, staat een mooi artikel over vergeving naar aanleiding van een rechtszitting. Daarop volgen twee pagina’s met een beeld van vergeving. Boeiend.
Eén ding komt naar mijn idee wel duidelijk over, uit deze, niet evangeliserende Glossy: Jezus weet met zijn liefde te overwinnen. Daardoor blijft hij mensen inspireren. Binnen en buiten de gevestigde instituten. Daardoor evangeliseert hij toch wel een beetje.
Het is een Glossy. Gevuld met weetjes over de verschillende religies, een modereportage en recepten.
Tijdens het lezen dacht ik nog: zou er over Mohammed ook zoiets gemaakt kunnen worden of zou dat ook weer stuiten op gewelddadig verzet?
Prompt lees ik vanmorgen in de krant dat Brahim Bourzik (oud- gemeenteraadslid van Rotterdam) het initiatief heeft genomen! Ik ben benieuwd.

De mensen met hun vooroordelen over deze Glossy hebben het mis. Het zijn vaak letterknechten heb ik gemerkt. Zij lezen boeken/de Bijbel letterlijk. Zij 'lezen' mensen ook letterlijk en zijn niet gevoelig voor wat er achter de woorden, letters en houdingen schuilgaat.
Dat kan, ‘zij zijn hun brein’.
Maar wat erger is; ze zijn ook niet geïnteresseerd in de motieven en argumenten van de ander en hebben hun mening klaar.
Ik denk dat daarachter angst zit. Angst voor ‘verkeerde’ invloeden, angst om fouten te maken, angst om van het geloof te vallen en in de hel te belanden, angst voor ‘discontrole’ en ongrijpbaarheid.
Angst om te leven.

Tulpen

De meest eigenzinnige bloemen vind ik tulpen.
Hoe ik ze netjes in een vaas moet zetten heb ik nog steeds niet ontdekt; ik pleur (excusez le mot) ze er willekeurig in en dan krijg je dit.

Daar word je vrolijk van.

Baruch

Een stukje uit het Deuterocanonieke boek Baruch:

Wie kan de woonplaats van de wijsheid vinden?
Wie is in haar schatkamers doorgedrongen?
Waar zijn de leiders van de volken, zij die macht hebben over de dieren, zich vermaken met de vogels, en zilver en goud vergaren, schatten waarop mensen bouwen – aan al dat vergaren komt nooit een eind –, waar zijn zij die belust zijn op geld, hun grootste zorg – van al hun moeite blijft niets over.
Verdwenen zijn ze, afgedaald in het dodenrijk; anderen namen hun plaatsen in.
Een nieuw geslacht kwam de aarde bevolken, maar de weg naar de kennis vonden ze niet, haar paden bleven voor hen verborgen; ze taalden niet naar wijsheid. En hun nageslacht is nog verder afgedwaald.
Ook in Kanaän werd niets van de wijsheid vernomen, in Teman was ze evenmin bekend. Zelfs Hagars kinderen, overal op zoek naar kennis, en de wereldwijze kooplieden van Merran ( mogelijk Midian ) en van Teman (stad in Edom) en de dichters en anderen die inzicht zoeken, zij vonden de weg naar de wijsheid niet, ze hadden geen oog voor haar paden.
[.....]
Wie is naar de hemel opgestegen, wie heeft de wijsheid van daar gehaald en haar uit de wolken naar de aarde gebracht?
Wie is de zee overgestoken en heeft haar aan de overkant gevonden en haar gekocht voor kostbaar goud? Niemand is er die haar wegen kent, niemand die haar paden wil weten.

Maar Hij die alles weet, kent haar, zijn inzicht heeft haar ontdekt. Hij schiep de aarde voor eeuwig en bevolkte haar met dieren. Hij stuurde het licht op weg, en het ging, Hij riep het, en het kwam, in diep ontzag.
De sterren op wacht schitterden vreugdevol; Hij riep, en ze antwoordden: ‘Hier zijn we,’ vol vreugde schitterend voor hun schepper.
Hij is onze God! Niemand kan zich met Hem meten. De weg naar de wijsheid had voor Hem geen geheimen. Hij gaf haar aan zijn dienaar Jakob, aan Israël, die hij beminde; daarna verscheen ze op aarde en verkeerde onder de mensen.


Baruch 3

Broken Rondo

There is a crack in everything
That's how the light gets in

Met deze regels van Leonard Cohen begon een gedicht en volgde het muziekstuk ‘Broken Rondo opus 103’ van
Miguel del Aguila (geschreven in 2010) afgelopen vrijdag bij het gratis lunchconcert in de Doelen.
Om de één of ander reden blijft het weer in mijn geest rondwaren. Sinds het paradijs zit overal een barst in, hoe deprimerend. Maar nee, toch niet want daardoor kan het licht komen en daardoor vindt verandering plaats. Juist in de bewustwording van alle fouten en tekortkomingen, ze eerlijk onder ogen durven te zien geeft mogelijkheden tot groei. Juist in het tonen van je kwetsbaarheden kun je sterker worden.
Een danseres beeldde het uit. Het gevangen zitten in allerlei windsels, een ‘crack’ van het hart (?) het loskomen daarvan en daarna de rust en het uitstralen van licht.
En nu maar hopen dat ik het een beetje juist interpreteer. Omdat ik hiermee helemaal niet ben opgevoed blijft dit voor mij wandelen op het slappe koord.
Ik heb er toch van genoten.

De alt- hoboïste (Friederike Bassek) wandelde bij de laatste maten al spelend om het orkest heen.
En natuurlijk.......geen compleet rondje.

Hieraan vooraf speelde het orkest ‘de Barbier van Sevilla’ van Rossini en erna kwam een concert voor twee piano’s en orkest. Ook dat was prachtig. Sara Gutiérrez Redondo en Federico Mosquera Martinez speelden de hoofdrollen op de vleugels.
Het orkest was het Codarts Symphony Orchestra. Het orkest van de ‘universiteit voor de schone kunsten’ in Rotterdam o.l.v. Hans Leenders.

Dokus

Zondag overleed nog een cartoontekenaar. Jo de Putter. Hij werd 46 jaar.
Deze tekenaar is bekend geworden in gelovig Nederland door zijn ‘spotprentjes’ in o.a. de Visie van de EO. Met recht hield hij de goegemeente een spiegel voor.

In het wolkje staat:
‘Is ’t niet geweldig? We kregen alwéér een nieuw lied in ons hart!’
Op het scherm staan drie x twee regels hetzelfde: ‘Ik brand van verlangen’ die elk vier keer moeten worden gezongen.


Hilarisch!

Afgelopen week hoorde ik hem weer eens, de opmerking: ‘ik ben toch geen dief van mijn eigen portemonnee?’
Dan moet ik altijd grinniken.

Je kunt beter een dief zijn van je eigen portemonnee dan van die van een ander.
Wanneer ik dat dan hardop zeg word ik een beetje glazig aangekeken en heb ik inwendig nog meer lol.

Margin Call

Al tijdens het kijken werd ik me ervan bewust dat dit de beste quote uit de hele film zou zijn (in mijn eigen krikkemikkige vertaling):

Will Emerson: Jesus, Seth. Luister, als je dit echt wilt doen met je leven moet je geloven dat je nodig bent en dat ben je. Als mensen willen rijden en wonen in hun grote auto's en grote (f- word) huizen die ze niet eens kunnen betalen, dan ben je nodig.
De enige reden dat ze allemaal blijven wonen als koningen is omdat wij onze handen voor hen in het vuur steken. Wanneer ik mijn handen er vanaf trek en vervolgens de hele wereld écht (f –word) eerlijk zou worden, dan wil niemand dat eigenlijk. Ze zeggen wel dat ze dat willen, maar ze willen het niet. Ze willen wat wij hebben om hen te geven, maar ze willen óók, je weet wel, de onschuld spelen en doen alsof ze geen idee hebben waar het vandaan kwam. Nou, dat is meer hypocrisie dan ik bereid ben om te slikken, dus ‘f- word’.
‘F-word’ normale mensen. Je weet wel, het grappige is, morgen als dit allemaal gaat lopen kruisigen ze ons terecht voor al te roekeloos gedrag, maar als we het verkeerd inschatten en alles komt weer op de rails? Welnu, dan pissen dezelfde mensen in hun broek van het lachen want dan lijken we de grootste stommelingen die God ooit heeft door gelaten.

Margin Call, een film uit 2011 en het regisseursdebuut van J.C. Chandor.
Het verhaal gaat over een investeringsbank die op te grote voet heeft gehandeld. Zoals zoveel bedrijven in de aanloop naar de crisis waar we nog steeds in zitten.
Een slimmerik ontdekt op een late avond dat de solvabiliteit (?) ver beneden het niveau is en trekt aan de bel bij zijn superieuren. Doordat ze formules gebruiken die iedereen in de wereld van Wall Street gebruikt, zien de hoge heren de bui al hangen.
Dat wordt een nachtje vergaderen tot in de hoogste regionen. Wat te doen?

De grote luchtbel en de verstrekkende gevolgen op de financiële markten worden aardig inzichtelijk gemaakt.
Vervolgens is te zien hoe toch iedereen voor zichzelf en het grote geld gaat.

Een aardige cast: rollen van o.a. Kevin Spacey, Paul Bettany, Jeremy Irons en Demi Moore.